สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 67

เมื่อลงมาถึงด้านล่างของคอนโด ฉันก็ให้แทนไปขับรถ คงต้องเอารถแทนกลับบ้าน ถ้าเอารถฉันไปเดี๋ยวกำปั้นจะรู้ตัวว่าถูกหลอก อย่างน้อยใช้รถแทนกว่าเขาจะรู้ว่าก็คงอีกสักพัก

“จะไปซื้อของที่ไหนครับ” แทนหันมาถามฉันหลังจากที่สตาร์ทรถแล้วเรียบร้อย นี่เรียกว่าซื่อหรือเปล่าเนี่ย

“กลับบ้าน”

“ห๊ะ!! ไหนบอกจะกลับพรุ่งนี้ไง ผมยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้าเลยนะ อีกอย่างผมนัดเด็กไว้”

แปะ!! ฉันดีดหูแทนไปหนึ่งที “เดี๋ยวนี้หัดมีเด็กนะ”

“เอ้า! ก็ขนาดพี่สายธารยังมีแฟนได้เลย แต่พี่ห้ามบอกแม่ผมนะ” แทนกำชับหนักแน่น แม่แทนหวงแทนมากฉันรู้ดี ไม่ให้มีแฟนเลยแหละ

“ถ้าไม่อยากให้บอกงั้นก็รีบๆ ขับรถกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”

“ค่าบบบ”

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ไม่ต้องก้มไปดูก็พอจะเดาได้ว่าใครคือคนที่โทรมา และมันก็เป็นเขาจริงๆ ‘กำปั้น’

“ระวังเจอตามถึงบ้านนะ” แทนพูด เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉันมันดังไม่ยอมหยุด เป็นใครจะไม่รู้บ้างว่าเป็นเขา

“พูดมาก ขับๆรถไปเถอะ”

ในขณะที่นั่งรถกลับบ้านเบอร์ของกำปั้นก็ดังขึ้นมาต่อเนื่องๆ เขาโทรมาหาฉันเป็นชั่วโมงแล้ว ทั้งส่งข้อความมาด้วย จนตอนนี้แบตโทรศัพท์ของฉันมันใกล้จะหมดเต็มที แต่ก็ดีให้มันหมดๆ ไปจะได้สิ้นเรื่อง

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของฉัน

แทนขับรถมาส่งแล้วก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันหรอก ที่ฉันกลับมาบ้านก็เพราะว่ามางานแต่งของเฮีย ไม่รู้ว่าทำไมถึงรีบแต่งกันฟ้าแลบขนาดนี้ แฟนเฮียเป็นใครฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลย ไม่รู้ว่าไปทำลูกเขาท้องแล้วถูกบังคับให้รับผิดชอบหรือเปล่า

“อ้าว สายธารแม่นึกว่าจะมาพรุ่งนี้ซะอีก” แม่เห็นฉันเดินเข้าไปในบ้านพอดี

“เปลี่ยนแผนนิดหน่อยค่ะ แล้วนี่เฮียอยู่มั้ยคะ อยากเห็นจังว่าเจ้าสาวของเฮียเป็นใคร ^_^”

“ตาซาอยู่โรงแรมนู้น ไปดูความเรียบร้อยของงาน”

“ถึงขนาดลงพื้นที่คุมงานเองซะด้วย” แปลว่าเฮียคงจริงใจกลับผู้หญิงคนนั้นสินะ แอบมีแฟนแล้วไม่บอกน้องแน่ๆ เลย

“ไปๆ เข้าไปในบ้านพ่อบ่นคิดถึงใหญ่เลย” แม่จูงมือฉันไปหาพ่อที่กำลังนั่งทำงานอยู่ภายในห้องส่วนตัว

หลังจากเรื่องแย่ๆ ผ่านไปครอบครัวเรามีความสุข มีรอยยิ้ม ทุกอย่างมันไม่ทุกข์เหมือนที่ผ่านมา

“พี่ชายเราก็กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา แล้วเราล่ะเมื่อไหร่จะมี” พ่อถามฉัน

“หนูไม่รีบหรอกค่ะ อยู่กับพ่อกับแม่ไปจนแก่แล้วค่อยมี ^_^”

“ถึงตอนนั้นจะหาได้หรอลูก” แม่ถามฉัน

ทำไมรอบนี้พ่อกับแม่ดูท่าทางอยากจะให้ฉันมีแฟนจังนะ

“พ่อกับแม่คงไม่คิดจะจับคู่ให้หนูใช่มั้ยคะ ?” พอได้ยินฉันถามเข้าประเด็น พ่อกับแม่ก็พากันเลิ่กลั่กทั้งคู่ “ไม่เอานะคะ ชีวิตคู่หนูขอเลือกเอง”

“คุณ เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าลูกจะไม่ยอม”

“อ่ะๆ งั้นก็ตามใจ แต่อย่าเอาคนนิสัยไม่ดีมาเป็นคู่ชีวิตก็แล้วกัน”

“แบบคุณใช่มั้ยคะ” แม่หันไปแขวะพ่อทันควัน

“คุณ ผมพลาดไปเท่านั้นเอง ตอนนี้ผมมีแค่คุณนะ” พ่อส่งสายตาอ่อนแม่ใหญ่เลย

“พลาดไปตั้งนานเลยนะคะ ไม่รู้แหละฉันงอนคุณ”

“คุณแก่แล้วนะ ทำเหมือนตัวเองยังสาวๆ อยู่ได้”

“แก่แล้วจะงอนไม่ได้หรอคะ ใช่สิ!! ฉันมันแก่ หนังก็เหี่ยว จะไปเหมือนสมัยสาวๆ ได้ยังไง ตอนนั้นพอฉันงอนคุณก็รีบง้อฉัน” ท่าทางแม่จะน้อยใจพ่อหนักเอาการเลยนะเนี่ย

“งั้นเดี๋ยวหนูไปห้องหนูดีกว่า พ่อง้อแม่ให้สำเร็จนะคะ ^_^”

ในตอนแรกว่าจะไปที่ห้อง แต่หิวก็เลยลงไปหาอะไรกินดีกว่า

“แก้วมีอะไรให้กินบ้าง ^_^” ฉันถามแก้ว

“พี่สายธาร ^_^” แก้วดีใจมากที่เห็นฉัน

“พี่ลืมซื้อของมาฝากเราเลย เอาไว้คราวหน้านะ ^_^”

“ไม่เป็นไรค่ะ จะกินอะไรคะเดี๋ยวแก้วทำให้กิน”

ฉันยืนคิดสักพักแล้วก็บอกเมนูที่อยากกินไปให้แก้วฟัง “แล้วนี่พี่ก้านล่ะ ?”

“คงจะขับรถให้เฮียซาไปที่โรงแรมนั่นแหละค่ะพี่สายธาร”

“อื้อ แล้วแก้วเคยเห็นหน้าเจ้าสาวของเฮียมั้ย”

“เคยเห็นนะคะ แต่ไม่บ่อย เฮียซาเพิ่งจะพาเข้าบ้านมาแค่สองสามครั้งเอง ก่อนจะแต่งงาน”

ฉันพยักหน้าตอบ เฮียพามาบ้านก็คงจะเป็นตัวจริงของเฮียนั่นแหละ เพราะเฮียไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านเลย

วันต่อมา...ฉันตื่นเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอะไรก็ไม่รู้ดังมาก เลยลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างดู ห้องนอนของฉันจะมองเห็นหน้าบ้านชัดเจน

สิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันถึงกับอ้าปากค้าง นั่นมันกำปั้น ขะ เขามาที่นี่ โอเคฉันเตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงเขาก็ตามมาแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ แล้วตอนนี้เขากำลังเถียงกับแม่ฉันอยู่

“อย่าเข้ามาในบ้านของฉันนะ ก้าน!! มาลากตัวมันไป” แม่ฉันชี้หน้าบอกกำปั้น

“ไม่ต้อง!! ถึงจับผมโยนออกไปผมก็จะกลับเข้ามาใหม่อยู่ดี” เขาเถียงแม่ฉันกลับทันควันอย่างไม่ยอม

“มาที่นี่ต้องการอะไร” แม่ถามเขา

“ผมมาหาสายธาร เธอหลอกให้ผมรอแล้วเธอก็หนีกลับบ้าน !!” ไม่รู้ทำไม แต่ฉันหลุดขำออกมาเมื่อได้ยินเขาพูดคำนี้ สมน้ำหน้า

“นายเป็นอะไรกับลูกสาวฉัน อย่าบอกนะว่ายังตามรังควานไม่เลิก”

“คุณแม่ครับ”

“ฉันไม่ใช่แม่แก”

“โอเคครับ โอเค คุณป้าครับ ผมกับลูกสาวคุณป้าเราคบกัน ตอนนี้เธอโกรธผม เธอเลยหนีกลับบ้าน สั้นๆ ง่ายๆ เข้าใจใช่มั้ยครับ” กำปั้นเขาตอบแม่ฉันแบบกวนๆ

“แกกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าป้าห๊ะ !!” แต่แม่ก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

“อ้าว!! เรียกแม่ก็ไม่ได้ ป้าก็ไม่ได้ จะให้ผมเรียกว่าอะไรดีครับ”

“ไปเลยนะ แกไสหัวออกไปเลยนะ ยังไงฉันก็ไม่ให้แกเข้าไปในบ้านแน่ๆ”

จู่ๆ กำปั้นก็เงยหน้าขึ้นมาเขาเห็นฉันแล้ว ทำเอาฉันตกใจหลบแทบไม่ทัน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าจะหลบทำไม ในเมื่อนี่มันก็บ้านของฉัน เขารู้แล้วว่าฉันมาที่บ้าน