สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 68

การที่เขาไปอาบน้ำแบบนั้น แม่ฉันต้องเห็นและก็เป็นไปตามคาดว่าแม่ฉันออกไปจากบ้านแล้วก็ต่อว่าเขายกใหญ่ แต่เขาก็ยังทำเป็นหูทวนลม จนแม่ใช้ให้พี่ก้านไปปิดวาวน้ำ

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วส่ายหน้า ไม่คิดว่าเขาจะแสบกับแม่ขนาดนี้

ช่วงสายๆ ฉันเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน เพื่อจะไปขอแม่ให้ฉันได้ออกไปคุยกับกำปั้น อย่างน้อยถ้าฉันพูดเขาก็อาจจะยอมกลับไปก็ได้

“แม่คะ หนูขอไปคุยกับเขา...”

“ห้ามออกไปเชียวนะ” แม่รีบขัดฉันทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบเลย

“ค่ะ” ฉันก้มหน้าเดินออกไปที่สวนหลังบ้าน จริงๆ แม่ไม่ได้อนุญาตให้ฉันออกมา แต่ฉันแอบออกมาสูดอากาศ ขืนเอาแต่อุดอู้อยู่ในบ้านคงได้ปวดหัวแย่

ฉันเดินดูต้นไม้ดอกไม้ที่สวนหลังบ้านที่แม่ปลูกเอาไว้เพลินตา เดินไปเรื่อยๆ พอคิดได้ว่าฉันออกมานานแล้วเลยจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่พอหมุนตัวกลับ ฉันก็ต้องหยุดชะงัก เพราะคนตรงหน้า ‘กำปั้น’

“นะ นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อวานไง เธอก็เห็น” เขาตั้งใจตอบกวนประสาทฉัน

“หลีกไปฉันจะเข้าบ้าน”

“งอนอีกแล้ว พูดเล่นไม่ได้ ?” เขาก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ฉัน “ฉันเดินตามหลังเธอมาสักพักแล้ว ไม่รู้ตัวเลยรึไง”

“ถะ ถอยไปเดี๋ยวแม่ฉันมาเห็นก็เป็นเรื่องหรอก” ฉันใช้มือดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้ เพราะเขาเอนตัวโน้มลงมาหาตัวฉัน แต่แล้วมือของฉันก็ถูกเขารวบเอาไว้ก่อนที่จะคล้องมือมาโอบเอวของฉัน

“กำปั้น !!” ฉันเรียกชื่อขู่เขาเสียงแข็ง แต่เขาไม่ได้มีท่าทางกลัวฉันเลยสักนิด แถมยังแสยะยิ้มกวนฉันอีกต่างหาก

“คิดถึง” กำปั้นพูดด้วยน้ำสียงที่อ่อนลง แววตาที่อ่อนโยนของเขามันทำให้ฉันวูบไหวไปชั่วขณะ

“ใจอ่อนได้แล้ว” เขาพูดอีกครั้งและก้มหน้าลงมาใกล้ฉันอีก จนปลายจมูกแตะลงบนพวงแก้มของฉัน

“กำปั้น ปล่อยฉัน” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็ผลักเข้าออกไปทันที แล้วก็ถอยหลังให้อยู่ห่างจากเขา

“จะไม่กลับมาคบกันแล้วใช่มั้ย” กำปั้นถามเสียงเศร้า “ทำไมวะสายธาร ฉันไม่ควรได้รับโอกาสจากเธอ ?”

เมื่อถูกตั้งคำถาม ก็เป็นฉันเองที่เงียบไป ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเริ่มตอบยังไงดี ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะให้อภัยเขาได้หรือยัง

“นายคิดว่าแม่ฉันจะยอมหรือไง”

“แม่เธอฉันเคลียร์ได้” เขาพูดอย่างมั่นใจ เคลียร์แบบไหนกัน แบบที่เขาทำอยู่น่ะหรอ แม่ฉันคงจะยินดีหรอก

“แค่นี้แม่ฉันก็เกลียดหน้านายมากพอแล้ว”

“แค่เธอไม่เกลียดฉันอีกคน มันก็พอแล้ว”

“หยุดพูดไร้สาระสักที ฉันจะกลับเข้าไปในบ้าน” ฉันรีบแยกตัวเดินเข้าบ้านอย่างรีบร้อน อีกใจก็กลัวว่ากำปั้นจะตามมาถึงในบ้าน แต่โชคดีที่เขาไม่ตามฉันมา

กำปั้นเขาทำแบบเมื่อวานทุกอย่าง เหมือนมันเป็นกิจวัตรประจำวัน เหมือนว่าเขามาตั้งแคมป์ที่หน้าบ้านฉัน แต่แปลกที่วันนี้แม่ไม่ได้ออกไปต่อว่าเขาเหมือนเมื่อวาน

วันต่อมา...วันนี้เป็นวันดี พี่ชายเพียงคนเดียวของฉันกำลังจะเข้าพิธีวิวาห์ ฉันและครอบครัวออกจากบ้านกันตั้งแต่ตีสามเพื่อไปที่โรงแรม เรามาแต่งหน้าแต่งตัวกันที่โรงแรม

กำปั้นจ้องฉันตาเขม่ง เขาไม่พูดอะไรแต่กลับลากตัวฉันไปตรงข้างๆ ตึกของโรงแรม

“ฉันจะเข้าไปในงาน นายจะเอาตัวฉันมาแบบนี้ไม่ได้นะกำปั้น !!” ฉันพยายามดิ้นหนีเขาตลอดทาง แต่มันก็ไร้ประโยชน์

กำปั้นพาฉันเดินไปไกลพอสมควรจนลับตาคน เมื่อไม่มีคนแล้วเขาก็ปล่อยแขนฉัน ไม่สิมันเหมือนเขาสะบัดมือออกแรงๆ รู้สึกปวดร้าวเหมือนแขนจะหลุด

เหตุผลอะไรที่ทำให้เขาเป็นบ้าได้ขนาดนี้เนี่ย !!

“มันเป็นใคร !!” กำปั้นถามกระชากเสียงใส่ฉันดังลั่น

“ใคร? นายพูดเรื่องอะไรอยู่” จะว่าฉันกลัวเขาในตอนนี้มันก็ไม่แปลก เพราะเขาน่ากลัวเอามากๆ สายตาท่าทางเหมือนพร้อมจะจับฉับบีบคอได้ทุกเมื่อ

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำไมถึงทำกันขนาดนี้วะ เธอต้องการเห็นฉันเป็นบ้าตายจริงๆ ใช่มั้ยสายธาร” เขาเอาแต่โวยวายแบบนี้แล้วฉันจะรู้มั้ยว่าที่เขาเป็นบ้าได้ขนาดนี้เหตุมันเกิดจากอะไร

“ฉันทำอะไรนายก็พูดมาสิ !!”

“ก็ที่เธอมาแต่งงานกับคนอื่นไง เธอทำได้ไงวะ !!” กำปั้นตะคอกใส่หน้าฉัน “ฉันจะไปฆ่ามัน !!”

พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปไม่รอฟังอะไรเลย แต่งงาน!! ฉันแต่งกับใคร บ้ารึเปล่า

“นี่มันไม่ใช่งานแต่งฉันนะ” เสียงของฉันทำให้กำปั้นหยุดเดินแล้วหมุนตัวหันกลับมามองฉันแววตาแข็งกร้าว

“นี่มันงานแต่งพี่ชายฉัน นายไม่แหกตาดูป้ายชื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวหน้าโรงแรมหรือไง !!”