สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1014

สภาพโดยรอบที่ดูเลวร้ายและกลิ่นเลือดที่น่าขยะแขยง เธอเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และแทบรอไม่ไหวที่จะเจอเย้นโม่หลิน

รอไม่ไหวสักนาทีหรือวินาที

ป่ายฉีเห็นเธอและอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ความกล้าหาญและความสงบในที่เกิดเหตุนั้นค่อนข้างดี และ ณ จุดนี้ เธอเกือบจะคู่ควรมากพอจะเป็นผู้หญิงของเย้นโม่หลินแล้ว

ทีมงานต่อสู้อย่างหนักและในที่สุดก็เดินไปที่ส่วนลึกของถ้ำ

มันมืด เงียบ และทำให้รู้สึกกดดันแปลก ๆ

ป่ายฉีหยิบและขว้างแท่งไฟเข้าไปก่อน

ความมืดถูกขับออกไป และถ้ำก็สว่างไสว

ร่างหนึ่งพุ่งเข้าใส่สายตาของพวกเขาในทันที

คนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างกำแพงคือเย้นโม่หลินจริงๆ!

เขามีเลือดเต็มตัวไปหมดมีทั้งเลือดสดๆ และคราบเลือดเหมือนมนุษย์เลือด และตัวเขาก็เละเทะไปหมด มีรอยฉีกขาดไปทั่วตัว และผิวหนังและเนื้อที่เปิดเผยถูกปกคลุมด้วยบาดแผลที่น่าสยดสยอง

ภาพแบบนั้นเป็นภาพที่จนไม่กล้าจะมองซ้ำสอง

และไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่

ตอนนั้นเองเขาก้มหน้าและไม่ตอบสนองใดๆ ต่อแท่งไฟที่ส่องสว่าง

กู้จื่อเฟยรู้สึกเหมือนราวกับได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลาย

อารมณ์ทั้งหมดที่เธอระงับได้พังทลายลงในทันที และเธอไม่สนใจอะไรอีกแล้วและรีบวิ่งไปหาเย้นโม่หลินทันที

"พี่เย้น!"

กู้จื่อเฟยรีบวิ่งไปที่เย้นโม่หลินด้วยความตื่นตระหนกและคุกเข่าลงตรงหน้าเขา มือทั้งสองที่สั่นเทายื่นไปพยุงหน้าเขาเพื่อช่วยให้เขาเงยหน้าขึ้น

และมือของเธอก็เปื้อนเลือดสดๆ เต็มไปหมด

เธอรู้ว่านี่คือเขา

กู้จื่อเฟยตัวสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้ ตาของเธอพร่ามัว เสียงละล่ำละลักเกือบจะแตกพร่า

"พี่เย้น ๆ พี่ตื่นสิ พี่มองฉันสิ"

"ฉันกู้จื่อเฟยไง ฉันมาแล้ว ฉันมาแล้วนะ"

เย้นโม่หลินตัวเย็นไปหมดราวกับถูกแช่แข็งจนกลายเป็นน้ำแข็ง มันไม่ใช่อุณหภูมิปกติของคนทั่วไปที่ควรจะเป็น

กู้จื่อเฟยรู้สึกเหน็บหนาวในใจ

ไม่กล้าที่จะคิดว่าเธอมาช้าไปแล้วรึเปล่า...

"กู้...จื่อเฟย..."

เสียงที่ต่ำและแหบแห้งนั้นเบามาก ราวกับไม่มีตัวตนเหมือนเสียงแห่งสายลม

แต่กู้จื่อเฟยได้ยิน

เธอมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยทั้งความประหลาดใจและดีใจ "พี่เย้น ฉันเอง ฉันเองนะ"

ขนตาเปื้อนเลือดของเย้นโม่หลินสั่นราวกับเป็นเรื่องยากมาก เขาเปิดเปลือกตาของเขา

เขามองไปที่เธอและพยายามสุดความสามารถพูดออกมาอย่างร้อนใจ

"หนี...หนี...รีบหนี..."

"อะไรนะ?"

กู้จื่อเฟยยังไม่ตอบสนอง ในขณะนี้ ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากด้านหลังของเย้นโม่หลินและมีดคมแทงเข้าไป

ซุ่มโจมตี!

นี่คือสิ่งที่เดียวที่ผุดขึ้นมาหัวของกู้จื่อเฟย

ร่างกายของเธอตอบสนองเร็วกว่าความคิด เธอรีบไปข้างหน้าโดยจับเย้นโม่หลินขวางมีดไว้อย่างทันใด

ด้านหลังมีความเจ็บปวดอย่างใหญ่หลวงราวกับแยกวิญญาณออกจากกัน

ดวงตาของกู้จื่อเฟยมืดลงและแทบจะเป็นลม

"กู้...จื่อ..."

เย้นโม่หลินเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ด้วยความยากลำบากเขาไม่สามารถเรียกชื่อเต็มได้

เขาหมดแรงแล้ว

กู้จื่อเฟยกอดเย้นโม่หลินและได้ยินเสียงของเขา และไม่รู้ว่าแรงฮึดมาจากไหนที่ทำให้เธอตื่นขึ้น

เธออดทนต่อความเจ็บปวด หยิบกระบองไฟฟ้าแบบพกพาออกมาด้วยหลังมือ แล้วแทงชายคนนั้นอย่างรุนแรง

"จื๊ด ๆ ๆ"

ชายคนนั้นโดนช็อตจนตัวอ่อน

ในเวลาเดียวกัน รอยร้าวขนาดใหญ่ก็เปิดออกในรูที่ไม่มีถนนแต่เดิม และหลายคนรีบวิ่งออกไปในทันที พุ่งเข้าหากู้จื่อเฟยและเย้นโม่หลิน

ด้านป่ายฉีก็เช่นกันมีคนจำนวนมากล้อมเขาไว้ที่ด้านหลัง