สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1048

"นายมานานเท่าไหร่แล้ว?"

กู้จื่อเฟยเดินไปยังตรงหน้าของเย้นโม่หลินด้วยความเร็ว ควงแขนของเขาแสดงความเป็นเจ้าของ

ผู้หญิงที่ล้อมรอบเห็นภาพนี้แล้ว ทันใดนั้นก็เหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออก หมดอารมณ์แล้ว

ที่แท้หนุ่มหล่อคนนี้ก็มีเจ้าของแล้ว

อีกอย่างถึงแม้ว่าแฟนจะดูแต่งตัวปกปิดมิดชิด แต่ว่าบุคลิกนั้น ดูแล้วก็เหมือนสาวสวยคนหนึ่ง

หนุ่มหล่อสาวสวยคู่กันแบบนี้ พวกเขาไม่ต้องคิดหวังแล้ว ได้แต่ชื่นชม

ตั้งแต่กู้จื่อเฟยออกมา สายตาของเย้นโม่หลินก็หยุดอยู่บนตัวเธอตลอด ไม่มีการเป็นอยู่ของคนอื่นๆ เลยด้วยซ้ำ

เขาเม้มปากแล้วยิ้ม ถามด้วยเสียงเบาว่า "เป็นยังไงบ้าง?"

"โอเคมากเลย รู้สึกดีขึ้นเยอะมาก พรุ่งนี้คุณหมอให้ฉันมาต่อ"

กู้จื่อเฟยยิ้มพลางพูด พูดไปด้วย สำรวจการตอบสนองของเย้นโม่หลินไปด้วย

กลัวว่าเขาจะมีความสงสัย

สีหน้าของเย้นโม่หลินไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ จูงมือของกู้จื่อเฟยแล้วเดินตรงออกไปทางข้างนอก

เดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า "พรุ่งนี้ฉันมาส่งเธอนะ"

กู้จื่อเฟยยิ้มอย่างวางใจ "โอเค"

เธอคิดอยู่ บางทีเย้นโม่หลินที่ใสซื่อสะอาดแบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็ไม่คมคายเหมือนโห้หลีเฉิน เพียงแค่พริบตาเดียวของเย้นหว่านผิดปกติ เขาก็สามารถรู้ได้ว่าเย้นหว่านทำอะไรมา

อย่างน้อย เธอก็ยังสามารถผ่านไปแบบลวงๆ ได้

รอให้เธอกลับมาแข็งแรงแล้ว เธอค่อยบอกเย้นโม่หลิน ก็ถือว่าสมบูรณ์แบบทั้งสองแล้ว

วันที่สอง กู้จื่อเฟยมาตามกำหนด ก็ยังเป็นเย้นโม่หลินที่ไปส่งเธอ

ใบหน้านี้ของเย้นโม่หลินช่างน่าดึงดูดเกินไปแล้วจริงๆ ครั้งนี้กู้จื่อเฟยไม่ได้ให้เขาส่งเข้าไปในห้องโถง ส่งถึงเพียงแค่ตรงบันไดนอกห้องโถง

"ฉันเข้าไปก่อนนะ นายรีบกลับไปเถอะ ใช้เวลาที่ฉันไม่อยู่ จัดการงานเยอะๆ รอฉันกลับไปแล้ว นายก็ไม่มีเวลายุ่งกับเรื่องงานแล้วนะ"

เย้นโม่หลินยิ้ม "โอเค พอเธอกลับมาแล้ว ฉันจะอยู่กับเธอตลอด"

ตอบได้เร็วทันใจขนาดนี้ ไม่ทำงานทำการเลย กลับทำให้กู้จื่อเฟยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

สองวันนี้ เย้นโม่หลินที่ยุ่งงานมาก แต่กลับเสียเวลาส่วนมากอยู่ในครัว ทำอาหารอร่อยต่างๆ ให้เธอกิน จะกลายเป็นเชฟไปแล้ว

แขนของเธอกอดคอของเขา ยิ้มด้วยความอ้อน

"พี่เย้น นายอ่อนโยน เชื่อฟังแบบนี้ ทำให้ฉันทนไม่ไหวมาก อยากจัดการนายตรงนี้เลย"

ดวงตากะพริบดั่งสุนัขจิ้งจอกของเธอ อ่อยได้ใจมาก

เย้นโม่หลินเม้มปาก ตอบกลับอย่างจริงจัง "ตอนนี้ไม่ได้ รอเธออ้วนถึงห้าสิบกิโลก่อน"

กู้จื่อเฟย "......"

ทันใดนั้นก็สตั้นจนไม่รู้ควรพูดอะไรแล้ว

พี่เย้นก็ยังเป็นพี่เย้นคนนั้น จริงจังขึ้นมาแล้วไม่มีอารมณ์เลย

เธอพูดอย่างจริงจังว่า "ห้าสิบกิโลเอง เดี๋ยวฉันก็ปรับสมดุลได้แล้ว ไม่ต้องรอให้ถึงสองเดือนก็จะอ้วนถึงห้าสิบกิโล นายรอไว้เลย รอดูว่าฉันจะกินจนนายเละตุ้มเปะยังไง"

ฟังคำพูดที่ความหมายชัดเจนแบบนี้ หูของเย้นโม่หลินก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เขาดึงเธอลงมาจากคอของตัวเองด้วยความเขินอาย "รีบเข้าไปเถอะ"

กู้จื่อเฟยกำลังเล่นติดใจอยู่เลย จะยอมปล่อยเย้นโม่หลินไปได้ยังไง กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรบางอย่าง ขณะนี้ ข้างหลังของเธอก็มีเสียงของโจ๋ลี่ดังขึ้น

"คุณกู้ คุณมาแล้วเหรอคะ? ใกล้จะถึงเวลาแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะค่ะ"

ท่าทางที่กู้จื่อเฟยจะทับลงอีกครั้งได้หยุดลง

เธอหันไปด้วยความเขินหาย "โอเค ใกล้แล้วค่ะ"

หลังจากพูดตบ เธอก็โบกมือกับเย้นโม่หลินด้วยความไม่พอใจ "พี่เย้น อย่าคิดถึงฉันมากเกินไปนะ เดี๋ยวเจอกันนะ"

เย้นโม่หลินมองสภาพนี้ของเธอด้วยความจนปัญญา ใครคิดถึงใครกันแน่? ยังไม่ได้จากกันเจ้าเด็กนี่ก็ทำสีหน้าไม่อยากจากแล้ว

เขานั้นไม่อยากแยกออกจากเธอ อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ

"เดี๋ยวฉันมารับเธอนะ"

หลังจากพูดจบ เย้นโม่หลินก็หันหลังอย่างสง่าแล้วจากไป