สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1049

"ผมว่า คุณอาจจะเคยประสบเรื่องที่สุดทานทน รำลึกอดีต มันก็เหมือนบาดแผลหนึ่ง เติบโตอยู่ในหัวใจของคุณ คุณไม่กำจัดมันทิ้ง มันก็จะอยู่ตลอดไป และทรมานคุณตลอดไป"

"ในเมื่อคุณเลือกที่จะมารักษากับผม งั้นคุณก็ต้องเตรียมใจให้ดี ตัดสินใจที่จะเผชิญหน้า ใช้ชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิม ไม่แบกรับและถูกเรื่องราวใดอดีตทำร้ายอีก"

"ในเมื่อมาถึงแล้ว ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตให้ดี ถึงแม้ว่าจะมองย้อนกลับไป คุณก็ต้องเผชิญหน้าด้วยความเข้มแข็ง คุณกู้ คุณต้องเชื่อใจตัวเอง"

กระดาษที่อยู่ในมือของกู้จื่อเฟยเกือบจะถูกเธอบีบจนเละแล้ว

เผชิญหน้าอย่างเข้มแข็ง? เธอสามารถเผชิญหน้าได้อีกรอบเหรอ?

ทุกอย่างที่เป็นเหมือนดั่งฝันร้าย

เจิ้งเหลียงพูดต่ออีกว่า "หากผมทายไม่ผิด สิ่งที่ทำให้คุณตัดสินใจมารักษา เป็นเพราะคุณผู้ชายที่มาส่งคุณทุกวันใช่ไหมครับ"

กู้จื่อเฟยแข็งทื่อไปเลย

"มองออก พวกคุณรักกันมาก คุณก็รักเขามาก เพื่อความรักของตัวเอง มาเผชิญหน้ากับฝันร้ายของตัวเอง คุณเก่งมาก ผมเชื่อใจคุณ ถึงแม้ว่าจะเพื่อเขา คุณก็สามารถเอาชนะความยากลำบากทุกอย่างได้ ถึงแม้ว่าข้างหน้าจะเป็นสถานที่อันตรายและยากลำบากเพียงไหน คุณต้องก้าวข้ามไปได้แน่นอน"

ใช่แล้ว

เพื่อความรักของตัวเอง ถึงแม้ว่าข้างหน้าเป็นสถานที่อันตรายและยากลำบาก แล้วไงล่ะ? แม้กระทั่งมีดของยมทูตเธอก็ผ่านมาแล้ว จะไปกลัวอะไรกับการที่เผชิญหน้ากับฝันร้ายของตัวเองอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าจะหวาดกลัว เธอก็ต้องก้าวไปด้วยความกล้า

มีเพียงแต่เช่นนี้ เธอจึงจะสามารถอยู่กับพี่เย้นโดยไม่มีอุปสรรคใดๆ สามารถมีชีวิตที่ยืนยาวกับเขาแบบนี้ต่อไป

เธอจำเป็นต้องเอาชนะ

จู่ๆ กู้จื่อเฟยก็ปล่อยกระดาษในมือลง เงยหน้าขึ้นมองเจิ้งเหลียง

พูดออกมาทีละคำทีละประโยค ยืนหยัดเป็นพิเศษ "ฉันยอมรับการรักษาด้านจิตใจค่ะ"

รอยยิ้มของเจิ้งเหลียงลึกซึ้งมาก รู้สึกโล่งอกและโล่งใจ

เจิ้งเหลียงคือผู้เชี่ยวชาญด้านโรคเบื่ออาหาร สำหรับเรื่องโน้มน้าวจิตใจ ก็ถือว่าตัวท็อปเลยทีเดียว

เขาใช้ความชำนาญ พากู้จื่อเฟยหันกลับไปมองความมืดนั้นใหม่อีกครั้ง

กู้จื่อเฟยค่อยๆ เปิดใจ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นให้เขาฟัง

ตั้งแต่ที่กะบังมีดแล้วฟื้นขึ้นมา เธอก็อยู่ในห้องประภาคารที่หนาวเย็น ถูกทำให้เสียโฉม ถูกทรมาน หิวจนต้องเทข้าวลงปาก ยังมีลมหายใจอยู่ ตายไม่ลง และมีชีวิตต่อไม่ไหว

สองเดือนเต็มๆ เธอเหมือนอยู่ในนรกบนพื้นโลกดั่งตายทั้งเป็น

เจิ้งเหลียงที่ถึงแม้ว่าจะรักษาผู้ป่วยมามากมาย ฟังเรื่องราวมามากมาย ได้ยินคำพูดของกู้จื่อเฟยแล้ว ก็อดตกใจไม่ได้ สงสารมาก

แม้กระทั่งเขาก็ไม่สามารถทนรับกับการทรมานแบบนี้ได้ ยิ่งไม่รู้ว่า กู้จื่อเฟยผู้หญิงที่ขี้อ้อนคนหนึ่ง กลับแบกรับความทรมานที่ไม่ใช่คนมาสองเดือนเต็มๆ

และเธอในตอนนี้มีบาดแผลเต็มไปทั่ว ร่างกายซูบผอม แต่กลับยังสามารถรักษารอยยิ้ม และนิสัยที่ร่าเริง

ต้องเข้มแข็งขนาดไหนเนี่ย

ทว่าในส่วนลึกของหัวใจเธอ กลับมีบาดแผลและฝันร้ายที่ไม่สามารถกำจัดทิ้งไป

ดังนั้นร่างกายของเธอ จิตใจของเธอ ถึงได้คัดค้านต่อต้าน กลายเป็นโรคเบื่ออาหารที่ไม่สามารถควบคุมได้

กู้จื่อเฟยพูดออกมาทีละคำทีละประโยค สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งซีดขาว ร่างกายก็สั่นไม่หยุด

นัยน์ตาของเธอเปล่งประกาย ในตอนที่พูดถึงงานประมูล ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็พังทลาย ก้มหน้าแล้วร้องไห้ขึ้นมา

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น "ฉันกลัว ฉันกลัว......"

จุดอ่อนแอที่สุดในส่วนลึกของหัวใจ ถูกพลิกออกมา

เหมือนกลับไปยังงานประมูลครั้งนั้นอีกครั้ง

ถูกคลุมหัว นำพาตัวเองเข้าไปในความมืด ถูกคนทับถม ไม่รู้ว่าส่งไปยังสถานที่ไหน

และตรงหน้า มีความมืดที่ใหญ่กว่า และเหวลึกกำลังรอเธออยู่ ทำให้เธอหวาดกลัวจนผิดหวัง

"ไม่ ไม่เอา....."

กู้จื่อเฟยตะโกนร้องด้วยความตื่นตระหนก ทั้งตัวสั่นไม่หยุด

เจิ้งเหลียงลุกขึ้นด้วยความตกใจ นี่เป็นการออกนอกการชี้นำ อารมณ์พังทลายจนไม่สามารถควบคุมได้

เขารีบเดินไปยังข้างกายของกู้จื่อเฟย ลูบไหล่ของเธอ จับมือของเธอขึ้นมา

พูดโน้มน้ำด้วยน้ำเสียงที่ปลอบโยน "ไม่เป็นไรแล้ว มันผ่านไปแล้ว กู้จื่อเฟย คุณลืมตาขึ้นมาดู ที่นี่คือโรงพยาบาล คุณปลอดภัยแล้ว"

"ฉันกลัว ไม่เอา ไม่เอา......"

กู้จื่อเฟยแข็งทื่อไปทั้งตัว น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด ยังไม่สามารถได้สติกลับมา