สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1051

กระทั่งกินอาหารไปได้หลายคำ แย่งจานสองจานกับป่ายฉี กู้จื่อเฟยถึงสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ชะงักทันที

ดูเหมือนเธอ เมื่อกี้จะไม่รู้สึกคลื่นไส้เลย?

แล้วตอนนี้ รู้สึกว่าพอกินไปหน่อยแล้ว ก็มีอะไรรองท้อง จึงไม่ได้อยากกินขนาดนั้น แต่ก็ไม่มีความรู้สึกว่ากินแล้วก็อยากอ้วกทันทีเช่นกัน

กู้จื่อเฟยรับรู้ความรู้สึกของสภาพร่างกายอย่างตกตะลึง เริ่มคัดจมูก ดวงตาเริ่มแดงก่ำ

เธอ นี่เธอกำลังดีขึ้นแล้วเหรอ?

ไม่จำเป็นต้องบีบบังคับตัวเองให้กินเข้าไป แต่ตอนที่กำลังทะเลาะ ก็กินเข้าไปทั้งอย่างนั้น หลังจากกินเข้าไปแล้ว ก็ยังไม่อาเจียน

ความรู้สึกแบบนี้ เธอไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว

มันช่าง ดีจริงๆ

"เฟยเอ๋อร์ เป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ?"

เย้นโม่หลินเห็นกู้จื่อเฟยเป็นแบบนี้ จึงมองไปที่เธอด้วยความกังวลทันที คิ้วที่น่ามองขมวดกันเป็นปม

กู้จื่อเฟยรีบส่ายหน้า "เปล่าเปล่า เพราะนายทำอร่อยเกินไป ทำให้ฉันกินเยอะขนาดนั้น"

เย้นโม่หลินยังคงไม่วางใจ "ไม่ได้ไม่สบายจริงๆ เหรอ?"

กู้จื่อเฟยพยักส่ายหน้าอย่างหนักแน่นอีกครั้ง แต่กลับรู้สึกสงสัย ทำไมเย้นโม่หลินเคร่งเครียดขนาดนั้น?

"ผู้หญิงกระเพาะเล็ก ไม่เหมาะที่จะกินเยอะเกินไป ส่วนที่เหลือยกให้ฉันเถอะ"

ป่ายฉีพูดอย่างมีความสุข ลุกขึ้นยืนยกสองสามสี่ห้าจานตรงหน้ากู้จื่อเฟยไปไว้ตรงหน้าเขา

จากนั้นก็เริ่มกินสวาปามอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

กู้จื่อเฟยมองดู เจ็บปวดอย่างมาก อาหารที่พี่เย้นทำอย่างลำบากลำบนอยู่นาน รสชาติดีเยี่ยม ควรจะค่อยๆ ลิ้มรสไม่ใช่เหรอ?

ตัวทำลายล้าง

เพียงแต่น่าเสียดาย เธอกลับกินต่ออีกไม่ได้แล้ว ของที่กินลงไปเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้คลื่นไส้ ก็โชคดีมากแล้ว

หากกินอีก เกรงว่าร่างกายจะแบกรับไม่ไหว

ได้เพียง มองป่ายฉีสิ้นเปลืองอาหารรสเลิศตาปริบๆ แต่ว่า ก็แค่ตอนนี้เท่านั้น ไม่ช้าเธอก็จะฟื้นฟูร่างกาย กับกระเพาะอาหาร ถึงตอนนั้นจะไม่เหลือแม้แต่เศษให้ป่ายฉี

กู้จื่อเฟยมั่นใจร้อยเท่า

บางทีการรักษาของเจิ้งเหลียงอาจเริ่มได้ผล บางทีเพราะป่ายฉีแย่งกับข้าวทำให้ตื่นเต้นเกินไป บางทีเพราะอาหารที่เย้นโม่หลินทำรสชาติดีเยี่ยมเกินไป ความอยากอาหารของกู้จื่อเฟย เริ่มที่จะดีขึ้นจากการมองด้วยตาเปล่า

เธอเริ่มจากทีแรกกินสองคำไม่อ้วก มาจนถึงสามารถกินอาหารได้เยอะขึ้นเรื่อยๆ

สมรรถนะพื้นฐานทางร่างกายของเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องฉีดยาบำรุงเพื่อความอยู่รอดอีกต่อไป

ร่างกายเริ่มดูดีขึ้น จิตใจของกู้จื่อเฟยเองก็ไม่เลว ทุกวันไปรายงานตัวกับเจิ้งเหลียง ให้ความร่วมมือในการรักษาทุกอย่างด้วยตัวเอง

เย้นโม่หลินเองก็เหมือนเดิมทุกวัน กำหนดเวลามารับส่งเธอ พาเธอไปส่งที่โถงด้านนอกโรงพยาบาล แล้วก็ไป

ทุกอย่าง พัฒนาไปอย่างกลมกลืนและสวยงามสู่อนาคตที่ดีที่สุด

เพียงแต่ในวันนี้ ตอนที่กู้จื่อเฟยเข้าโรงพยาบาลไป เย้นโม่หลินเองก็เตรียมตัวที่จะจากไป โจ๋ลี่จู่ๆ กลับเดินออกมาจากด้านข้าง

"คุณเย้น" เธอตะโกนเรียก

เย้นโม่หลินหยุดฝีเท้า เห็นว่าเป็นพยาบาลที่ดูแลกู้จื่อเฟย ถึงมีความอดทนขึ้นนิดหน่อย

"มีธุระอะไร?"

โจ๋ลี่รีบเดินมาถึงตรงหน้าของเย้นโม่หลิน หยุดลงโดยทิ้งห่างไปสามก้าว

เธอมองไปที่เขา มือประสานกันโดยไม่รู้ตัว ใจสับสนจนประหม่า

ช่วงที่ผ่านมานี้ ทุกวันเธอจะได้เห็นเย้นโม่หลินสองครั้ง ครั้งหนึ่งมาส่งกู้จื่อเฟย ครั้งหนึ่งมารับกู้จื่อเฟย

ใบหน้าหล่อเท่ของเขา หยั่งรากลงในใจเธอโดยไม่รู้ตัว ทำให้เธอกระทั่งฝันเห็นเขา

ครั้งนี้ มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะรวบรวมความกล้า มาพูดคุยกับเขาเป็นครั้งแรก