สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1052

ร่างกายของกู้จื่อเฟยดีขึ้นมากแล้ว

เธอกระทั่งค่อยๆ เริ่มมีความอยากอาหาร ผ่านไปไม่นาน เธอก็แทบจะฟื้นฟูกลับเป็นคนปกติแล้ว

กู้จื่อเฟยอารมณ์ดี วันทั้งวันอยู่ภายในห้องบำบัด ก็มีรอยยิ้มอยู่ตลอด

การรักษาด้านจิตใจ ก็เกือบจะมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

กู้จื่อเฟยยิ้มแล้วเอ่ยถาม "เจิ้งเหลียง อีกกี่วันฉันถึงจะกลับมาแข็งแรงโดยสมบูรณ์? ฉันรู้สึกเหมือนฉันเกือบจะหายดีแล้ว"

"ยิ่งเป็นช่วงนี้ ยิ่งผ่อนคลายไม่ได้ จำเป็นต้องครึ่งเดือนเป็นอย่างน้อย เธอยังคงต้องมาทุกวัน"

"อ๋า? ครึ่งเดือน? นานขนาดนั้นเชียว"

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้จื่อเฟยทรุดลงไปทันที "ฉันนึกว่ากำหนดเพิ่มอีกหนึ่งสัปดาห์ ฉันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

ครึ่งเดือน ยาวนานจริงๆ

เจิ้งเหลียงพูดอย่างเคร่งขรึม "จำเป็นต้องรักษาต่ออีกครึ่งเดือน ให้อาการของเธอมั่นคง ไม่งั้นจะเป็นซ้ำได้ง่าย"

เห็นเจิ้งเหลียงจริงจังแบบนี้ แล้วยังวางมาดความเป็นหมอ กู้จื่อเฟยก็รีบโบกมือ ยอมรับคำแนะนำ

"ก็ได้ก็ได้ ตามที่นายว่าแหละ ครึ่งเดือนก็ครึ่งเดือน"

เธอก็ไม่อยากที่จะทำซ้ำอีกครั้ง โรคเบื่ออาหารแบบนี้ มันเจ็บปวดเกินไป แทบจะร้องขอชีวิต

อีกอย่าง กู้จื่อเฟยลูบใบหน้าที่เว้าโหว่ของตัวเอง

เธอจะต้องฟื้นคืนสู่ระดับราชันย์ท้องโต จากนั้นก็รีบกินอาหาร รีบอ้วนให้ถึง50กิโลกรัมถึงจะโอเค

ความสวยราวกับดอกไม้ยังรอเธออยู่นะ!

เป็นการรักษาอีกครั้งหนึ่งแล้ว ช่วงเวลาพัก กู้จื่อเฟยก็ไปเข้าห้องน้ำ

ห้องบำบัดของเธออยู่ในตำแหน่งด้านในสุดและซ่อนเร้นที่สุด แต่ห้องน้ำสาธารณะที่ใกล้ที่สุด จะต้องเดินออกไปข้างนอกเล็กน้อย

เธอเดินออกมาเหมือนปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ เหล่าคนที่พบระหว่างทาง ไม่ว่าจะเป็นคนไข้หรือพยาบาล แต่ก็จับจ้องมาที่เธอเหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ตั้งใจ

ก่อนหน้านี้เธอก็สวมหมวกแก๊ปกับหน้ากากมาตลอด คนพวกนั้นก็ไม่ได้จ้องมองเธอเป็นพิเศษ

ทำไมตอนนี้กลับเหมือนมองดูลิงเลย?

เพราะอะไร?

กู้จื่อเฟยสงสัย แต่ก็ไม่มีคนรู้จัก จึงยากที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จึงช่างมัน กลับไปที่ห้องบำบัดอีกครั้ง

ตรงจุดที่เธอมองไม่เห็น พยาบาลหลายคนรวมตัวกันทันที มองไปที่เธอ ซุบซิบนินทาอะไรบางอย่าง

แล้วการรักษาของวันนี้ก็สิ้นสุดลง

กู้จื่อเฟยเดินออกมาจากห้องบำบัด ระหว่างทาง ล้วนแต่ถูกคนมองแล้วมองอีกอย่างลึกลับ

มีบางคน กระทั่งแสดงถึงสายตารังเกียจ ราวกับว่าเธอเป็นขยะ

กู้จื่อเฟยก็ไม่ได้ใส่ใจความคิดเห็นของคนด้านข้าง แต่คนเหล่านี้จ้องมองเหมือนเธอเป็นลิงอย่างอธิบายไม่ได้ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย

เธอค่อยๆ เร่งฝีเท้า เดินออกจากห้องโถง

พริบตาเดียวเธอก็มองเห็นเย้นโม่หลินที่ยืนรอเธออยู่ใต้บันได หัวใจที่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ก็มีดอกไม้ผลิบานทันที

พี่เย้นของเธอ ทุกครั้งที่มองมักจะทำให้มีความสุข

"พี่เย้น"

กู้จื่อเฟยวิ่งไปตรงหน้าเขาอย่างมีความสุข ใช้ประโยชน์จากความสูงของการยืนบนขั้นบันได แขนทั้งคู่โอบรอบคอเขา ประกบปากจุ๊บที่แก้มเขาหนึ่งที

ทะลุผ่านหน้ากาก

เย้นโม่หลินกลับถูกจูบนี้ ทำให้ใบหูแดง

เขามีความไม่เป็นตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ถือโอกาสโอบเอวเธอ พยุงให้เธอยืนอย่างมั่นคง "การนวดเป็นยังไงบ้าง?"

"สบายมาเลย"

กู้จื่อเฟยยิ้มจนตาโค้ง

เย้นโม่หลินเองก็อารมณ์ดี โอบเธอเตรียมจะไป