คำพูดแต่ละคำ เป็นเหมือนเข็มที่ทึ่มเข้าไปในหัวใจของเย้นหว่าน จากนั้นก็มีเลือดไหลออกมา
เธอไม่เคยคิดเลยว่า ระหว่างโห้หลีเฉินกับลูก จะต้องมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องรอด
และการตัดสินใจที่โหดร้ายนี้ ก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
มันเร็วจนเธอไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อดี
เย้นหว่านสั่นสะท้านไปทั้งตัว ความกลัวกำลังเข้าครอบงำเธอ
เธอไม่มีทางให้โห้หลีเฉินตาย แม้ว่าเธอจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม แต่ว่า เธอก็ไม่อยากให้ลูกตาย พวกเขายังเล็กขนาดนี้ และพวกเขาเพิ่งจะมาถึงบนโลกใบนี้
พวกเขา เป็นสิ่งสำคัญของเธอและโห้หลีเฉิน
"ไม่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ยังมีวิธี มันต้องมีวิธีอื่น"
เย้นหว่านส่ายหัว และบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์
มันจะต้องมีวิธีอื่น
แคทเธอรีนช่วยไม่ได้ ก็ยังมีป่ายฉี ป่ายฉีเป็นหมออัจฉริยะ ตราบใดที่เขายังหายใจอยู่ เขาก็มีโอกาสฟื้นคืนชีพได้
เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว ทั้งความเป็นความตาย
การที่ได้ตัวป่ายฉีมาไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เธอก็ยอมทั้งนั้น
เธอเชื่อว่าป่ายฉีจะสามารถช่วยพวกเขาได้ เขาจะต้องช่วยพวกเขาได้อย่างแน่นอน
"คุณเชื่อจริงๆ เหรอว่ามีวิธีอื่น หรือคุณแค่โลภในการใช้ชีวิตและกลัวความตาย ก็เลยหาเหตุผลให้ตัวเอง?"
แคทเธอรีนยิ้มประชดประชัน คำพูดแต่ละคำของเธอก็ดูโหดร้าย
"ฉันบอกไปแล้ว ว่าต่อให้ป่ายฉีมาที่นี่ ก็ไม่มีทางเปลี่ยนสถานการณ์ปัจจุบันได้ แม้แต่เขาก็ยังช่วยโห้หลีเฉินไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าคุณจะใช้อำนาจทั้งหมดของโห้หลีเฉิน คุณก็ไม่มีทางป่ายฉีมาที่นี่ได้ เพราะว่า ผู้นำตระกูลหยูกำลังจะลงมือแล้ว"
เย้นหว่านตกใจ "หมายความว่าไง?"
นี่คือสิ่งที่เธอและโห้หลีเฉินกังวลมาโดยตลอด ถ้าหยูฉู่สองรู้อาการป่วยของโห้หลีเฉิน
ความสัมพันธ์ของเขานั้นเปราะบาง และเขาก็จะไม่รอช้าที่จะลงมือแน่นอน
"อย่างที่คุณคิด ผู้นำหยูรู้เกี่ยวกับอาการป่วยของโห้หลีเฉินแล้ว เขารอให้โห้หลีเฉินป่วยจนตาย ไม่นาน เขาก็จะโจมตี ทั้งคุณและโห้หลีเฉินจะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของเขา"
"คือคุณนั่นเอง คุณเป็นคนบอกความลับใช่ไหม?" เสียงของเย้นหว่านสั่นเครือ
แคทเธอรีนหัวเราะเยาะ "ไม่ใช่ฉัน พวกคุณคิดไปเองว่าเก็บเป็นความลับได้ทั้งหมดแล้ว แต่คุณกลับไม่รู้เลยว่า ผู้นำตระกูลหยูรู้ว่าโห้หลีเฉินป่าวยตั้งนานแล้ว ก็แค่รอให้เขามีอาการหนักมากกว่าเดิม"
"ฉันจะบอกคุณก็ได้ ผู้นำหยูส่งคนมาหาฉัน เป้าหมายของเขาก็คือเอาชีวิตของโห้หลีเฉิน แต่ฉันก็ใจอ่อน ก็เลยให้โอกาสให้พวกคุณได้ตัดสินใจ ให้คุณเป็นคนช่วยชีวิตโห้หลีเฉิน และปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ"
"เย้นหว่าน ฉันไม่ได้บังคับเธอ แต่ลูกและโห้หลีเฉิน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่ได้"
ถึงเวลานี้ แคทเธอรีนไม่จำเป็นต้องโกหกเธอด้วยการพูดไร้สาระแล้ว เย้นหว่านรู้ ว่าสิ่งที่แคทเธอรีนพูดเป็นความจริง
เธอไม่คิดว่า หยูฉู่สองจะรู้เรื่องอาการป่วยของโห้หลีเฉินนานแล้ว
ภายใต้การเก็บความลับที่แน่นแฟ้นเช่นนี้ หยูฉู่สองรู้ได้อย่างไร?
มีสายลับ หรือมีอย่างอื่น...
ไม่ว่ามันจะเป็นอันไหน เธอกับโห้หลีเฉินก็ถูกต้อนจนถึงทางตันแล้ว
หยูฉู่สองไม่มีทางทำดีกับพวกเขาอย่างแน่นอน เขามีเจตนาฆ่าโห้หลีเฉินด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาต้องการคือการควบคุมเด็กๆ
เมื่อเขามีโอกาสในการโจมตี พวกเขาจะไม่มีทางเลือกใดๆอีกต่อไป และโห้หลีเฉินจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เย้นหว่านรู้สึกชาไปทั้งตัว และเธอผลักแคทเธอรีนออกทันที ก่อนจะรีบวิ่งออกไปข้างนอก
เธอกำลังจะไปหาโห้หลีเฉิน
เธอไม่สามารถรอได้แม้แต่วินาทีเดียว
ครั้งนี้แคทเธอรีนไม่ได้ห้ามเธอ เธอยิ้มเยาะเย้ยและตะโกนใส่แผ่นหลังของเย้นหว่าน
"เย้นหว่าน เวลาของคุณมีไม่เยอะแล้ว คิดให้ดีๆ จะเป็นคุณที่ตายแล้วหรือว่าโห้หลีเฉินที่ตาย"
เย้นหวานไม่รู้ว่าเธอไปที่ปราสาทได้อย่างไร
เธอเดินโซเซไปทางห้องผู้ป่วย แต่ก็หยุดลงที่หน้าเตียงทันที
เธอก้มศีรษะลง มองไปยังชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หัวใจของเธอก็แหลกสลายไปในทันที
ไม่เจอกันครึ่งเดือน เขาผอมลงเยอะมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...