สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 114

บทที่ 114 กำเริบเสิบสาน บอกจูบก็จูบ

หัวใจเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่ แก้มน้อยๆ แดงเป็นไข่ทอดแล้ว

สายตาเธอมองไปที่อื่น ดึงกางเกงเขาลงไปด้านล่าง

ขาสองข้างที่ทั้งยาวทั้งขาวสั่นไหวอยู่ในแววตาของเธอ

นี่มันเลยขีดจำกัดเหลือเกิน เย้นหว่านเหมือนจะต้านทานไม่ไหว

ถอดอีกเธอต้องไม่มีความกล้าอย่างแน่นอน

เธอหน้าแดง ดึงแขนของโห้หลีเฉินไปที่อ่างอาบน้ำ พูดเสียงแข็ง

“ได้แล้ว คุณนั่งลงไป”

โห้หลีเฉินกลับไม่ได้พูดอะไร ก้าวขายาวๆ นั่งลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างสง่างาม

น้ำสะอาดโอบล้อมร่างร่างเขาไว้ ร่างกายของเขาที่อยู่ในน้ำเห็นชัดบ้างรางบ้าง ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ที่น่าดึงดูดไปอีกขั้น

เย้นหว่านมองแวบหนึ่งเกือบจะเลือดกำเดาไหล

ถ้าไม่ใช่เห็นได้ชัดว่าคืนนี้โห้หลีเฉินเมาเหล้าจริงๆ เธอคงจะสงสัย เดิมทีเขาจงใจยั่วยวนเธอหรือเปล่า

น้ำนั้นอบอุ่น สบายตัวมาก หลังจากนั่งเข้าไป โห้หลีเฉินก็ปิดตาพักผ่อน

เย้นหว่านมองท่าทางของเขาที่นั่งนิ่งอยู่ แล้วชักหงุดหงิด หรือว่าเธอต้องอาบน้ำให้เขาจริงๆ?

เฮ้อ ช่างเถอะ

ในเมื่อโดนน้ำแล้ว แช่ๆ ก็คงพอ

“ฉันลืมหยิบชุดนอนมาให้คุณ คุณแช่ไปก่อนนะ สักสิบนาทีก็ออกมาได้แล้ว”

เย้นหว่านบอกเรียบร้อย ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องน้ำโดยที่หน้าไม่หันมอง

ชั่วพริบตาที่เธอออกไป ตาที่ปิดอยู่ของโห้หลีเฉินก็ลืมขึ้น

เขามองเธอตรงๆ ไม่เหมือนกับที่เลือนรางก่อนหน้านี้ เวลานี้สายตาของเขามีสตินิดๆ

หลังจากแวบหนึ่ง สายตาของเขาแฉลบผ่านไปบนชุดนอนที่วางอยู่ไม่ไกลนัก และมองตนเองที่สวมกางเกงในแช่อยู่ในน้ำอีกครั้ง รู้สึกจำใจอยู่นิดๆ

ผู้หญิงคนนี้ ถือโอกาสตอนเขาเมา กล้าสะบัดเขาทิ้งขนาดนี้

เสียง “ช่า” เขาลุกขึ้นจากน้ำ

หลังจากที่เย้นหว่านออกไปจากห้องน้ำ ก็ไม่ได้เสียเวลาสักวินาทีเดียว ติดต่อให้กู้จื่อเฟยมารับเธอ เพื่อจะออกไป

“ก๊อกแก๊กๆ”

เธอเดินมาถึงหน้าประตูใหญ่ เปิดกลับไปกลับมาอยู่หลายครั้ง ประตูกลับล็อกเอาไว้ เปิดไม่ออกตั้งแต่แรก

เธอใช้ลายนิ้วมือก็ไม่ได้ผลเช่นกัน

ประตูนี้เสียแล้วหรืออย่างไร?

เย้นหว่านจับไปจับมาอยู่สักพัก ยังเปิดออกไม่ได้ พอหันหน้ามองไปทางห้องน้ำของโห้หลีเฉินอีกครั้ง ทำกลับไปกลับมาอีกพักหนึ่ง เขาก็ออกมาแล้ว ถึงตอนนั้นเขาไม่ให้เธอไปก็จบกันพอดี

ดังนั้นเย้นหว่านจึงรีบเดินไปที่ด้านหลังบ้าน เธอจำได้ว่าที่นั่นเหมือนจะมีประตูเล็กบานหนึ่ง สามารถใช้มือเปิดออกได้

เดินมาถึงหลังบ้าน เย้นหว่านมองสถานที่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้แห่งนี้อีกครั้ง และคำว่า “แต่งกับฉัน” สามคำนั้นที่ใช้ดอกไม้ทำ ยังคงสะดุดตาโรแมนติกจนทำให้รู้สึกใจเต้นแรง

ในสมองของเธออดประกายภาพที่โห้หลีเฉินคุกเข่าข้างหนึ่งทางเธอ ถือแหวนเอาไว้ไม่ได้

หัวใจเต้นแรงไปหลายรอบอย่างควบคุมไม่อยู่

“ฮื่อ......”

เย้นหว่านส่ายหน้า สะบัดความคิดที่ไม่ควรมีพวกนั้นออกจากสมองไป โรแมนติกเร้าใจแค่ไหนก็เป็นเรื่องจอมปลอม เธอไม่อาจพังทลายทั้งชีวิตของตนเองเพราะเหตุนี้ได้

เธอไม่ลังเลอีก ยกเท้าเดินไป

เวลานี้ใต้เท้าของเธอกลับไปเหยียบอะไรเข้าก็ไม่รู้ ทิ่มเท้ามาก

เธอรีบย้ายเท้าออกทันที มองเห็นแหวนเลี่ยมฝังเพชรสีแดงเม็ดงามวงหนึ่งโดยบังเอิญ

เป็นวงนั้นที่โห้หลีเฉินขอเธอแต่งงาน

เขาทำตกไว้ที่นี่แล้วหรือ?

คิดถึงตอนที่เธอปฏิเสธ ท่าทางที่สูญเสียของโห้หลีเฉินนั้น ในใจเย้นหว่านก็มีรสชาติที่พูดไม่ถูก

เธอเก็บของขึ้นมา ถึงได้มองอย่างละเอียด ตัดได้ประณีตงดงาม เพชรยิ่งเล็กเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเป็นเพชรที่แพงหูฉี่ แหวนวงนี้สามารถพูดได้ว่าประเมินค่าไม่ได้