สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1211

พวกเขาล้วนเป็นคนที่ถูกฝึกมาอย่างเข้มงวด แบ่งเป็นสองทีม ล้อมเข้ามาจากทั้งสองด้าน

เย้นหว่านสายตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ล้วนโทษเธอ ส่งเสียงออกมา ถึงเรียกพวกเขามา

บอกว่าจะตามมาช่วย สรุปเพิ่งจะเข้ามา ก็ก่อเรื่องซะแล้ว

เธอโทษตัวเองไม่หยุด

"ไม่โทษคุณหรอก ลูกสมุนพวกนี้ แป๊บเดียวก็จัดการได้แล้ว"

โห้หลีเฉินลูบผมของเย้นหว่าน สีหน้าปกติเหมือนเดิม ไม่เห็นคนพวกนี้อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

ท่าทางที่สงบนิ่งและแน่วแน่นั้น ทำให้เห็นแล้วรู้สึกสบายใจ

อารมณ์หดหู่ของเย้นหว่านถูกเขาปลอบให้สงบลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงชิดผนังอย่างกังวล

สายตาของเด็กหนุ่มก็นิ่งขรึมตามไปด้วย

เขาเคยบอกแต่แรกแล้ว จะต้องอาศัยการลอบโจมตีไปข้างหน้าตลอดทาง มิฉะนั้นแค่ถูกคนพบเข้า ต่อ ให้จะเป็นการต่อสู้แบบเผชิญหน้ากัน ขอแค่ปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายมีลมหายใจอยู่ อีกฝ่ายกดกริ่งสัญญาณเตือนภัย พวกเขาก็จะถูกเปิดเผย

ถึงตอนนั้นต่อให้มีความสามารถมากกว่านี้ ก็กลายเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ

ตอนนี้ถูกทีมตรวจตราเจอเข้าแล้ว อีกฝ่ายมีประมาณสิบห้าสิบหกคน ถึงแม้โห้หลีเฉินและป่ายฉีจะฝีมือดี ก็ไม่สามารถจัดการพวกเขาทั้งหมดได้พร้อมกัน

เป็นแบบนี้ต่อไป จะถูกเปิดเผยได้ง่าย

เด็กหนุ่มสีหน้านิ่งขรึม หยิบมีดพกตรงเอวออกมา พูดเสียงเบาว่า "ผมจะร่วมสู้ด้วยกันกับพวกคุณ"

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำได้แค่สามารถช่วยได้ก็ช่วย

โห้หลีเฉินกลับส่ายหน้า "ไม่จำเป็น นายช่วยฉันปกป้องเย้นหว่านให้ดีก็พอ"

พอสิ้นเสียง โห้หลีเฉินและป่ายฉีต่างคนต่างเดินไปตรงกันข้ามกันอย่างพร้อมใจกัน

พวกเขาไม่รอให้ทีมค้นหาเข้ามาก่อนถึงจะออกไป แต่เป็นเดินออกไปตรงๆ อาวุธในมือดังปี๊บๆๆก็โยนออกไป

เพียงแค่เวลาหนึ่งวินาที

สิบกว่าคน ล้มลงกับพื้นในเวลาเดียวกัน

เด็กหนุ่มมองตะลึงตาค้าง "พวกคุณทำอะไรลงไปน่ะ?"

ในมือโห้หลีเฉินถืออาวุธสีดำชิ้นหนึ่งอยู่ เป็นของที่เด็กหนุ่มไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาพูดว่า: "มาที่นี่ ก็ต้องพกของป้องกันตัวมานิดหน่อยเป็นธรรมดา"

เด็กหนุ่ม："......"ของป้องกันตัวอันนี้ค่อนข้างสุดยอดจริงๆ

"เจ้าหนุ่ม อย่าแสดงสายตานับถือขนาดนั้นออกมาเลย ของแบบนี้ตระกูลเย้นของเรามีเยอะแยะ หลังจบเรื่องนี้ นายตามฉันกลับไป ฉันจะพานายไปเพิ่มความรู้"

ป่ายฉีหมุนอาวุธในมือรอบหนึ่ง แล้วเก็บเข้าตรงเอวอย่างเรียบร้อย

ท่วงท่านั้นตามอำเภอใจซะไม่มี

เด็กหนุ่มมองเขาอย่างประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้ทำให้เขารู้สึกเหนือความคาดหมายอย่างมาก

ไม่ใช่เหนือความคาดหมายเพราะอาวุธแบบนี้ในตระกูลเย้นมีอยู่มากมาย แต่ประทับใจที่ป่ายฉีพูดว่า จะพาเขากลับไปตระกูลเย้น

หลายปีที่ทำงานให้องค์กร เขาเคยได้ยินถึงชื่อเสียงของตระกูลเย้นมาบ้าง นั่นเป็นตระกูลใหญ่ที่ลึกลับหายากมากที่สุดตระกูลหนึ่ง นอกจากคนในตระกูล ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกันแน่

เพราะเหตุนี้ แม้ว่าหลังจากการอพยพครั้งใหญ่เมื่อสองปีที่แล้ว ตำแหน่งใหม่ของตระกูลเย้น ก็ยังคงเป็นปริศนาของโลก

ถึงแม้จะเป็นตระกูลหยูที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็ยังหาไม่เจอ

สถานที่แบบนี้ คนธรรมดาเข้าไปไม่ได้ เข้าไปได้ ก็หมายความว่าเป็นคนกันเอง

เมื่อกี้ ป่ายฉีบอกว่าจะพาเขาเข้าไป...

ความหมายก็คือ ตระกูลเย้นยอมรับเขาผู้ที่เต็มไปด้วยบาปงั้นหรอ?

เขาไม่เคยคิดเลย มาถึงขั้นนี้จนถึงทุกวันนี้ เขาจะยังสามารถมีจุดจบอีกแบบ...

เด็กหนุ่มขณะนี้จิตใจสับสนวุ่นวาย

จัดการทีมค้นหาแล้ว นอกจากไม่กี่คนที่เฝ้าไม่กี่มุมตรงหน้าแล้ว ที่นี่ไม่มีใครสามารถคุกคามพวกเขาได้อีก

ป่ายฉีพูด: "ผมไปจัดการคนพวกนั้นเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวหว่าน พวกคุณไปตามหาแรบบิท"

เย้นหว่านสูดหายใจเข้าลึก เช็ดน้ำตา พยายามตามหาคนอย่างใจเย็น

เธอทนความเจ็บปวดและความสงสารในใจเอาไว้ สายตามองหน้าพวกเด็กๆในกรงเหล็กทีละคน

ไม่ใช่