สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1217

เด็กหนุ่มตามอยู่ข้างๆเย้นหว่าน คอยระวังคนที่อาจจะเจอเข้า ปกป้องความปลอดภัยของเย้นหว่าน

เย้นหว่านเส้นประสาทแน่นตึง วิ่งไปตลอดทาง แม้แต่หายใจก็ไม่หยุดพัก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอวิ่งไปถึงห้องทดลองโดยไม่เหนื่อยหอบ กลับตกใจที่เห็น สถานที่ที่ป่ายฉีกับผู้หญิงคนนั้นต่อสู้กัน เหลือเพียงทุกพื้นที่เลอะเทอะ เครื่องมือถูกพังกระจัดกระจาย และยังมีคราบเลือดเต็มพื้น

แต่ว่าเงาของพวกเขา กลับไม่เห็นเลยสักนิด

"ป่ายฉี? ป่ายฉี คุณอยู่ไหน!"

เย้นหว่านกระวนกระวายใจ ตะโกนลั่นอย่างรีบร้อน

เด็กหนุ่มก็ไปตามหารอบๆทันที แต่รอบด้านนอกจากคนที่ถูกพวกเขาตีจนสลบลงบนพื้น ทุกที่ต่างก็ไม่มีร่องรอยของป่ายฉีและผู้หญิงคนนั้นเลย

"พวกเขาไปสู้กันถึงที่อื่นแล้วหรือเปล่า?" เด็กหนุ่มคาดเดา

เย้นหว่านลนลานอย่างมาก รีบใช้อุปกรณ์พกพาติดต่อป่ายฉีทันที แต่ว่าติดต่อไม่ได้เลย

ติดต่อไม่ได้ ทำได้แค่ต้องตามหาตัวคน

"นายไปทางนี้ ฉันจะไปหาทางนั้น"

เย้นหว่านรีบพูดออกมา แล้วก็วิ่งไปทางด้านซ้ายอย่างรีบเร่ง

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว รีบตามเธอไป "คุณคนเดียวอันตรายเกินไป ผมจะไปด้วยกันกับคุณ"

เย้นหว่านใจร้อนดั่งไฟ ไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มพูดอะไร ตามหาคนไปทั่วทุกที่อย่างลนลาน

ทางที่พวกเขามาได้จัดการทุกคนระหว่างทางหมดแล้ว แต่ทางที่กำลังไปหาตอนนี้ กลับยังไม่เคยไป ที่นั่นมีการป้องกันอยู่มากมาย

แค่ไม่ระวังนิดเดียวก็จะถูกคนเจอเข้า และสู้กันขึ้นมา

แม้ว่าเย้นหว่านจะระมัดระวังเป็นพิเศษ แต่ก็ยังถูกพบเข้า

"จับพวกมัน!"

คนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเธอและเด็กหนุ่มอย่างดุร้าย

เย้นหว่านกอดแรบบิทแน่น หันกลับไปและวิ่งหนี หัวใจราวกับว่าตกลงไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็งเรียบร้อยแล้ว

หาป่ายฉีไม่เจอ ยังถูกคนตามฆ่าอีก

ครึ่งชั่วโมงใกล้จะถึงแล้ว แรบบิทดิ้นรนน้อยลงเรื่อยๆ ยิ่งเหมือนกับใกล้จะหมดลมหายใจ

เธอได้เดินเข้ามาในนรกแล้ว

ข้างหน้าเป็นฉากมืดมิดที่ทำให้คนขาดอากาศหายใจและสิ้นหวัง

"เย้นหว่าน คุณรีบหนีไป ผมจะขวางพวกมันไว้"

สายตาเห็นว่าไม่มีที่ให้หนีแล้ว เด็กหนุ่มตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หยุดลง หยิบอาวุธออกมาตั้งใจจะเผชิญหน้ากับคนที่ไล่ตามมาโดยตรง

เย้นหว่านหยุดฝีเท้าลงพักหนึ่ง

มองท่าทางที่กล้าหาญไม่เกรงกลัวของเด็กหนุ่ม หัวใจราวกับถูกแทงด้วยเข็ม

วันนี้ที่เข้ามา ลิขิตให้จบลงด้วยการแลกมาด้วยเลือดเช่นนี้งั้นหรอ?

โห้หลีเฉินทิ้งไว้ข้างหลัง ตอนนี้เป็นหรือตายก็ไม่รู้ ป่ายฉีก็ไม่รู้หายไปไหน แรบบิทก็กำลังจะตาย แม้แต่เด็กหนุ่มก็รวมไปด้วย...

เธอสั่นไปทั้งตัวไม่หยุด ราวกับว่าหัวใจจะถูกความมืดกลืนกิน

ทำไม ถึงน่าเวทนาได้ถึงขั้นนี้?

เธอควรจะยอมรับยังไง?

เย้นหว่านรู้สึกสับสน สติคลุมเครือ เห็นอีกทางด้านหนึ่ง ชายชุดดำที่ดุร้ายกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตามเข้ามา

ซ้ายขวาโดนล้อมรอบ เธอและเด็กหนุ่มหนีไม่พ้นสักคน

เย้นหว่านยืนตัวแข็ง กอดแรบบิท ทันใดนั้นก็รู้สึกหมดอาลัย และปล่อยวาง

เป็นแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน...

เธอก้มหน้าลงจูบหน้าผากของแรบบิท หลับตาลงอย่างหมดหวัง

"ขอโทษนะ แม่ไร้ความสามารถเกินไป"

ช่วยหนูไม่ได้

ช่วยเหลือใครไม่ได้เลย

ข้างหู เสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาดังขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...

ขณะนั้น จู่ๆเสียงตะโกนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น