สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1218

เฮลิคอปเตอร์บินขึ้น

ทุกอย่างบนพื้นดินอยู่ใต้เท้าของเย้นหว่าน เล็กลงเรื่อยๆ

เธอกอดแรบบิทบนตักของเธอ ความรู้สึกกลับหนักราวกับถูกหินขนาดใหญ่ก้อนหนึ่งกดทับ ความรู้สึกไม่สบายใจราวกับความมืดปกคลุมทั่วหัวของเธอ

เด็กหนุ่มเห็นสีหน้าเธอไม่ดี จึงปลอบโยน "คุณโห้และป่ายฉีล้วนเป็นคนที่เก่งกาจทั้งคู่ พวกเขาจะต้องโชคดีอย่างแน่นอน"

แน่นอน

เย้นหว่านก็บอกตัวเองในใจแบบนี้เหมือนกัน

เพียงแต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ในใจก็ยิ่งกระวนกระวาย ราวกับหัวใจจะเต้นออกมานอกลำคอได้ทุกเมื่อ

ความรู้สึกแบบนี้ แทบจะทำให้เธอเป็นบ้า

"ฮือๆๆ...แม่..."

แรบบิทที่ใกล้จะหมดลมหายใจก็ร้องไห้ส่งเสียงออกมา

มือเล็กๆของเธอจับเย้นหว่านอย่างตัวสั่น ภายในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงๆ มองดูเย้นหว่านอย่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"แม่ หนูทรมาน...เหมือนกำลังจะตายแล้ว..."

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อทันที เพียงรู้สึกถึงความเย็นจากฝ่าเท้าขึ้นมายังขมับ

เธอจับมือเล็กๆของเธอกลับ ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงสั่นเทา "อย่าพูดเหลวไหล หนูจะต้องไม่เป็นไร หนูจะต้องไม่ตาย"

แต่ว่าแรบบิทกลับไม่ดิ้นอีกต่อไป ร่างเล็กๆอ่อนแรง

เธอสายตาชัดเจน "แม่ อย่าร้องไห้..."

เธอเอื้อมมือน้อยๆของเธออยากจะเช็ดน้ำตาให้เย้นหว่าน แต่ว่าท่ายกมือขึ้นนี้ ทำได้ยากผิดปกติ

เย้นหว่านปวดใจราวกับจะแตกสลาย

เธอรีบคว้ามือเล็กๆของเธอมาวางบนใบหน้าของตัวเอง "แม่ไม่ได้ร้องไห้ แรบบิทก็ต้องเข้มแข็งตกลงมั้ย? หนูจะต้องทนผ่านมันไปให้ได้โอเคมั้ยจ๊ะ? พี่ชายยังรอหนูอยู่ที่บ้านนะ"

"พี่ชาย..."

เมื่อพูดถึงสองคำนี้ ดวงตาของแรบบิทก็เป็นประกายขึ้นมา แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น แล้วก็ริบหรี่ลงไปอย่างควบคุมไม่ได้

เธอฉีกยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก "แรบบิทคิดถึงพี่ชาย แรบบิทอยากเล่นกับพี่ชาย..."

ขณะที่เธอพูด เลือดก็ไหลออกมาจากในปากของเธอไม่หยุด

เย้นหว่านตกใจมาก ดวงตาเกือบจะทะลักออกมา

เธอรีบเช็ดเลือดที่มุมปากของเธออย่างตื่นตระหนก น้ำเสียงของเธอสั่นเทา "แรบบิท หนูอดทนไว้นะ หนูเป็นคนที่กล้าหาญที่สุด หนูจะต้องอดทนกลับบ้านไปหาพี่ชายนะ"

"หนูคิดถึง...พี่ชาย..."

แรบบิทพูดตะกุกตะกัก แต่เลือดในปากยังคงไหลออกมาไม่หยุด แม้แต่เสียงของเธอก็คลุมเครือไปหมด

สายตาของเธอเลือนลอยมากขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กๆที่ยกขึ้น ในตอนที่คำสุดท้ายพูดจบลง ก็หมดแรง

ทั้งตัวของเธอ อ่อนไปหมด

เย้นหว่านแทบจะกอดเธอไม่อยู่ ทำให้เธอเลื่อนลงไปเล็กน้อย

เธอได้สติกลับมา ทั้งร่างก็สั่นสะท้าน

มองดูแรบบิทที่หลับตา เวลานั้น น้ำตาก็หยุดไหล การหายใจก็หยุดลง ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ หยุดลงในขณะนี้

แรบบิท แรบบิทเขา...

"บึ้ม!"

ขณะนั้น เสียงดังกึกก้องก็ดังขึ้นมาจากด้านล่าง

เย้นหว่านหันไปมองโดยจิตสำนึก ก็เห็นว่า ฐานทัพระเบิด ไฟลุกโชนรุนแรง พื้นที่ทั้งหมดของฐานทัพถล่มลงมาเสียงดังก้อง...

เธอเบิกตากว้าง แม้แต่เสียงก็เปล่งไม่ออก

ฉากนี้ เป็นของปลอมใช่มั้ย?

เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าขาวซีด "พระเจ้า ฐานทัพองค์กรถูกระเบิด คนข้างในนั้นคงจะไม่..."

เขาพูดไม่จบ แต่ความหมายนี้ ไม่พูดก็รู้

"พรูด!"

เลือดคำหนึ่ง กระอักออกมาอย่างกะทันหัน เย้นหว่านด้านหน้าดำมืด สลบลงไป

......

ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เย้นหว่านจ้องไปที่เพดานนิ่งๆ สีหน้ามึนงง เป็นเวลานานก็ไม่ตอบสนอง