สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 122

บทที่ 122 อืม ฉันฉีกสัญญาแล้ว

เธอหยิบสายโทรศัพท์เข้ามาอย่างโมโห พูดแบบกลัดกลุ้ม “เรื่องอะไร?”

“อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”

ในสายนั้น เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของชายหนุ่มลอยมา

อารมณ์ไม่ดีไม่ใช่เพราะเขาหรอกหรือ

เย้นหว่านตอบกลับเสียงหน่วงๆ “ไม่มี”

เงียบเสียงไปสองวินาที โห้หลีเฉินก็พูดอีกครั้ง “มาที่ห้องทำงานสักหน่อย”

“มีธุระอะไรก็คุยในโทรศัพท์เถอะ”

เย้นหว่านปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากขีดความสัมพันธ์กับเขาให้ชัดเจนหน่อย เจอกับเรื่องคุณนายท่านประธานในอนาคตกระตุ้นมาอีกครั้ง อธิบายอย่างไรคงไม่กระจ่าง

โห้หลีเฉินน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ใช่เรื่องที่ใช้คำพูด”

เย้นหว่านสำลัก หมดคำจะพูดแล้ว

ช่วงนี้เธอพบว่าโห้หลีเฉินคนนี้ไม่เพียงจู้จี้ เรื่องไร้สาระนับวันก็ยิ่งมาก

ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ เธอจึงได้แต่ไปที่ห้องทำงานท่านประธาน

บางทีเป็นเพราะคำพูดของลั่วอาน ตอนนี้เธอถึงรู้สึกว่าสายตาเหล่าเพื่อนร่วมงานที่มองเธอแปลกๆ มีสังเกตอย่างเคารพ และอิจฉา ทั้งยังมีริษยาด้วย

อย่างไรเสียต่างก็ไม่คิดว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมงานธรรมดา

ขมับเย้นหว่านปวดนิดหน่อย

“ก๊อกๆๆ”

ถึงหน้าประตูห้องทำงาน เย้นหว่านเคาะประตูตามธรรมเนียม จากนั้นถึงเดินเข้าไป

โห้หลีเฉินนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เงยหน้ามองเธอ “ต่อไปเธอเข้ามาได้เลย ไม่ต้องเคาะประตูก็ได้”

กลับไปกลับมาหลายครั้งขนาดนั้น จะเคาะจนเจ็บมือเอาได้ง่ายๆ

วิธีปฏิบัติพิเศษมากไป อาจเคยชินได้ง่าย เย้นหว่านรีบพูดปฏิเสธ

“ควรมีมารยาทค่ะ ยังไงก็ต้องเคาะ”

ความหมายภายใต้คำพูดนั้น พวกเขายังต้องรักษาความสัมพันธ์แบบสุภาพเอาไว้ อย่าสนิมกันเกินไป

โห้หลีเฉินไม่สนใจสักนิด กวักมือทางเธอ

“เข้ามา”

“จะทำอะไรคะ?”

เย้นหว่านยืนไม่ขยับ

โห้หลีเฉินถึงชี้ไปที่เอกสารตรงหน้าของตนเอง “พลิกหน้าให้ฉัน”

พลิกกระดาษอีกแล้ว คิดถึงอันตรายตอนนั่งอยู่บนตักของโห้หลีเฉินจนเกือบเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เย้นหว่านยิ่งอับอายหน้าแดงแล้ว ไม่สบายไปทั่วตัว

“คุณสามารถให้เว่ยชีพลิกให้คุณได้”

โห้หลีเฉินเงยหน้ามองเธอ “เขาขี้เหร่เกินไป”

เว่ยชีที่อยู่นอกประตูหดมุมปาก เขาอยู่เฉยๆ ก็ยังโดนพาดพิง

เย้นหว่านคิดแล้ว จึงพูดอีกครั้ง “ด้านนอกคุณมีเลขาสวยๆ ตั้งหลายคน เลือกได้ตามชอบใจสักคนก็ได้หนิ พวกหล่อนเป็นมืออาชีพกันทั้งนั้น”

ดวงตาโห้หลีเฉินหรี่ลง มองเย้นหว่านอย่างตรงไปตรงมา ล้ำลึกราวกับไฟ

“แต่ฉันมองเห็นแค่เธอที่ถูกชะตา”

หัวใจเย้นหว่านเต้นแรงสักหน่อย เขาอย่าพูดจาให้มีเลศนัยขนาดนี้ได้มั้ย?

เธอหน้าแดง ว้าวุ่นใจไม่กล้ามองเขา

“คุณ คุณโห้ ฉันยังมีงานต้องทำจริงๆ งานพลิกกระดาษง่ายๆ แบบนี้ คุณก็หาคนอื่นมาทำเอาสิ”

“เย้นหว่าน เธอเหมือนจะลืมไปนะ มือข้างนี้ฉัน เพื่อใครแล้ว……”

โห้หลีเฉินยกมือของตนเองที่พันแผลจนกลายเป็นบ๊ะจ่างขึ้นแกว่ง สายตาที่มองเย้นหว่านราวกับมองคนเนรคุณ

จิตใจดีงามของเย้นหว่านโดนแฉอย่างรุนแรง

เธอยุ่งยากใจพักหนึ่ง มองไปรอบๆ ห้องทำงานที่กว้างใหญ่แล้ว จากนั้นยกเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้าไปวางด้านข้างของโห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินมองเธอ ดวงตาหรี่ๆ “เธอไม่ต้องลำบากขนาดนี้”

“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็สะดวกดี”