สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1227

"เฮ้ เธอเป็นอะไร?"

ป่ายฉีรีบสาวเท้าเดินไปหาหญิงสาว "เธออย่านอน ตอนนี้แสงอาทิตย์แรง นอนแล้วมันเผาเธอจนสุกได้เลย"

เขาพูดดังนั้นก็ดึงหญิงสาวขึ้นมาจากพื้น ทว่าร่างกายเธออ่อนยวบยาบ ไร้เรี่ยวแรง

แต่ไหนแต่ไรมาป่ายฉีเป็นคนที่เก่งกาจเหนือมนุษย์ เขาดึงอย่างยากลำบากมาก จึงได้แต่นั่งย่อง ๆ ให้เธอพิงที่ขาของเขา

เขาพลิกเปลือกตาเธอ ตรวจดูอาการผิดปกติในร่างกายของเธอ

เหน็ดเหนื่อยมากเกินไป กำลังร่างกายอ่อนเพลียจนถึงจุดวิกฤตแล้ว ความทรมานสองสามวันนี้ทำให้ร่างกายทนทรมานจนไม่เหลืออะไรแล้ว

สิ่งที่แย่ยิ่งกว่าก็คือ พวกเขาเดินตามอุปกรณ์นำทาง เดินประมาณสี่ห้าวันแล้ว แต่ว่าขอบทะเลทราย กลับไม่เห็นอะไรเลย

ข้างหน้าไม่รู้อีกไกลแค่ไหน และไม่รู้ว่าจะเดินออกไปได้ไหม

ความทุกข์ทรมานของร่างกายบวกกับความสิ้นหวัง แทบจะกลืนกินจิตวิญญาณและความหวังทั้งหมด ถ้าหากล้มลง ก็ยากจะลุกขึ้นมา

"เฮ้ ตื่นสิ ยัยคิงคอง ตื่น ๆ "

ป่ายฉีเม้มริมฝีปากที่แห้งจนแตก ฝ่ามือตบเบา ๆ ที่ใบหน้าหญิงสาว แต่ไม่ว่าเขาจะตบเบา ๆ กี่ครั้ง เปลือกตาของหญิงสาวก็ยังปิดแน่น

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเธอจะต้องตายอย่างแน่นอน

ป่ายฉีขมวดคิ้ว ลังเลเล็กน้อย ใช้วิธีพิเศษ บีบบังคับกระตุ้นให้หญิงสาวตื่น

ขนตาของหญิงสาวขยับ วินาทีถัดไป ก็ลืมตาขึ้นมา

เธอมองเห็นใบหน้าของป่ายฉีที่ใกล้แค่ลัดมือเดียว ก็โมโหขึ้นในทันที ยกมืออยากจะตบเขา แต่ว่ามือถูกมัดไว้ขยับเขยื้อนไม่ได้ เธอจึงใช้ศีรษะ......

"ปื๊ก!" หน้าผากของเธอชนที่จมูกของป่ายฉีอย่างรุนแรง

"โอ๊ย!"

ป่ายฉีมือกุมจมูก ทันใดนั้นเลือดก็เปื้อนมือ

เขาโกรธจนแทบจะกระอักเลือด หญิงสาวบ้าที่สมควรตายคนนี้ เหมือนกับเม่นเลย บ้า ๆ บอ ๆ ต้องการทิ่มแทงคนตลอดเวลา

ถ้าไม่เห็นแก่เธออ่อนแอจนมีสภาพแบบนี้ เขาจะตบเธอให้ลงไปในขอบพื้นปูนซีเมนต์เลย

หญิงสาวชนป่ายฉีแล้ว เดิมทีอ่อนแอจนถึงขีดสุดแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกเวียนศีรษะตาลาย ดวงตาหรี่ลง แล้วก็สลบไปอีกรอบ

ป่ายฉี "......"

"แปะ แปะ แปะ" ตบหน้าหญิงสาวเบา ๆ ติดต่อกันหลายที ทำให้เธอตื่นสักหน่อย

"เธออย่านอน เธอนอนแล้วจะลุกไม่ได้นะ รีบลองลุกขึ้นเร็ว ฉันจะประคองเธอเดิน"

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง สายตาที่มองป่ายฉีนั้น เต็มไปด้วยความรังเกียจและต่อต้าน

หญิงสาวอ้าปากที่แห้งแตก พูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

"ฉันไม่ไหวแล้ว น่าจะตาย"

เธอพูดคำนี้ กลับไม่มีความรู้สึกเศร้าเลยสักนิด กลับมีความสบายใจและการหลุดพ้นที่ไม่ปกปิดไว้เลยสักนิด

ในเมื่อไม่ได้ถูกฆ่า และไม่ได้ฆ่าตัวตายเอง แต่สุดท้ายก็เหนื่อยตาย ก็ถือว่าเป็นคำอธิบายหนึ่งแล้วล่ะ

จะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้ต่อไปอีก

อีกอย่าง นรกน่าจะเป็นสถานที่ชื้นหนาว ทั้งเปือกชื้นและหนาวเย็น ใช้ชีวิตง่ายกว่าแดดร้อนระอุที่เผาผิวหนังนี่ ใช้ชีวิตง่ายกว่าทะเลทรายที่ทำให้คนกระหายจนตายนี่

ป่ายฉีขมวดคิ้วอย่างดุ ๆ

เขาขู่ "ทนไม่ไหวก็ต้องทนให้ได้ ไม่อย่างนั้นฉันจะนอนกับเธอตรงนี้"

จิตใจของหญิงสาวเพิ่งจะสงบลง พริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นโกรธจนเดือดดาล

สิ่งที่เธอเสียใจเพียงอย่างเดียวนั้น นั่นก็คือไม่ได้ฆ่าเขาด้วยน้ำมือของเธอเอง

"นายขู่ไปก็ไร้ประโยชน์ ฉันทนไม่ไหวแล้ว นายเป็นหมอ นายรู้สภาพร่างกายของฉัน"

"อย่างนั้นฉันก็จะนอนกับศพ!"

ป่ายฉีพูดอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนเรื่องนอนกับศพนี้เป็นเรื่องธรรมดาไม่สำคัญเรื่องหนึ่ง

หญิงสาวดิ้นรนด้วยความโมโห "นายมันเดรัจฉาน!"