สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1230

ภายในเวลาอันสั้นนี้ เย้นหว่านบัญชาการไม่เสียเปล่า

เธอแอบสังเกตการณ์ ติดต่อกับในทีมคุ้มกันตระกูลเย้นที่ฝึกมาอย่างดีนั้น ดึงออกมาเป็นทีมเล็กจำนวนหกคนที่เป็นของเธอทั้งหมด

หกคนนี้ซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อตระกูลเย้น ทว่าก็ไม่ยึดกรอบตายตัว พวกเรารู้จักพลิกแพลงเพื่อตระกูล

ครั้งนี้ หลังจากติดต่อกับเย้นหว่าน พวกเขาหกคน ก็คือคนที่ยอมขัดคำสั่งของกงจืออวีแล้วตามเย้นหว่านออกจากตระกูลเย้นไปอย่างเงียบเชียบ

ระหว่างทาง มีพวกเขาปกป้อง เย้นหว่านจึงปลอดภัยขึ้นมาก

เธอก็ยังมีอีกหลายเรื่อง จำเป็นต้องให้พวกเขาไปทำ

นอกจากหกคนนี้ เย้นหว่านยังพามาอีกคนหนึ่ง นั่นก็คือเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าหมายเลข 73 คนนั้น

เด็กหนุ่มที่กลับมาตามเย้นหว่านนั้นไม่ใช่คนของตระกูลเย้น เรื่องเรื่องนี้ เขาก็สนับสนุนเย้นหว่าน

ในโลกทัศน์ของเขา นำสิ่งที่เล็กแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว

ดังนั้น ต่อให้เอาชีวิตของเย้นหว่าน ไปแลกเปลี่ยนชีวิตของพวกโห้หลีเฉินนั้น เขาก็คิดว่าคุ้มค่า ดังนั้นเขาจึงสนับสนุนเย้นหว่าน

นำอาวุธทั้งหมดมาเรียบร้อยแล้วอย่างเงียบเชียบ คนจำนวนแปดคนกลุ่มหนึ่ง ออกจากเขตฐานของตระกูลเย้นอย่างเงียบ ๆ

ไม่สามารถถูกคนของตระกูลเย้นพบได้ ดังนั้นก็ไม่สามารถนั่งเครื่องบินออกไป พวกเขาจึงเข้าไปในป่า เดินออกไปจากในภูเขาประทับรอยเท้าทีละก้าว

ผู้ชายหกคน รวมถึงเด็กหนุ่ม ต่างมีร่างกายที่แข็งแกร่ง พวกเขาเดินถนนภูเขาแบบนี้ จะเดินกี่วันกี่คืนนั้นง่ายดายมาก

แต่ว่าเย้นหว่าน เป็นหญิงสาวที่ไม่เคยได้รับการฝึกฝนมาก่อนคนหนึ่ง

หลังจากเดินได้หนึ่งวันเต็ม สภาพร่างกายของเธอก็เริ่มถดถอยลงอย่างเห็นได้ชัด

ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือดฝาด หอบหายใจทุกฝีก้าว เหงื่อไหลเปียกโชก เท้าก็ยิ่งบวมขึ้น เดินแล้วก็กระโผลกกระเผลก

แต่แม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอก็ไม่หยุดเดิน ฟันกัดจนริมฝีปากแตก แล้วก็เดินข้ามภูเขาตามทุกคนไป

เธอมีลมหายใจ มีกล้ามเนื้อ ประคับประคองเธอไว้อยู่

เดินไปเรื่อย จู่ ๆ เด็กหนุ่มพลันเข้ามาขวางข้างหน้าเย้นหว่าน

เย้นหว่านขมวดคิ้ว "นายอย่าขวางฉัน ฉันยังเดินได้ เวลาของพวกเราแม้แต่หนึ่งวินาทีก็ไม่สามารถล่าช้าได้"

จะล่าช้าเพราะเธอไม่ได้

ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกโห้หลีเฉินตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายอะไรยังไง ติดอยู่กับความทุกข์ยากแบบไหน ความเจ็บปวดน้อยนิดของเธอนั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เด็กหนุ่มสีหน้าจริงจัง หันตัว โค้งเอวลงให้เย้นหว่าน

"ฉันจะแบกคุณไป"

เย้นหว่านปฏิเสธ "ไม่ต้อง"

เธอกำลังจะเดินผ่านไปข้างกายเขา เด็กหนุ่มกลับขยับตัว ไปขวางเธออีกครั้งหนึ่ง

เด็กหนุ่มดึงข้อมือของเธอไว้ พลางกล่าว "เย้นหว่าน เวลามีค่า ไม่ใช่เวลาให้คุณอวดดีทำตามอำเภอใจ ถ้าหากคุณเหนื่อยจนล้มลง ใครจะไปติดต่อท่านอาวุโสแปดล่ะ? ถ้าหากคุณเดินจนขาพิการล่ะ ถ้าหากพบเจออันตราย พวกเราถูกคนพบ ถึงตอนนั้นคุณจะวิ่งก็วิ่งไม่ได้"

"แต่ว่าพวกเขาคงยอมไปทิ้งคุณหรอก จะต้องปกป้องคุณอย่างสุดชีวิตอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น คุณจะทำร้ายให้ทุกคนต้องตาย"

คำพูดนี้เฉียบขาดและมองโลกแง่ร้ายเกินไป แต่ก็เป็นความจริง

ตอนนี้เย้นหว่านไม่อยากสร้างความลำบากให้ทุกคน จนกลายเป็นภาระ ถึงตอนนั้น จึงจะเป็นไปได้ว่าจะกลายเป็นภาระ

เธอไม่สบายใจเหมือนมีหินก้อนใหญ่ทับเอาไว้อยู่ เกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถและอ่อนแอ

กัดฟัน เย้นหว่านปีนขึ้นบนหลังของเด็กหนุ่ม

เธอเอ่ยเสียงเบา "เหนื่อยก็ให้ฉันลงเดิน หรือไม่ก็เปลี่ยนคนแบก ฉันจะไม่อวดดีอีกแล้ว"

เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร แบกเย้นหว่านเดินไปข้างหน้า

ร่างกายของเขาแข็งแรงมาก แม้ว่าจะแบกคนหนึ่งอยู่ ก็เดินได้อย่างสบายมาก ไม่เหมือนคนที่อดหลับอดนอนไม่ได้พักผ่อนมาหนึ่งวันเต็มเลย

เย้นหว่านจึงฉวยโอกาสนี้ พักผ่อนบนหลังของเขาพักหนึ่ง เหยียดแข้งเหยียดขาสักหน่อย