สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 124

บทที่ 124 รูดบัตรฉัน

เย้นหว่านกำลังหั่นสเต๊กของเธอเอง เห็นผู้ชายทั้งสองชนแก้วกัน สงสัยอยู่หน่อยๆ พวกเขาคุยกันเสร็จแล้วหรือเปล่า?

ความจริงกลับยืนยันว่าเย้นหว่านคิดงดงามเกินไป

โห้หลีเฉินไม่เพียงไม่ได้คุยกับบรูคเสร็จเร็วขนาดนั้น แม้กระทั่งเรื่องราวที่จะพูดคุยยังมากเป็นพิเศษ เธอทานสเต๊กชิ้นหนึ่งจนเกลี้ยง พวกเขาเหมือนยังมีไม่แนวโน้มว่าจะหยุดลงมา

เย้นหว่านนั่งนานแล้ว เริ่มรู้สึกเบื่อพอสมควร

แต่ด้วยสถานการณ์แบบนี้ เธอเกรงใจที่จะเอามือถือออกมาฆ่าเวลา

โห้หลีเฉินสังเกตเห็นเธอเข้า เข้ามาใกล้เธอเสียงเบาๆ พูดเสียงต่ำ “กินอิ่มแล้วเหรอ?”

“อืม” เย้นหว่านพยักหน้า

“ด้านล่างก็มีห้าง เธอลงไปเดินเล่นได้ รูดบัตรของฉัน”

โห้หลีเฉินยื่นแบล็กการ์ดให้เย้นหว่านไปใบหนึ่ง

เย้นหว่านจ้องการ์ดใบนี้ด้วยความตกใจ นี่เป็นแบล็กการ์ดระดับไม่จำกัด ทั้งเมืองมีเพียงสามใบ คาดไม่ถึงโห้หลีเฉินให้เธอรูดได้ตามชอบใจเลย?

เธอดีใจหน่อย รูดทั้งห้างยังสามารถทำได้

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ซื้ออะไร แค่เดินเล่นก็พอ”

ถึงแม้จะหวั่นไหว เย้นหว่านก็ผลักการ์ดกลับไปคืน

โดยเฉพาะเอาอะไรของคนอื่นเขามาก็ต้องยอมโอนอ่อนตามเขา จะว่าไปเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกับโห้หลีเฉินด้วย

โห้หลีเฉินไม่ได้ฝืนบังคับเธอ เพียงกำชับด้วยเสียงต่ำ “อย่าเดินไปไกล ระวังความปลอดภัยด้วย”

“ได้”

เย้นหว่านพยักหน้าอย่างมีมารยาท หลังจากบอกลากับบรูคเสร็จ ก็เดินออกไปแล้ว

บรูคใช้สายตาที่แปลกประหลาดมองโห้หลีเฉินอยู่ตลอด เพียงแค่ช่วงเวลาทานอาหารมื้อหนึ่ง โห้หลีเฉินก็ทำให้เขาตกใจจนนับครั้งไม่ถ้วน

ตอนที่โห้หลีเฉินจัดการงานเป็นคนจริงจังมาแต่ไหนแต่ไร แต่ว่าเย็นนี้กลับไปติดตามเย้นหว่านครั้งแล้วครั้งเล่า แม้กระทั่งยังดูแลถึงอารมณ์เบื่อหน่ายของเธอด้วย

บอกว่านี่ไม่ใช่รักแท้ บรูคคงไม่เชื่อ

ในที่สุดเขาก็ได้ข้อสรุปออกมา มองโห้หลีเฉินอย่างจริงจัง “คุณโห้ ตอนแต่งงานเชิญผมไปด้วยนะ”

แต่งงาน?

สองคำนี้ฟังขึ้นมาดูรื่นหูอย่างน่าประหลาด

โห้หลีเฉินอารมณ์ไม่เลว ยกแก้วไวน์ไปทางบรูค “แน่นอน”

ออกมาจากร้านอาหาร เย้นหว่านสลายท่วงท่ากุลสตรีออกไปทันที ถอนหายใจเฮือกใหญ่หนึ่ง

งานสังสรรค์อะไร เป็นเรื่องที่เหนื่อยหน่ายที่สุดจริงๆ เลย

เธอหยิบมือถือมาดูเวลา คาดการณ์ว่าจะกลับมาเมื่อไร จากนั้นลงไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า

การเดินห้างสรรพสินค้าฆ่าเวลาเป็นเรื่องที่ไม่เลวเลยจริงๆ เพียงแค่เย้นหว่านคาดไม่ถึงว่าจะเจอป่ายฉีที่นี่

ชั่วขณะหนึ่งที่มองเห็นเขา ภาพฉากที่เขาใช้กำลังข่มเหงเธอในคืนนั้นก็ผุดขึ้นในสมอง

เย้นหว่านหนาวสั่นไปทั้งตัว หมุนตัวจะไปโดยจิตใต้สำนึก

“เสี่ยวหว่าน”

ป่ายฉีกลับไม่ปล่อยเธอไป รีบก้าวเท้าตามเข้ามา

เย้นหว่านตกใจ ยกขาเตรียมวิ่ง สำหรับเธอแล้ว ป่ายฉีในตอนนี้ก็คือโรคจิต สัตว์ป่า

เดิมทีเธอไม่อยากจะเข้าใกล้เขาเลยสักนิด

“เสี่ยวหว่าน เธอวิ่งเลย”

ป่ายฉีกลุ้มใจอยู่บ้าง มองเห็นเขาก็จะหนี เขาเป็นเสือหรือว่าหมาป่า?

ระดับการวิ่งของเขาเร็วมาก ไม่นานก็แทรกฝูงชนมาจับเย้นหว่านไว้

เย้นหว่านแข็งทื่อไปทั้งตัว รีบดิ้นรนออกมา

“คุณปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ไม่งั้นฉันจะร้องเรียกคนแล้ว”

เห็นเย้นหว่านทำหน้าระแวงและขัดแย้ง ป่ายฉีปวดขมับนิดหน่อย