สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 125

บทที่ 125 มีการวางแผนล่วงหน้าตั้งแต่แรก

สำแดงความเร็วในการพุ่งร้อยเมตร หลังจากเย้นหว่านมาไกลแล้ว พอหันหน้ามองก็ไม่มีใครตามมาด้านหลัง ใจที่กังวลถึงได้ปล่อยวางลง

ตอนนี้เธอยังมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง โชคดีที่อยู่ในห้างสรรพสินค้า ถ้าเจอกับป่ายฉีในสถานที่ด้านนอกที่คนน้อย คงไม่กล้ารับประกันว่าโรคจิตคนนั้นจะทำอะไรกับเธอหรือไม่

เธอตบๆ หน้าอก ที่นี่ก็ไม่สามารถอยู่นานได้

เย้นหว่านรีบก้าวเร็วๆ เดินไปทางร้านอาหารตะวันตกที่โห้หลีเฉินอยู่

เดินเร็วหน่อย ตอนที่เย้นหว่านมาถึงร้านอาหาร แก้มแดงระเรื่อ ลมหายใจดูหอบขึ้นแบบไม่ลงอยู่บ้าง

โห้หลีเฉินมองเห็นเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นอะไร?”

“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันกลัวจะกลับมาช้าไป เห็นพวกคุณคุยเสร็จแล้ว เลยวิ่งเข้ามา”

เย้นหว่านหาเหตุผลสักอย่างมาอ้าง แต่กลับโดนสายตาที่เมินเฉยของโห้หลีเฉิน

เขายื่นแก้วน้ำมาตรงหน้าของเธอ “ถึงฉันจะไปแล้ว ก็จะไม่ทิ้งเธอเอาไว้”

คำพูดธรรมดาประโยคหนึ่งกลับทำให้เขาพูดด้วยรสชาติที่ทำให้คนเพ้อฝันออกมา

เย้นหว่านแก้มแดงเล็กน้อย รับน้ำเข้ามาอย่างไม่สบายใจ ดื่มเข้าไปสองสามอึกอย่างเร่งรีบ

ต่อมาโห้หลีเฉินกับบรูคก็ไม่ได้คุยกันนานมากนัก จากนั้นจึงแยกย้าย

ก่อนไป บรูคยังใช้ภาษาจีนคุยกับเย้นหว่านโดยเฉพาะ

“คุณเย้น คุณโห้รักคุณมากจริงๆ คุณโชคดีมาก หวังว่าจะได้ดื่มเหล้ามงคลของพวกคุณเร็วๆ นี้”

เย้นหว่านระแวง สรุปฝรั่งคนนี้มองจากตรงไหนกันว่าโห้หลีเฉินรักเธอมาก? นี่เดิมทีก็เป็นการพูดที่ไม่มีมูลความจริง เป็นเรื่องที่ไม่มีจริง

เธอยังยิ้มตอบแบบสุภาพ “ขอบคุณคำอวยพรของคุณนะคะ ถ้าพวกเราแต่งงานกัน จะต้องเชิญคุณแน่นอน”

ด้านหน้าพูดว่าถ้าแต่งงาน

ในใจเย้นหว่านคิดว่าแบบนี้เธอก็ไม่ถือว่าโกหกคนอื่นหรอกมั้ง

สายตาโห้หลีเฉินมืดดำ มองเย้นหว่านไปตรงๆ ราวกับเหวลึกนั้น แทบจะดูดคนเข้าไป

เย้นหว่านถูกมองจนในใจสับสน อยากถอยออกไปหน่อยโดยจิตใต้สำนึก กลับโดนโห้หลีเฉินจับแขนเอาไว้ ลากเธอมาตรงหน้าเขา

ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนใกล้กันมาก

ในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน

“เย้นหว่าน เธอกำลังเชิญเพื่อนมาร่วมงานแต่งของพวกเรา”

“ฉันเพียงแค่พูดตามมารยาท......”

คำพูดของเย้นหว่านยังไม่ทันจบ ริมฝีปากก็ถูกโห้หลีเฉินจูบไว้

อารมณ์ที่กึ่งไม่เลว จูบของเขาพัวพันอย่างมาก เหมือนยังมีความลึกซึ้งที่พูดไม่ถูก

เย้นหว่านค้างนิ่งฉับพลัน ลนลานสุดๆ

ที่นี่เป็นร้านอาหาร ภายใต้ที่สาธารณะ โห้หลีเฉินก็จูบเธอแบบนี้แล้ว?

เธอยังมีหน้าอยู่หรือไม่ อับอายเหลือเกิน

เย้นหว่านอยากจะผลักโห้หลีเฉินออกด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น แต่กลับถูกเขากอดแน่นขึ้น จูบยิ่งลึกขึ้น

และเวลานี้ในร้านอาหารมีเสียงไวโอลินที่โรแมนติกดังขึ้น ยังมีเสียงปรบมือของผู้คนรอบด้านลอยมา

โรแมนติก และได้รับการอวยพร

เย้นหว่านสับสนราวกับหาทางไปไม่เจอ

ตอนที่จะกลับไป เว่ยชีกลับโผล่ออกมาแล้ว รีบทำหน้าที่คนขับรถแทนเย้นหว่าน

เพราะจูบนั้น แก้มเย้นหว่านจึงร้อนระอุมาตลอดทาง ขณะนั่งอยู่ที่นั่งด้านหลัง มองไปนอกหน้าต่าง แม้แต่โห้หลีเฉินก็ไม่กล้ามองสักนิด

จนกระทั่งรถจอดที่หน้าประตูบ้านเธอ

เธอลงรถไปอย่างว่องไว อยากเดินเข้าข้างใน

แต่พึ่งเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกว่าไม่ปกติ พอหันหน้ามอง ก็เห็นโห้หลีเฉินกำลังตามมาด้านหลังเธอ และเดินมาในบ้านเธอ

เย้นหว่านประหลาดใจ ทำไมเขายังไม่กลับไป?

”คุณโห้ คุณจะทำอะไร?”

โห้หลีตอบเสียงทุ้ม “ช่วยเธอเก็บกระเป๋าเดินทาง”

“อะไรนะ?”