สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1241

"ตามข้อมูล ตอนนี้ตระกูลหยูกำลังขุดกันทั้งวันทั้งคืน ก็ยังขุดไม่เจอใครสักคน......"

ระเบิดสะเทือนฟ้าขนาดนั้น ไม่น่าจะมีคนรอดชีวิต

"ไม่! ไม่! เป็นไปไม่ได้!"

ดวงตาเย้นโม่หลินแดงก่ำ ส่ายหน้าด้วยความไม่เชื่อ "เสี่ยวหว่านอยู่บ้านตระกูลเย้นดี ๆ ไม่ใช่เหรอ เธอไปบ้านตระกูลหยูได้ไง ไปหาหยูฉู่สองด้วยตัวเองได้อย่างไร ทำไมเธอถึงไม่ห่วงชีวิตของตัวเองเลย!"

"เธอใจเสาะ ใจเสาะขนาดนั้น"

เย้นโม่หลินสั่นเทาไปทั้งตัว หากเป็นคนอื่นมาบอกข่าวนี้กับเขา เขาจะไม่มีทางเชื่อ และคิดว่านี่ต้องเป็นข่าวลวงอย่างแน่นอน

แต่เมื่อเห็นภาพที่กู้จื่อเฟยร้องไห้ตาบวมอยู่ตรงหน้า เขาก็หาเหตุผลที่จะหลอกตัวเองไม่ได้

เรื่องแบบนี้ จะให้เขาเชื่อได้อย่างไร จะให้เชื่อได้อย่างไรกัน

เสี่ยวหว่าน เสี่ยวหว่านเธอจะ......

ตายได้อย่างไร

กู้จื่อเฟยร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอกอดเอวของเย้นโม่หลินไว้ กอดเขาไว้อย่างแน่น

เสียงร้องไห้แหบแห้ง "เสี่ยวหว่านเพื่อช่วยพวกเรา เธอจึงระเบิดฆ่าหยูฉู่สอง ทำให้ตระกูลเย้นมีลมหายใจต่อ ทำให้พวกเราสามารถต้านทานได้"

"เสี่ยวหว่าน นั้นทำเพื่อ......ทำเพื่อพวกเรา......"

เย้นโม่หลินช็อกราวกับถูกฟ้าผ่า

หัวใจที่แตกสลายรวดร้าวค่อยๆปกคลุมทั่วร่างกาย เจ็บปวดไปทั่วประสาทสัมผัสทุกอณู

ในหัวสมอง น้องสาวผู้อ่อนโยนคนนั้น กลับมีหัวใจที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว เพื่อคนที่รัก เธอยอมสละแม้แต่ชีวิตของตัวเอง

เธอสามารถทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

ที่สถานการณ์พลิกผันกลับมาตอนนี้ นึกไม่ถึงเป็นเพราะเย้นหว่านใช้ชีวิตแลกมา

เย้นโม่หลินสำลัก ร้องว้ากแล้วก็อาเจียนเลือดออกมา ฉับพลันใบหน้านั้นก็ขาวซีด ร่างกายซวนเซจะล้มลง

กู้จื่อเฟยจึงใช้แรงทั้งหมดที่มีไปพยุงกอดเขาไว้

"พี่เย้น ถ้าเจ็บปวดก็ร้องออกมาเถอะ ร้องออกมาจะได้รู้สึกดีขึ้น......"

เย้นโม่หลินกลับยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น ดวงตาแดงก่ำ ไม่มีหยดน้ำตา หรือแม้แต่การกะพริบตาก็ไม่มี

ความเจ็บปวด

หัวใจที่รวดร้าวแตกสลายทำให้ประสาทของเขาลืมปฏิกิริยาการตอบสนอง

ในหัวสมอง มีแต่เสียงและรอยยิ้มของสาวน้อยผู้นั้น ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่เมืองหนาน จนกระทั่งกลับบ้านตระกูลเย้นในเวลาต่อมา เธอก็เรียกเขาเบาๆว่าพี่ชาย......

เขาเคยให้สัญญาว่า จะรักและตามใจเธอประหนึ่งเจ้าหญิง และจะคอยปกป้องเธอไปตลอดชีวิต

แต่ว่าเขากลับรักษาสัญญาไม่ได้

ทำให้เจ้าหญิงน้อยของเขา เสียชีวิตไปต่อหน้าเขา

กู้จื่อเฟยน้ำตาอาบเต็มแก้ม เวลานี้คำปลอบโยนอันใดก็ไม่มีประโยชน์ ความเจ็บปวดใจของเย้นโม่หลินทำให้หัวใจคนแตกสลาย เธอทำได้เพียงกอดเขาไว้ กอดเขาแล้วร้องไห้และเสียใจอยู่อย่างนั้น

เห็นชัดเจนว่าดวงอาทิตย์นั้นส่องแสงเจิดจ้าอยู่บนเหนือศีรษะ แต่ทว่าท้องฟ้ากลับดูคล้ายมืดครึ้มหม่นมัว ทำให้คนเย็นชา ทำให้คนรู้สึกเจ็บปวด

เจ็บปวดอยู่ในหัวใจ จนบดบังทั่วท้องฟ้า

หลังจากที่ได้รับข่าวที่ทำให้สุดเจ็บปวดรวดร้าวแล้ว เย้นโม่หลินก็ไม่ได้หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียวอีก

เขาตัวแข็งทื่อ ค่อยๆลุกขึ้นยืนจากโซฟา แล้วเดินมุ่งไปยังจุดที่ขุดอย่างช้า ๆ

กู้จื่อเฟยเป็นห่วงเขาจึงได้เดินตามไป "คุณจะทำอะไร"

เย้นโม่หลินไม่ได้ตอบอะไร ค่อยๆเดินมุ่งไปด้านหน้าอย่างแน่วแน่และมุ่งมั่น

กู้จื่อเฟยกลัวว่าเขาจะทำเรื่องบ้าๆภายใต้อารมณ์ที่โศกเศร้าเสียใจเ จึงด้รีบไปกอดเขาไว้ "พี่เย้น พี่ใจเย็นๆนะ พวกเรากลับบ้านกันก่อน กลับบ้านกันก่อนดีไหม พี่กลับบ้านกับฉันก่อนนะ"

เย้นโม่หลินถูกบังคับให้หยุด แต่แววตากลับยังคงมองไปด้านหน้าอย่างแน่วแน่

น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง "ผมจะอยู่ที่นี่"

"ผมจะช่วยเสี่ยวหว่านหาตัวโห้หลีเฉินให้เจอ แล้วพาเขากลับ"

นี่คือเหตุผลเดียวที่พยุงให้เขายืนได้ในตอนนี้

ช่วยเย้นหว่านหาตัวโห้หลีเฉินให้เจอ พาคนที่เธอรักสุดหัวใจกลับบ้านอย่างปลอดภัย เขาปกป้องเธอไม่ได้ เขาก็จะต้องปกป้องคนที่เธอรักให้ได้