สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1277

แววตาของพวกเธอ เหมือนแฝงไปด้วยหนามพิษ ที่ทิ่มแทงไปบนร่างกายของเก่อหรูซวน

ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของเธอ ค่อยๆ ถูกบดขยี้ไปทีละก้าว

เก่อหรูซวนโกรธและอยากจะระเบิดอารมณ์ตัวเองออกมา สีหน้าของเธอเริ่มจะควบคุมไม่อยู่ แววตาของเธอมองไปทางเย้นหว่านอย่างเย็นชา เหมือนคลื่นลูกใหญ่ที่เตรียมจะซัดเข้าฝั่ง

ความอับอายขายหน้าในวันนี้ เธอจะคืนให้หนักหน่วงกว่าเป็นร้อยเท่า

เย้นหว่านควงแขนของโห้หลีเฉิน แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน "เอาล่ะค่ะ คุณทิ้งฉันไว้ที่นี่ แล้วเข้าไปทำงานต่อเถอะ โทรหาฉันถ้าคุณอยากได้อะไร"

หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก เธอก็นกยิ้มแล้วพูดขึ้นมา "ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณตะโกนสั่งได้เลย ฉันเป็นเลขาของคุณ ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว"

โห้หลีเฉินเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงของเขาลึกซึ้งขึ้นเล็กน้อย "ทำทุกอย่างจริงๆ เหรอครับ?"

น้ำเสียงที่เหมือนมีอะไรแอบแฝงนั้น ทำให้ผู้คนเริ่มจินตนาการไปไกล

แก้มของเย้นหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอรีบผลักเขาอย่างแรง "รีบเข้าไปเลยค่ะ"

โห้หลีเฉินเดินเข้าไปในห้องทำงานด้วยรอยยิ้ม

เลขาทั้งเจ็ดมองภาพเหตุการณ์นี้อย่างตะลึงงัน รู้สึกว่าพวกเธอฝันไปหรือเปล่า ท่านประธานที่เย็นชาเข้าใกล้ยากเหมือนเทพเจ้าแห่งความตายผู้นั้น พออยู่ต่อหน้าเย้นหว่าน จะอ่อนโยนจนเหมือนไม่ใช่คนเดียวกันได้แบบนี้

คนนี้แหละภรรยาตัวจริง คนที่ท่านประธานรักสุดหัวใจและดูแลเอาใจใส่อย่างดี

เพราะแบบนี้ พวกเธอจึงยิ่งให้ความเคารพ และยำเกรงต่อเย้นหว่านมากขึ้น

ทุกคนยืนเรียงกันอยู่ทั้งสองด้านของทางเข้าห้องเลขา แล้วผายมือเชื้อเชิญ "เชิญค่ะ คุณนาย"

ตอนนี้เธอเป็นเลขา ดังนั้นพวกเธอควรจะเรียกว่าเลขา แต่เย้นหว่านไม่ได้คิดมากกับคำเรียกของพวกเธอ

คำว่า "คุณนาย" ดูมีเกียรติและน่าฟังที่สุดแล้ว

เธอพอใจมาก

เธอเดินเข้าไปในห้องเลขาอย่างเป็นกันเอง แล้วมองไปรอบๆ ห้องทำงานที่กว้างขวางนี้ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หุบลง

เธอหันกลับมามองที่เก่อหรูซวนด้วยสายตาเย็นชา แล้วเอ่ยถาม

"เลขาเก่อ โต๊ะประจำตำแหน่งของฉันอยู่ที่ไหน"

เก่อหรูซวนมีสีหน้าสงบ เหมือนว่าเธอกำลังทำงาน และพูดอย่างมีระเบียบ "โต๊ะทำงานใหม่และอุปกรณ์เครื่องใช้ที่เกี่ยวข้องกำลังอยู่ระหว่างทางค่ะ"

"กำลังอยู่ระหว่างทางอย่างนั้นเหรอ?"

เย้นหว่านมองมาที่เธออย่างไม่พอใจ แล้วพูดตำหนิเสียงเข้ม "ฉันบอกคุณตั้งแต่เมื่อวานนี้ ให้คุณจัดเตรียมทุกอย่างของฉันไว้ในห้องเลขาให้พร้อม เวลาทั้งคืน บวกกับเวลาช่วงเช้าของวันนี้ เรื่องเล็กแค่นี้คุณยังจัดการไม่ได้เหรอ นี่คุณไม่เต็มใจจะฟังคำสั่งของฉัน หรือความสามารถในการทำงานของคุณมีอยู่แค่นี้กันแน่?"

เย้นหว่านพูดอย่างไม่ไว้หน้า

รอยยิ้มอย่างมืออาชีพบนหน้าของเก่อหรูซวนเกือบจะพังทลาย เธอไม่เคยถูกทำให้อับอายขายหน้าในที่สาธารณะแบบนี้มาก่อน

เย้นหว่านกลั่นแกล้งกันมากเกินไปแล้ว

เก่อหรูซวนพยายามจะบีบคั้นคำพูดออกจากช่องว่างระหว่างฟันของเธอ "ตอนเช้าดิฉันงานยุ่งมากจริงๆ ค่ะ แบ่งเวลาออกมาไม่ได้จริงๆ ได้โปรดเข้าใจดิฉันด้วยเถอะค่ะ"

"อ้อ ใช้เหตุผลว่างานยุ่งอย่างนั้นเหรอ? เก่อหรูซวน คุณคงไม่อยากให้ฉันเป็นหัวหน้าเลขาสินะ พอฉันมา คุณก็จะสูญเสียตำแหน่งของคุณไป"

เดิมทีคำพูดเหล่านี้ทุกคนต่างก็รู้ดีแก่ใจ แต่พอเย้นหว่านพูดออกมาตรงๆ ก็เหมือนฝ่ามือล่องหน ตบไปที่หน้าของเก่อหรูซวนอย่างแรง

คนส่วนใหญ่ถ้าถูกต่อว่าแบบนี้ คงจะทนไม่ไหว แล้วเก่อหรูซวนยังเป็นคนที่หยิ่งทระนง และอวดดี ยิ่งทนไม่ได้เข้าไปใหญ่

เลขาทั้งเจ็ดยืนอยู่ด้วยกันอย่างประหม่า หวาดกลัว ในใจคิดว่าจะเกิดสงครามครั้งใหญ่ขึ้นแน่ๆ และอาจจะลงไม้ลงมือกันด้วย

แต่ว่า พวกเธอรออยู่นาน ก็ไม่เห็นเก่อหรูซวนระเบิดอารมณ์ออกมา

เก่อหรูซวนยืนตัวตรง มือของเธอกำหมัดแน่น แล้วยกยิ้มก่อนจะพูด "ดิฉันไม่ได้ไม่เต็มใจค่ะ ดิฉันได้รับมอบหมายงานมาจากท่านประธาน ดิฉันแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นเอง"

เธอพูดอย่างสุภาพ ไม่แข็งกร้าว และไร้ที่ติ

ต้องยอมรับว่าความอดทนของเธอมีเยอะมาก