หลังจากเย้นหว่านและโห้หลีเฉินกลับไป เหล่าเลขาเลิกงานไปพร้อมกับความอิจฉา
เลขาหลินไม่ได้ออกจากบริษัทในทันที บอกกับทุกคนว่าจะไปเข้าห้องน้ำและแยกจากทุกคน เดินตรงไปยังฝ่ายโลจิสติกส์
ชายที่เอาคอมพิวเตอร์ของเก่อหรูซวนไป กำลังรอเธออยู่
เลขาหลิวเดินเข้าไปหา "คุณนายให้ฉันมา ของอยู่ที่ไหน"
"อยู่ที่นี่ ไม่ได้แตะต้องอะไรทั้งนั้น"
ชายหนุ่มยืนกระเป๋าคอมพิวเตอร์ให้กับเลขาหลิว
เลขาหลิวรับมา เปิดดูเพื่อเช็กว่าเป็นคอมพิวเตอร์ของเก่อหรูซวน จากนั้นเอ่ยจริงจังกับชายคนนั้น
"เรื่องนี้ฟ้าดินรับรู้ฉันรู้คุณรู้ หากคนอื่นรู้เข้า คุณรู้ใช่ไหมจุดจบใช่ไหม"
"ผมรู้ จะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน พวกเขาก็คิดว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ถูกทำลายไปแล้ว"
ชายคนนั้นรับรอง อีกทั้งยังเอ่ยออกมาจากใจ "เดิมผมก็ไม่ชอบเก่อหรูซวนอยู่แล้ว เป็นแค่เลขาแต่ทำราวกับมีอำนาจค้ำฟ้า ตอนนี้คุณนายกลับมาแล้ว ควรกดเธอเอาไว้บ้าง คนในบริษัทหลายคนต่างก็รออยู่ ไม่ทำลายเรื่องของคุณนายอย่างแน่นอน"
เลขาหลิวพยักหน้าพึงพอใจ "ต่อไปคุณนายจะมอบรางวัลให้คุณแน่นอน ทำงานให้ดีก็พอ"
เมื่อเรียบร้อยแล้ว เลขาหลิวก็หายไปพร้อมกับคอมพิวเตอร์
หลบหลีกจากผู้คนมาตลอดทาง ลงไปยังโรงจอดรถใต้ดิน ขับรถออกไป
เธอมองคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่ด้านข้าง รอยยิ้มเฝ้ารอคอยยกยิ้มขึ้น เธอทำงานคล่องแคล่ว ความสามารถก็มีมากกว่าเลขาคนอื่นๆ
เพราะเหตุนี้จึงถูกเก่อหรูซวนกดเอาไว้ ตลอดสองปีมานี้ โกรธเกลียดเก่อหรูซวนอยู่ไม่น้อย
ตอนนี้ เย้นหว่านกลับมาแล้ว สามารถช่วยให้เธอได้ระบายความโกรธ เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เหยียบเก่อหรูซวนให้ตาย
ดังนั้น ตอนนี้เขากำลังเอาอกเอาใจเย้นหว่าน ร่วมมือกับเย้นหว่าน แม้จะไม่ได้เอ่ยอะไร ทว่าในใจกลับยินยอมช่วยเหลือเย่นหว่านอย่างเต็มที่
เช่นตอนนี้เย้นหว่านสั่งให้เธอทำอะไรกับคอมพิวเตอร์ของเก่อหรูซวน เธอจึงตอบรับทันที
ได้เป็นเลขาของโห้หลีเฉิน แม้ไม่ได้เป็นหัวหน้าเลขา ความสามารถของเธอก็ไม่เป็นที่น่าสงสัย เย้นหว่านให้เธอเอาคอมพิวเตอร์มา เธอก็พอจะเดาได้ เย้นหว่านคงนึกถึงความลับบางอย่างที่อยู่ในนั้น
ในเมื่อต้องการเอาคืนเก่อหรูซวน แน่นอนว่าเธอต้องช่วย ช่วยอย่างสุดกำลัง
เลขาหลิวขับรถตรงไปยังร้านกาแฟร้านหนึ่ง เธอถือคอมพิวเตอร์เข้าไป เดินตรงเข้าไปหาผู้จัดการ
คนที่จะมาที่นี่ได้ ล้วนเป็นคนร่ำรวยมีอิทธิพล ผู้จัดการมองเลขาหลิว ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
"คุณผู้หญิง คุณมีเรื่องอะไรครับ"
เลขาหลิวหยิบเงินสดปึกใหญ่ส่งให้ผู้จัดการ "คุณรู้จักเย้นหว่านภรรยาของโห้หลีเฉินใช่ไหม เดี๋ยวค่ำๆ หน่อยเธอจะมาที่นี่ ถึงตอนนั้นเธอจะบอกเองว่าให้คุณเอาของสิ่งนี้มอบให้ใคร คุณก็เอาให้เขาก็พอแล้ว"
ที่แท้ก็มาฝากของ
ผู้จัดการมองกระเป๋าคอมพิวเตอร์ เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น "ของสิ่งนี้สำคัญมากหรือครับ ที่นี่เป็นร้านกาแฟ ผมกลัวว่าจะดูแลไม่ดี..."
"ถ้าดูแลไม่ดี ร้านกาแฟของคุณกับคุณ ก็คงต้องหายสาบสูญไปจากเมืองหนานแล้วล่ะคะ"
เลขาหลิวเอ่ยเตือนเสียงเย็น
เดิมคนของโห้หลีเฉินนั้นล้วนมีกลิ่นอายน่ากลัวบางอย่างซ่อนอยู่ ทำให้ผู้จัดการร้านตกใจจนเหงื่อตก
ผู้หญิงตรงหน้า คล้ายกับเป็นตัวแทนของโห้หลีเฉิน อำนาจของโห้หลีเฉินคับฟ้า ทั่วทั้งเมืองหนานไม่มีใครกล้าท้าทายเขา หักหลังเขา เขาเป็นเพียงผู้จัดการร้านกาแฟธรรมดา ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่
เขารีบพยักหน้า "คุณผู้หญิงโปรดวางใจ ผมจะดูแลของนี้ให้ดี จะไม่ให้มันเกิดปัญหาแม้เพียงเล็กน้อย"
เลขาหลิวยิ้มออกมา ยื่นเงินสดและคอมพิวเตอร์ยื่นให้ผู้จัดการ จากนั้นออกจากร้านกาแฟไป
ผู้จัดการร้านวางคอมพิวเตอร์ลงด้วยความระมัดระวัง แถมยังนั่งเฝ้าอยู่ตรงนั้นไม่ห่างไปไหน ไม่ยอมให้ใครได้เข้าใกล้และแตะต้อง
......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...