สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1297

ชายหนุ่มร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด เขาตัวสั่นหงึกๆ ในที่สุดก็ทนไม่ไหว สลบเหมือดลงไปทันที

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ต่างตกใจ และหวาดกลัวไปกันหมด

โหดร้าย โหดร้ายเกินไปแล้ว

แต่ในขณะเดียวกัน การไลฟ์สดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้น และมีคอมเมนต์ขึ้นมาไม่หยุด

"ว้าว หล่อจังเลย คุณสามีเท่ระเบิดไปเลย"

"หลงแล้วๆ ฉันก็อยากมีสามีแบบนี้บ้างจัง จะได้ปกป้องฉันได้"

"อิจฉาเย้นหว่านจังเลย เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกนี้แล้ว ไม่มีใครเทียบได้อีกเลย"

......

"คอกแคะ ดูแล้วคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด คุณนายโห้ไม่เป็นไรก็ดีครับ เดี๋ยวผมจะส่งหมอนี่ให้ตำรวจเอง พวกเราแยกย้ายกันเถอะครับ"

ฟีเจ๊กมอนฝืนยิ้มแล้วไล่ทุกคนออกจากห้อง

นี่ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ทุกคนก็เลยแยกย้ายกัน ตอนนี้เอง เย้นหว่านกลับพูดขึ้นว่า: "เดี๋ยวก่อน"

เธอเปลี่ยนท่าทีอ่อนโยนที่อยู่ในอ้อมกอดของโห้หลีเฉินเมื่อกี้ แล้วเดินไปหาฟีเจ๊กมอนด้วยความหยิ่งยโส

แล้วถามไปตรงๆว่า "พาคนบุกเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันเยอะขนาดนี้ จะต้องมีคนไปบอกแน่ว่าฉันมีชู้? พูดทำลายชื่อเสียงฉันแบบนี้ แค่คำว่าเข้าใจผิดคำเดียวของคุณฟีเจ๊กมอน ก็จะจบเรื่องนี้ไปง่ายๆงั้นเหรอ? คิดว่าฉันจะถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียวหรือไง"

ได้ยินเย้นหว่านพูดแบบนี้ ทุกคนก็เพิ่งมารู้ตัวทีหลัง พวกเขาได้ยินมีคนบอกว่าเย้นหว่านแอบมีชู้กับผู้ชาย ก็เลยรีบมาจับชู้กัน

มีคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเร่งรีบว่า: "เป็นเธอ เธอบอกว่าเห็นคุณอยู่กับผู้ชาย แล้วบอกให้พวกเรามาจับชู้"

"ใช่ เธอเป็นคนพูดเรื่องนี้"

ทุกคนมองไปที่หญิงสาวแล้วถามเป็นเสียงเดียวกัน: "คุณโห้กับผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีอะไรกันแท้ๆ เธอพูดบ้าอะไรกัน บอกมานะ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมถึงใส่ร้ายคุณนายโห้แบบนั้น?"

ผู้หญิงไม่คิดว่าสุดท้ายเธอจะโดนต่อว่าเสียเอง

เธอมองฟีเจ๊กมอนอย่างหวาดกลัว เห็นเขาหน้าบึ้งตึงและมองค้อน เธอก็รีบส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

"ฉัน ฉันไม่ได้ใส่ร้ายเธอ ฉันแค่ ฉันแค่ตาลายน่ะ เข้าใจผิดคิดว่าพวกเขาทำเรื่องอย่างว่า ใช่ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด คุณนายโห้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

เย้นหว่านมองผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาที่เย็นชา เธอกลับหลังหันเดินไปตรงหน้าหล่อน แล้วเชิดคางหล่อนขึ้นมา

เธอออกเสียงจึ๊ๆ จากนั้นก็ถอนหายใจพูดว่า:

"หน้าตาก็สวยดีออก ท่าทางจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ที่บ้านก็น่าจะมีฐานะที่ใช้ได้ แต่ว่า น่าเสียดายจังเลยนะ"

ถูกผู้หญิงที่สวยกว่าตัวเองเป็นร้อยเท่าชม เธอก็รู้สึกอึดอัดมาก

เย้นหว่านพูดคำว่าน่าเสียดาย ก็ยิ่งทำให้เธอขนลุกซู่มากขึ้นกว่าเดิมอีก

"เสีย เสียดายอะไรเหรอคะ?"

เย้นหว่านยิ้มแล้วพูดว่า "ก็ต้องน่าเสียดายสิ ตระกูลของเธอจะหายไปจากเมืองหนานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตลูกคุณหนูของเธอก็จะจบลงไปด้วยไง เธอภูมิใจขนาดนี้ ต่อไปถ้าได้ไปทำงานที่แอฟริกา ไม่รู้ว่าจะทนไหวไหม?"

ผู้หญิงตกใจจนตัวสั่นเทา มองดูใบหน้าที่สวยงามราวนางฟ้าตรงหน้า แต่ในใจกลับเหมือนนางมารมากกว่า

"เย้นหว่าน ฉันแค่ตาลายเอง ไม่ได้ทำลายชื่อเสียงเธอจริงๆเสียหน่อย เธอจะทำให้ตระกูลฉันหายไปได้ยังไง? เธออย่าทำให้มันมากเกินไปนะ!"

"มีอำนาจและอิทธิพล ก็ต้องโอหังและทำให้เรื่องใหญ่โตหน่อยสิ" เย้นหว่านไม่คิดว่าเรื่องนี้จะใหญ่โตเลยแถมยังรู้สึกภูมิใจด้วย "นี่ก็คือการจัดการของฉัน คนที่คิดทำร้ายฉัน มันจะต้องชดใช้ร้อยเท่าพันเท่า"

"เธอๆๆ!"