สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1312

เย้นหว่านหันหน้าไป มองไปที่คนสองคนที่เดินเข้ามาทีละคน แล้วก็หรี่ตาลงอย่างอันตราย

เธอจ้องไปที่เก่อหรูซวนอย่างเย็นชา "เธอจะย้ายเข้ามาทำงานที่นี่อย่างนั้นเหรอ? "

ห้องทำงานประธานคือเขตอิทธิพลของโห้หลีเฉิน ขนาดตอนที่เธอเป็นหัวหน้าเลขา ยังได้ทำงานอยู่ที่ห้องทำงานของเลขา แต่ว่าตอนนี้เก่อหรูซวนจะเข้ามาทำงานที่นี่อย่างนั้นเหรอ?

จะอยู่ห้องทำงานเดียวกับโห้หลีเฉินตลอด24ชั่วโมงเลยอย่านั้นเหรอ?

ชายหญิงสองต่อสองเหรอ?

เหอะ สมควรตายจริงๆ

เพราะว่าแรงอาฆาตบนตัวของเย้นหว่านมันแรงเกินไป เหมือนกับอาวุธ ทำให้เก่อหรูซวนรู้สึกหวาดกลัว

เก่อหรูซวนมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยแววตาที่คลุมเครือ พอเห็นว่าใบหน้าของเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม ก็เม้มปากไม่อยากจะพูดอะไรต่อ

แต่ว่าจู่ๆ เธอก็รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมา และพูดว่า

"ใช่ค่ะ เพื่อที่สะดวกต่อการทำงาน เพื่อชดเชยปัญหาที่คุณก่อเอาไว้"

เย้นหว่านหัวเราะเยาะ เป็นเหตุผลที่ดีให้กับเก่อหรูซวน

เธอหันไปมองโห้หลีเฉิน "คุณโห้ คุณยอมที่จะให้เธอทำงานอยู่ในห้องทำงานเดียวกับคุณเหรอ? ในห้องนี้ เพิ่มโต๊ะทำงานเธอเข้ามาอีกโต๊ะหนึ่ง? "

โห้หลีเฉินเป็นคนที่จู้จี้มาก ไม่ใช่แค่ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้เท่านั้น แถมยังไม่ชอบให้คนอื่นมายึดครองพื้นที่ส่วนตัวของเขาอีก

ถ้าพูดตามหลักเหตุผลก็คือ เขาไม่มีทางยอมให้เก่อหรูซวนมาเพิ่มโต๊ะทำงานในห้องนี้อย่างแน่นอน

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่มืดมน ในน้ำเสียงของเขา มีความเย็นชาและความห่างเหิน

เขาพูดอย่างไม่แยแสว่า "งานต่อไปที่จะมาถึงมันซับซ้อน และยุ่งมาก เก่อหรูซวนจะมาทำงานในห้องของผม" ระหว่างที่พูดนั้น เขาก็มองไปที่โต๊ะกาแฟตรงหน้าของเย้นหว่าน "แค่นั้นเอง"

ก็ยังคงเป็นสไตล์ของโห้หลีเฉินอยู่ดี ไม่อนุญาตให้ใครมาเพิ่มสิ่งของอะไรในเขตอิทธิพลของเขา

แต่ว่าเขากลับยอมให้เก่อหรูซวนคนนี้ มาอยู่ในห้องทำงานของเขาเป็นเวลานาน

แม้ว่าจะเพื่อรับมือกับงาน มันทำได้ถึงกับขั้นนั้นเลยเหรอ?

ใบหน้าของเย้นหว่านเย็นชามาก เธอกัดฟันแล้วพูดว่า "ถ้าเกิดว่าฉันไม่เห็นด้วยล่ะ? "

"เย้นหว่าน ฉันไม่อยากมาเถียงกับเธอในเรื่องเล็กน้อยพวกนี้นะ"ดวงตาของโห้หลีเฉินทั้งเย็นชาและเหนื่อยล้า

เขาไม่เคยทำแบบนี้กับเย้นหว่านมาก่อนเลย

ความแปลกแยกและความไม่แยแสที่ออกมาจากตัวของเขา ทำให้เย้นหว่านรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาจากฝ่าเท้า

กาแฟในมือของเธอยังคงอุ่นอยู่ แต่เธอไม่รู้สึกถึงความร้อนเลย

เธอรู้สึกหนาวไปทั้งตัว และหัวใจของเธอกลับยิ่งหนาวมากกว่านั้น

เธออยากจะถามเขาว่า เขาจำสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับการต่อสู้เคียงข้างกันได้ไหม

แต่ว่าสุดท้ายแล้ว เย้นหว่านก็ไม่ได้ถามออกไป

เธอกำถ้วยกาแฟแน่น จู่ๆ ก็ยิ้ม แล้วเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน

"จริงๆ มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆ ยังไงฉันก็ยังอยู่ที่นี่ ก็ไม่ถือว่าชายหญิงอยู่กันสองต่อสองหรอก พวกคุณทำงานของตัวเองไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน แต่ว่า......"

เย้นหว่านหรี่ตามองเก่อหรูซวน "รักษาระยะห่างให้ดี อย่าเข้าใกล้ผู้ชายของฉันให้มากเกินไป อย่าสบตาเขา อย่าเอางานมาบังหน้าและหวังอย่างอื่น ไม่ยังงั้น ฉันจะฆ่าคุณ——คาที่"

ประโยคสุดท้าย เธอพูดอย่างจริงจังมาก

เจตนาฆ่านั้นรุนแรงมาก เยือกเย็นและไม่มีการล้อเล่นเลยแม้แต่นิดเดียว

เก่อหรูซวนอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น รู้สึกได้ว่าชีวิตของเธอถูกขู่อย่างแท้จริง

เธออยากจะให้โห้หลีเฉินปกป้อง แต่ว่าคำพูดของเย้นหว่านเป็นเพียงแค่การตักเตือนเท่านั้น ยังไม่ได้ทำจริง โห้หลีเฉินไม่มีทางสนใจอย่างแน่นอน

เก่อหรูซวนต้องระงับความตื่นตระหนกและไฟในใจของตัวเองเอาไว้

แต่ริมฝีปากของเธอยังคงไม่แสดงท่าทีอ่อนแอ และตอบกลับอย่างแปลกประหลาดกว่า

"ฉันอดหลับอดนอนก็เพื่องาน ไม่เหมือนคุณหรอกที่ทำงานร้ายคนอื่น ที่มาคอยซ้ำเติมคนอื่น มองดูคนอื่นประสบหายนะ"

เย้นหว่านยกยิ้มมุมปากอย่าเย็นชา เอนตัวไปนั่งเล็กน้อยและเอาส้อมจิ้มขนมขึ้นมากิน