สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1313

ในที่สุด หลังจากอดกลั้นมานาน โห้หลีเฉินก็กัดฟันแล้วพูดว่า

"ฉันจะให้เธอไป ไปนอนได้แล้ว"

"อะไรนะ? " หลังจากที่เก่อหรูซวนได้ยินดังนั้น ก็เบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจในทันที "คุณชาย งานของพวกเรากำลังยุ่งมาก ถ้าเกิดว่าฉันออกไป จะคุยกันไม่ค่อยสะดวกนะคะ"

ถ้าเกิดว่าโห้หลีเฉินตัดสินใจไปแล้ว ก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้ง่ายๆ

"ถ้าจำเป็นต้องปรึกษา ก็โทรมาแล้วกัน"

เก่อหรูซวนพูดไม่ออกในทันที โทรคุย มันจะสะดวกกว่าคุยกันต่อหน้าได้ยังไง? แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่สะดวก แต่ว่าก็ยังสามารถคุยกันได้

น่าอายแบบนี้

สิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวมากกว่าเดิมก็คือ เย้นหว่านทำเรื่องที่เลวร้ายขนาดนี้ โห้หลีเฉินโกรธเธอขนาดนี้ จนถึงตอนนี้แล้ว เขายังคงมาดูแลให้เย้นหว่านนอนหลับ ทนกับเธออีกครั้งหนึ่ง

ความรักที่เขามีต่อเย้นหว่าน มันไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ เหรอ?

ไม่ว่าเย้นหว่านจะทำร้ายเขาขนาดไหน เขาก็ยังคงรักเธอเหมือนเดิม

เก่อหรูซวนรู้สึกหมดหวัง เธอพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า "คุณชาย หวังว่าสิ่งที่คุณพูดในที่ประชุม คุณจะสามารถทำได้นะคะ ไม่ยังงั้น......"

เธอพูดไม่จบ ก็กอดคอมพ์แล้วก็เดินออกไปด้วยใบหน้าที่มืดมน

เก่อหรูซวนออกไปจากห้องทำงานของประธาน เย้นหว่านรู้สึกว่าอากาศสดชื่นและเย็นสบาย

เธอยื่นมือออกไปกอดเอวของโห้หลีเฉินเอาไว้ แล้วก็เอาแก้มถูกกับหน้าท้องของเขา

"คุณโห้ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายเป็นรักฉันมากที่สุด"

นี่เป็นครั้งแรกที่เย้นหว่านกอด และโห้หลีเฉินไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรให้กับเธอ

เขาตัวแข็งและตรง เอามือไว้ด้านข้างโดยที่ไม่แตะต้องอะไรเธอเลย

เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "เย้นหว่าน ความรักที่ฉันมีต่อเธอ ไม่ควรเป็นทุนของเธอสำหรับความเย่อหยิ่งและความประพฤติไม่ดี เฉพาะครั้งนี้เท่านั้นนะ ต่อไปอย่าทำอะไรแบบนี้อีก"

"ไม่"

เย้นหว่านปฏิเสธอย่างรวดเร็วมาก เธอไม่ละอายใจ แถมยังดูภูมิใจอีกด้วย เธอยิ้มกว้างพร้อมกับมองโห้หลีเฉิน "คุณโห้ ขอแค่เก่อหรูซวนอยู่ ฉันก็จะอยู่ด้วยทั้งวัน"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วแน่นมาก เสียงเหมือนบีบออกจากคอ

"เย้นหว่าน ที่เธอทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้ ไม่นึกถึงความรู้สึกของฉันบ้างเลยเหรอ ไม่กลัวว่าฉันจะหมดรักในตัวเธอเลยเหรอ? "

มือของเย้นหว่านที่กอดเขาอยู่นั้นแข็งทื่อไป แต่ว่าบนใบหน้าของเธอ ยังคงคงรอยยิ้มเอาไว้

เธอมองเขา "นายจะเป็นแบบนั้นเหรอ? "

ริมฝีปากของโห้หลีเฉินเป็นเส้นตรง มันเม้มแน่นมาก ยับยั้งอารมณ์ที่ซับซ้อนและพังทลายในหัวใจของเขา

เย้นหว่านมองเขา มุมปากยิ้มอย่างขมขื่น

"ถ้าเกิดว่าเป็นเมื่อก่อน นายจะพูดอย่างไม่ลังเลว่า ไม่มีทาง"

แต่ว่าตอนนี้ เขากลับไม่พูดแบบนั้น แต่กลับเงียบแทน

บางเวลา ความเงียบก็เท่ากับเป็นการยอมรับ และเป็นการทำร้ายจิตใจคนมากที่สุด

เย้นหว่านกอดเอวของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วพูดเบาๆ ว่า "คุณโห้ ความรักของฉันไม่สามารถทนต่อรอยด่างพร้อยได้ ดวงตาของฉันไม่สามารถทนเม็ดทรายได้แม้แต่เม็ดเดียว ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ฉันก็ต้องไล่เก่อหรูซวนออกไปให้ได้ นายจะห้ามฉันก็ได้ แต่ว่าฉันไม่มีทางหยุดอย่างแน่นอน......ถ้าเกิดว่า หลังจากนั้นนายรู้สึกหมดรักแล้วจริงๆ และไม่ต้องการที่จะรักฉันอีกต่อไป บอกฉันทีว่าเราต้องหย่ากัน ฉันจะ..."

มือของเย้นหว่านที่กอดโห้หลีเฉินอยู่นั้นกำหมัดแน่น เธอต้องใช้กำลังมหาศาลในการกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา

เธอพูดว่า "ฉันจะตกลงกับนายอย่างแน่นอน หย่ากับนาย และไม่ปรากฏตัวต่อหน้านายอีก"

"เย้นหว่าน!"

โห้หลีเฉินเหมือนกับว่าถูกดึงต่อมโมโห เขาตะโกนชื่อของเธอออกมาอย่างไม่พอใจ แล้วก็บีบไหล่ของเธอแน่น เกือบจะสูญเสียการควบคุม "การหย่ามันง่ายเหมือนกับที่เธอพูดยังงั้นเหรอ? เธอใจร้ายกับฉันขนาดนั้น แล้วก็ปล่อยฉันไปได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? "

เย้นหว่านส่ายหน้า มือของเธอกำเสื้อผ้าของเขาแน่น

"ฉันไม่อยากปล่อยมือ ต่อให้ตายก็ไม่อยาก มันจะทำให้ฉันตายได้จริงๆ ดังนั้นคุณโห้ นายต้องไม่ปล่อยมือก่อน ต้องจับฉันไว้ให้แน่น"

แววตาของโห้หลีเฉินหดตัวอย่างรุนแรง

ถ้าเกิดว่าปล่อยมือ สามารถทำให้เธอตายได้......