สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1343

เย้นหว่านรู้สึกอบอุ่นใจ จากนั้นก็ยิ้มและพยักหน้า "รู้แล้วน่า ที่จริงฉันก็ไม่ชอบสู้เท่าไหร่หรอก ถ้าเลี่ยงได้ฉันก็ไม่พุ่งเข้าหาปัญหาหรอกนะ นี่ยังมีคนบื้อที่ยอมทำทุกอย่าง รู้ทั้งรู้ว่ารักษาแบบนี้จะต้องเจ็บแขนไปตลอดชีวิตก็ยังจะพุ่งเข้าไป วางใจได้ ฉันไม่โง่เหมือนเขาหรอก"

ป่ายฉีโกรธจนหน้าดำหน้าแดง "พวกเธอสองคนน่ะสิบ้า กล้านินทาว่าร้ายซึ่งๆหน้ากันเลยเหรอ คิดว่าฉันเจ็บแขนแล้วจะไม่กล้าทำอะไรพวกเธอใช่ไหม?"

เย้นหว่านหน้าซีด แล้วรีบฟ้องพี่ชายตัวเอง "พี่คะ ป่ายฉีจะทำร้ายฉัน"

รอบตัวเย้นโม่หลินเต็มไปด้วยแรงอาฆาต เขาเดินไปข้างเตียงอย่างเร็ว แล้วยื่นโทรศัพท์ให้เย้นหว่าน

สายตาเยือกเย็นที่ดุจดั่งปีศาจกำลังจ้องมองป่ายฉีอยู่ "พวกเธอออกไปก่อนเลย ฉันจัดการเจ้าหมอนี่เอง"

"รับทราบค่ะ พี่ชาย"

เย้นหว่านถือโทรศัพท์แล้วรีบเดินออกไปทันที

ด้านหลังของเธอมีเสียงร้องโอดครวญของป่ายฉีดังขึ้น

"โอ๊ย! เจ็บๆๆ!"

"นี่ เบาหน่อยๆ ฉันเป็นคนป่วยนะ ผู้ป่วยน่ะรู้จักไหม โอ๊ย......เจ็บ......"

"ฉันไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้ว......บอกว่าไม่กล้าอีกแล้วไง......โอ๊ย......."

ได้ยินเสียงร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด ทางกู้จื่อเฟยก็หัวเราะจนหยุดไม่อยู่

เย้นหว่านมองดูท่าทางเธอแบบนั้น ปกติคงรังแกป่ายฉีบ่อยมากเลยสินะ

เย้นหว่านพูด "ป่ายฉีบาดเจ็บอยู่เลยนะ เธอไม่กลัวว่าพี่ชายฉันจะสร้างแผลใหม่ให้เขาเหรอ?"

หยอกล้อและทะเลาะกันเป็นบางครั้ง แต่ทุกคนก็คิดกับป่ายฉีเหมือนครอบครัวเดียวกัน และเป็นห่วงสุขภาพความปลอดภัยของเขาเสมอ

กู้จื่อเฟยอมยิ้ม "เธอวางใจได้ พี่เย้นมีประสบการณ์จัดการเขาดี ทำให้เขาเจ็บปวดและไม่สร้างบาดแผลเพิ่มอีก"

ปกติทำแบบนี้บ่อยเลยสินะ

เย้นหว่านแอบจุดเทียนและภาวนาให้ป่ายฉีในใจ เหมือนลืมเรื่องที่เมื่อกี้ตัวเองเป็นคนฟ้องพี่ชายตัวเอง

ต่อมาก็มีเสียงหัวเราะสะใจของกู้จื่อเฟยดังขึ้น

วันถัดมา พวกเขาก็เดินทางไปตามเส้นทางที่หานจื่อหนีไป

พวกเขาไม่ได้ไล่ตามไปในวันนั้นเลย เพราะกลัวว่าฝู้ยวนจะไหวตัวทันก่อน และให้หานจื่อเปลี่ยนเส้นทาง แบบนี้พวกเขาจะตามตัวฝู้ยวนได้ยากกว่าเดิม

เริ่มออกเดินทางตอนวันที่สอง ระยะทางห่างกันมาก และแบ่งกลุ่มออกไปค้นหาหลายๆกลุ่ม แม้ฝู้ยวนจะมีสายคอยจับตาดู ก็คงคิดว่าพวกเขากำลังตามหาโดยไม่มีจุดหมาย

คงไม่สงสัยว่าพวกเขากำลังไล่ตามหานจื่อ

อีกอย่างกลุ่มที่ไล่ตามไปนั้นก็ออกเดินทางเงียบๆไม่ให้เป็นจุดเด่น ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว หานจื่อไม่มีทางรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกสะกดรอยตามแน่นอน

ตอนเย็นวันที่สาม หานจื่อที่รีบเดินทางอย่างรวดเร็ว ก็มาหยุดอยู่ในหุบเขาลึก

ดูจากดาวเทียมแล้ว หุบเขานั้นยังไม่ได้รับการพัฒนา อยู่กลางหุบเขาและไร้ผู้คน

หานจื่อไปที่นั่นโดยไม่มีสาเหตุ มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้น ก็คือไปหาฝู้ยวน

และแหล่งกบดานของฝู้ยวนก็อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้

โชคดีที่ป่ายฉีติดเครื่องติดตามไว้บนตัวหานจื่อ ไม่งั้นต่อให้สายสืบของโห้หลีเฉินตามหาทั่วโลก แต่สถานที่ที่ไม่มีร่องรอยการใช้ชีวิตของมนุษย์ การจะตามหาตัวฝู้ยวน อีกสองปีก็คงหาเขาไม่เจอหรอก

แต่ตอนนี้ คอยดูเถอะฝู้ยวน

ตอนวันที่สี่ ท้องฟ้ามืดลงแล้ว กลุ่มของเย้นหว่านหยุดอยู่บนภูเขาอีกลูกที่ไกลออกจากที่อยู่ของหานจื่อ