สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1356

เย้นหว่านทันเพียงแค่ร้องตะโกนขึ้น จากนั้นเพียงพริบตาก็ถูกลากไกลออกไปหลายสิบเมตร เธอตื่นจากความกลัวสุดขีด และพยายามอย่างสุดความสามารถในการคว้าสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัว แต่ว่าทางเดินนั้นลื่นมาก และทางเดินที่กำลังมุ่งไปยังริมระเบียงเรือก็ไม่มีใครสักคน การขอความช่วยเหลือของเธอนั้นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้

จิตใจของเย้นหว่านแตกสลาย กลัวสุดขีด

ไม่รู้เลยว่าวัตถุสิ่งนี้คืออะไร แต่ว่าการโจมตีนั้นแข็งแกร่งมาก แทบไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะตอบโต้ได้ หากเธอถูกลากออกไป เธอก็จะเหมือนกับเด็กคนนั้น ที่มีเพียงความตายสถานเดียว

เธอยังไม่อยากตาย

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้เย้นหว่านเกิดพลังมหาศาลขึ้น ในขณะที่เธอกำลังจะถูกดึงออกจากเรือ เธอก็รีบคว้าราวเหล็กกั้นไว้ ทำให้ไม่ให้ถูกดึงลากออกไปจากเรือ

แต่แรงที่ดึงเธอนั้นแข็งแกร่งมาก แค่พริบตาเย้นหว่านก็เหมือนกับยางรัดที่ถูกดึงปลาย ดึงจนถึงขีดสุด จนเกือบจะขาดออกเป็นสองท่อน

ผิวหนังของเธอค่อยๆ แตกแยกจนรู้สึกเจ็บ 

ศีรษะของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่มีเวลาไปสนใจความเจ็บอีกแล้ว จึงกัดฟันดึงราวเหล็กกั้นนั้นไว้ ถึงได้มีโอกาสหันไปมองเจ้าหนวดนั้น

เมื่อมองไป เธอถึงได้รู้ว่าอะไรคือความสยดสยองสะพรึงกลัวจนต้องตกใจ

เธอคิดว่าสิ่งนี้ไม่ได้มีอยู่จริงในโลกนี้ แต่ความเป็นจริงราวกับการถูกตบเข้าที่กกหู ถูกตบเข้าที่ใบหน้าของเธออย่างจัง ทำให้เธอได้เห็นได้รู้ถึงความลึกลับและความอันตรายในท้องทะเล

ท่ามกลางลมพายุกระหน่ำ เสียงฟ้าร้องดังโครมครืน ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด บนคลื่นที่ซัดสาด หมึกยักษ์ที่ตัวขนาดใหญ่กว่าเรือลำนี้กำลังเกาะหนึบอยู่บนตัวเรือ ลำตัวที่ใหญ่ยาวติดอยู่กับเรือราวกับเมือก ทำให้ด้านนี้ของเรือจมลงอยู่ในทะเล

ด้วยเหตุนี้ส่งผลให้ตัวเรือเอียงอยู่ในทะเล ทำให้รู้สึกว่าเรือกำลังจะจม

ถึงว่าขณะที่เดินอยู่บนทางเดิน ก็รู้สึกว่าเรือไม่เพียงแต่สั่นโยกเยก ยังรู้สึกเอียงมากอีกด้วย

เรือถูกพันรัดด้วยหมึกยักษ์ขนาดใหญ่

นี่หมึกยักษ์เห็นพวกเขาเป็นอาหารราวกับกุ้งเล็กปลาตัวน้อยหรือไร

เย้นหว่านรู้สึกหนังศีรษะชาไปหมด ร่างครึ่งตัวลอยอยู่กลางอากาศ ยังไม่ได้ทันที่จะคิดหาวิธีเอาชีวิตรอด ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นราวเหล็กกั้นที่แข็งแกร่งนั้นงอคดภายใต้การกระชากดึงของหนวดหมึกยักษ์

เสียง "กึกๆ กักๆ " ราวกับเสียงคำสาปปลิดวิญญาณ ที่ต้องการจะดึงเธอให้ตกลงไปในนรก

แรงดึงมหาศาลนี้ทำให้เย้นหว่านเจ็บปวดสุดขีด กระดูกและเส้นเลือดในร่างกายประหนึ่งจะถูกฉีกขาดออกจากกัน แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถหยุดราวเหล็กกั้นที่ค่อยๆ แตกแยกออกจากกันได้

เมื่อราวเหล็กกั้นขาด เธอก็จะไม่มีโอกาสรอดอีกต่อไป

เย้นหว่านลนลานอย่างมาก ชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย จึงได้ตะโกนออกอย่างสุดกำลัง "ช่วยด้วย——ช่วยด้วย——"

ฟ้าร้องครืนๆ เสียงลมพายุก้องกังวาน เสียงหวีดร้องไม่หยุดบนเรือ ทำให้เสียงของเธอราวกับเสียงยุงเสียงมดที่กำลังจะจมลงไปอย่างไร้การเหลียวแล

"กึก......"

เสียงที่แผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในหูของเย้นหว่านราวกับเสียงระเบิด เธอมองตาปริบๆ นอตที่สำคัญที่สุดของราวเหล็กกั้นนั้นได้หลุดออกมา

ราวเหล็กกั้นที่หักรับไม่ไหวกับแรงจับของเธอ ทันใดนั้นก็พังเละลงไปราวกับเต้าหู้

ฉับพลันร่างกายของเธอก็ถูกหนวดปลาหมึกดึงกระชากลงไป

"ไม่!"

ความกลัวตายย่างกรายเข้ามา ทำให้ดวงตาของเย้นหว่านดำทะมึน

และในเวลานี้ จู่ๆ นิ้วมือที่เห็นข้อต่อนิ้วอย่างชัดเจนลอยมาจากอากาศ มาคว้าข้อมือของเย้นหว่านไว้

ร่างของเย้นหว่านที่กำลังจะตกลงไปนั้นจึงได้ถูกดึงไว้

เธอติดอยู่บนกราบเรือที่เย็นยะเยือก แล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างลนลาน ก็เห็นถึงใบหน้าของถังจุ้ยที่ซีดเผือดดุจกระดาษ กำลังหมอบคว่ำอยู่บนกราบเรือ และใช้แรงดึงมือของเธอไว้

ถังจุ้ย เป็นถังจุ้ยที่มาช่วยเธอไว้ได้ทัน

"เสี่ยวหว่าน อย่าขยับ ผมจะตัดหนวดของมัน"

แววตาของถังจุ้ยเต็มไปด้วยความดุดัน มืออีกข้างหนึ่งถือกริชไว้ และฟาดตัดไปที่หนวดที่พันรัดขาของเย้นหว่านอย่างแม่นยำและรวดเร็ว

ตำแหน่งที่เขาฟาดนั้นแม่นยำมาก ฟาดลงตำแหน่งใต้ขาของเย้นหว่าน การฟาดครั้งนี้ทั้งดุดัน และใบมีดก็คมมาก ทำให้หนวดนั้นถูกตัดออกเป็นสองท่อน

แรงพันรัดของหนวดหมึกฉับพลันก็หายไป เย้นหว่านจึงรู้สึกโล่งอิสระขึ้น