สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 184

บทที่ 184 วันพิเศษ

เย้นหว่านไม่รู้​ว่า​ตัวเองเดินออกมาจากบ้านตั้งแต่​เมื่อไหร่

เธอเดินไปเรื่อยๆ ก้าวเดินตรงไปข้างหน้า​ ตรงหน้า​เธอ​มีแต่ความมืดมิด

เธอสับสน​มาก ไม่รู้​ว่า​ควรจะเดินไปทางไหน

ใช่​แล้ว​ ตอนนี้เธอไม่มีบ้านแล้ว ไม่มีที่ไปแล้ว

เธอกลับมา​เป็น​เด็กกำพร้าอีกครั้ง เป็นคนไร้บ้าน

“ซ่า…”

เสียงฝนตกลงมา ฝนแต่ละเม็ดที่ตกลงมา เม็ดใหญ่มาก พอตกลงมาถูกร่างกายก็เจ็บไม่น้อย

หลังจากนั้นฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นพายุฝน

เย้นหว่านยืนอยู่ตรงประตู​ เธอลูบหน้าตัวเอง ที่ตอนนี้เปียก​ไป​หมด ทำให้​แยกแยะ​ไม่​ถูก​ว่า​เป็นน้ำฝนหรือว่าน้ำตา

เธอเงยหน้า​ขึ้น​มอง​ท้องฟ้า​ ที่มีสายฝนโรยรา​ ด้วยความรู้สึก​สับสน

ช่างน่าเศร้า​จริงๆ​ เพิ่งจะกลายเป็น​คน​ไร้บ้าน สวรรค์​ก็ยังจะรังแก​เธอ จนทำให้​เธอเปียกปอน​เหมือนลูกหมาตกน้ำอีก

เย้นหว่านรู้สึก​เสียใจ​มาก​ เธอเดินตากฝน​โดยไม่ห่วงตัวเอง ยังไง​ซะ เธอก็ไม่มีคนต้องการ​แล้ว จะตากฝนจนเป็นไข้ ก็ไม่มีใครมาเป็นห่วงเป็น​ใย

ทันใดนั้น​เอง ก็มีร่มสีดำขนาดใหญ่​กางขึ้นมาเหนือ​ศีรษะ​ของเธอ ทำให้​เธอไม่ถูก​ฝนตก​ใส่

พอหันไป​มองที่คน​ที่กำลังถือร่มอยู่ กลับได้เจอกับใบหน้า​ที่แสนหล่อเหลา​ของโห้หลีเฉิน เขาเองก็กำลังมองมาที่เธอเช่นกัน​ และ​ดูเหมือนกำลัง​​ขมวดคิ้ว​อยู่​ด้วย ท่าทางของเขาดูเป็นห่วง​มาก

“ถึงจะเสียใจยังไง​ ก็ไม่ควรมาตากฝนแบบนี้”

น้ำเสียงของเขาต่ำมาก เหมือนกำลังสั่งการ​เธออยู่

แต่ในขณะที่​กำลังพูด เขาก็เอื้อมมือ​มา​วางไว้ที่ไหล่ แล้ว​ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

ร่างกาย​ที่สูงใหญ่​ของเขาเหมือนกำลังช่วยบังฝนให้เธอ ทำให้​หยาดฝนที่พัดเข้ามาถูกบังไว้ทั้งหมด

เย้นหว่านมองหน้า​เขาอย่างตกตะลึง​ เธอรู้สึก​ได้ถึงความอบอุ่น​ที่เขามอบให้​ ทำให้​หัวใจที่ถูกแช่แข็ง​ของเธอ ได้รับความอบอุ่น​บ้าง

“คุณ​มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง​กัน​คะ”

โห้หลีเฉินกอดเย้นหว่านเดินออกไป พร้อมกับพูดไปด้วย “ผมไม่ได้กลับบ้าน​”

เขารอเธออยู่​ข้างนอกมาตลอด

เขาอยู่​ตรงสวนดอกไม้ ตอนที่​เย้นหว่านเดินออกมามีท่าทางเศร้าซึม​ จึงไม่สังเกตเห็นเขา

เย้นหว่านตกใจมาก ตามมาด้วยตะลึง​ และ​ทำตัวไม่ถูก

เขาไม่ได้กลับไป เสียง​ที่​พวกเธอทะเลาะ​กัน​ดังมาก รายละเอียด​เขาคงจะได้ยิน​หมดแล้วแน่ๆ

งั้นเขาก็ต้องรู้ ว่าเธอถูกไล่ออกมาจากบ้านตระกูล​เย้นแล้ว

เย้นหว่านรู้สึก​เหมือน​บาดแผลตรงหัวใจถูกเปิดออกมาอีกครั้ง มันทรมานมาก

เธอก้มหน้า​ลง​ น้ำตาเริ่มคลอ เธอรีบผลักโห้หลีเฉินออกห่าง

“ฉันอยากจะเดินเองค่ะ”

พอรู้สึก​ได้ถึงการกระทํา​ของ​เย้นหว่าน มือของโห้หลีเฉิน​ที่กำลังโอบไหล่​เย้นหว่านไว้ก็โอบแน่นขึ้น ดึงเธอเข้ามากอดแน่น ไม่ยอมให้​เธอดิ้นหนี

เขาก้าวขายาว บังคับ​พาเย้นหว่านเดินตรงไปที่รถที่จอดอยู่ข้างนอก

เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง​ “กลับบ้าน​กับผม”

บ้านเหรอ

คำคำนี้เหมือนเข็มที่แหลม​คม ปักลงมาที่หัวใจของเย้นหว่าน ทำให้​เธอเจ็บปวด​มาก

เธอพยายามต่อต้าน​ไม่อยากเดินไปข้างหน้า​ ก่อนจะพูดออกมาอย่างใส่อารมณ์

“ฉันไม่ต้องการ​ความสงสารของคุณ ฉันไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว”

เธอถูกไล่ออกมาแล้ว​ เธอไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบ้านอีกต่อไป​แล้ว

ต้องกลายเป็นคนน่าสงสารที่ต้องอยู่คนเดียว​บน​โลก​ใบ​นี้​ ไม่มีที่พึ่งพิง​ ไม่มีใครมาห่วงใย​อีกแล้ว

จากนี้​ไปถึงเธอจะหายตัว​ไป​ หรือ​ว่าตายไป ก็คงไม่มีใครรู้ และ​ไม่มีใครสนใจ

“ใครบอกว่าคุณ​ไม่มีบ้านแล้ว”

โห้หลีเฉินถามกลับเสียงนิ่ง สายตาที่จ้องมองเธอดูลุ่มลึก​มาก ทุกคำที่เขาพูดนั้นเฉียบขาด​มาก

“เย้นหว่าน คุณ​ฟังให้ดี จากนี้ไปบ้านของผม ก็คือบ้านของคุณ”

เย้นหว่านชะงักงัน

เสียงฝนที่ตกอยู่รอบด้าน ฝนที่ตกลงมากระทบร่ม จนเกิดเสียง แปะแปะ ในเวลานี้ ดูเหมือนเสียงนั้นจะหายไป โลกทั้งใบเหมือนจะเงียบงัน​ จนได้ยิน​แค่เสียงของโห้หลีเฉิน