สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 209

บทที่ 209 โกรธหรือว่าไม่สนใจ

เมื่อกลับมาถึงห้องแล้ว ในตอนที่เย้นหว่านแปรงฟันล้างหน้าอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นสกินแคร์ต่างๆ ที่ฉูรั่วไป๋ให้มาแล้วก็รู้สึกอึดใจขึ้นมาเล็กน้อย

พอตอนนี้มาคิดแล้วก็กลายเป็นว่าสิ่งของเหล่านี้ที่เขาให้เธอล้วนเพื่อกำนัลเธอ

แถมเธอยังคิดโง่ๆ ว่าเขานั้นเป็นคนดี

เธอต้องจำไว้ว่าเมื่อพบกันในครั้งต่อไปต้องถามเขาถึงราคาของพวกนี้แล้วรีบจ่ายเงินคืนเขาโดยเร็วที่สุด

เมื่อเย้นหว่านไปถึงโรงแรม พนักงานก็ได้ทำความสะอาดห้องอีกครั้งรวมถึงชุดเครื่องนอนผ้าปูต่างก็เปลี่ยนใหม่ทั้งหมด

แม้ว่าจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมาตลอดวัน แต่เย้นหว่านที่นอนอยู่บนเตียงกลับไม่มีทีท่าจะง่วงนอนเลย

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเลื่อนแล้วเลื่อนอีก นอกจากข่าวคราว การโทร ข้อความ และWechatที่เพื่อนส่งมานั้นก็ไม่มีข้อความของโห้หลีเฉินเลย

และตอนนี้ก็ตีสองกว่าแล้ว

เขาก็ต้องรู้ว่าเธอหนีออกมาแล้วแน่นอน

แต่กลับไม่มีโทรศัพท์หาเธอหรือไม่แม้แต่จะตามหาเธอ

เย้นหว่านมองโทรศัพท์ที่ไร้การติดต่ออย่างเหม่อลอย นึกไม่ออกเลยว่าโห้หลีเฉินจะมีท่าทีต่อเรื่องนี้อย่างไรกันแน่จะโกรธหรือว่าไม่สนใจ?

ไม่มีการตามหาเธอหรืออาจจะไม่สนใจเลยมากกว่า?

แม้ว่าเขาจะอยากแต่งงานกับเธอ แต่นิสัยและความเย่อหยิ่งของเขานั้นก็ทำให้เสียหน้าเมื่อถูกเธอผิดนัดแบบนี้

บางทีเขาอาจจะโกรธจนทิ้งเธอแล้วหรือเปล่า?

หลังจากครึ่งเดือนที่รอเธอกลับไป บางทีโห้หลีเฉินอาจจะยกเลิกการหมั้นกับเธอแล้ว

นี่อาจเป็นผลลัพธ์ที่เย้นหว่านรอคอยอยู่ก็ได้ แต่เมื่อนึกถึงตอบจบสุดท้ายแล้วนั้นกลับเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ถ่วงลงมากดทับอยู่ภายในใจของเธอ มันอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

——

ความว้าวุ่นภายในใจทำให้คืนนี้เป็นคืนที่เย้นหว่านนอนหลับไม่สนิท และตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นด้วยใจที่ห่อเหี่ยวเล็กน้อย

แต่โชคดีที่เมื่อคืนแทบจะทุกคนเวียนเข้ามาทักทายกันตลอดทั้งคืน และสภาพจิตใจของทุกคนเองก็ไม่ได้ดีมากนัก ซึ่งเย้นหว่านก็ดูไม่ต่างกัน

ในช่วงเช้าให้เวลาทุกคนได้พักผ่อนทั้งกายและจิตใจให้เต็มที่เพื่อร่วมการประชุมครั้งแรกของ เมืองเจียง ซึ่งมีกำหนดการในช่วงบ่าย

เมื่อเย้นหว่านไปถึงห้องประชุมแล้วก็มีผู้คนต่างก็มาถึงเช่นกันอยู่ไม่น้อย

ในตอนที่เธอเพิ่งจะหาที่นั่งได้นั้นก็ได้รับสายตาของเพื่อนร่วมงานหลายคนมองมาที่เธอ

คนแรกที่พูดขึ้นก่อนคือ อาเหอคนเมื่อคืนที่มองเย้นหว่านด้วยใบหน้าคลุมเครือแล้วเอ่ยว่า:

“เย้นหว่าน เมื่อคืนเธอไปห้องน้ำแล้วก็ไม่กลับมาเลย เธอไปไหนมาหรอ?”

เย้นหว่านชะงักไปเล็กน้อย ไม่นึกว่าพวกเขาจะยังจำเรื่องเมื่อวานของเธอได้ แล้วยังจำได้แม่นด้วยว่าหลังจากที่เธอไปห้องน้ำแล้วก็ไม่ได้กลับมาอีก

ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนคนพวกนี้มัวแต่ดื่มเหล้ากันหรอ ทำไมถึงจำกันได้แม่นขนาดนี้?

นึกถึงเมื่อคืนที่ตัวเองแอบหนีออกมากับฉูรั่วไป๋แล้ว จู่ๆ เย้นหว่านก็รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา

“เมื่อคืนฉันรู้สึกเมาๆ น่ะก็เลยกลับมานอนก่อน”

“แค่กลับมานอนหรอ? ”

อาเหอถามอย่างไม่เชื่อ

แถมผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เขาก็เอ่ยปากประสมโรงด้วย: “เมื่อคืนนี้ฉูรั่วไป๋ก็เดินไปกับเย้นหว่าน แล้วฉูรั่วไป๋ก็ไม่ได้กลับมาด้วยเช่นกัน เมื่อคืนนี้พวกคุณสองคนไปด้วยกันใช่ไหม? ”

เย้นหว่านสำลักไปเล็กน้อย มันเป็นความจริงที่พวกเขาไปด้วยกัน

แต่เมื่อพวกเขาถามถึงขนาดนี้ มันคงฟังดูแปลกๆ ถ้าเธอตอบออกไปตรงๆ

พวกเขาไม่คิดที่จะปล่อยผ่านเย้นหว่านและหลายคนก็เริ่มเอ่ยแซวขึ้นมา

“ไปด้วยกันกับฉูรั่วไป๋หรอ? หรือว่าคุณสองคนจะเป็น...”

พวกเขาไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ว่าใบหน้าที่หยอกเย้าและยิ้มกรุ้มกริ่มนั้นทำให้ผู้คนต่างคิดไปในทิศทางนั้น

แล้วเมื่อคืนเย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋ดันเกือบจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

เมื่อถูกมองอย่างนี้แล้วเย้นหว่านก็ยิ่งรู้สึกร้อนตัวเข้าไปอีก แก้มทั้งสองข้างเห่อร้อนและแดงไปหมด

เธอโต้กลับไปด้วยความตื่นตระหนก “มันไม่มีอะไร พวกคุณอย่ามาพูดไร้สาระนะ”