สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 212

บทที่ 212 ทิ้งทิ้งทิ้ง ทิ้งให้หมด

“คีย์การ์ดให้ผม” โห้หลีเฉินมีหรือจะฟังเธออธิบาย เขาไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธ คว้าคีย์การ์ดห้องจากมือเธอมาเปิดประตูห้อง เสียงติ๊งดังขึ้น ประตูห้องเปิดออก เขาเดินตรงเข้าไป

ท่าก้าวเดินราบเรียบมีระดับ ประหนึ่งเดินเข้าห้องตัวเอง ไม่เคอะเขินเลย

เย้นหว่านไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว เวลาเขาบ้าอำนาจขึ้นมา ไม่มีเวลาให้เธอพักหายใจเลย

แต่มาอยู่ด้วยกันมันไม่ได้ เธอมาทำงานนอกสถานที่กับเพื่อนร่วมงาน เขาตามมาแบบนี้ แถมยังมาขออยู่ด้วย ถ้าเพื่อนร่วมงานรู้เข้า เธอคงต้องตัดหน้าออกมาฝังดินแล้วล่ะ

เย้นหวานคิดพลางมองระเบียงทางเดิน จนแน่ใจว่าไม่มีเพื่อนร่วมงานเห็น เธอรีบเข้าห้อง ปิดประตู บอกกับโห้หลีเฉินว่า:

“คือ...”

“เย้นหว่าน” ไม่รอเธอพูดจบ เขาเรียกชื่อเธอขึ้น

ทุกครั้งที่เขาเรียกเธอจริงจังแบบนี้ มันต้องมีเรื่องแน่

เธอรีบเดินเข้าไปหา เห็นเขายืนจ้องเครื่องสำอางเซ็ตใหญ่บนโต๊ะเครื่องแป้ง สายตาดูอันตรายมาก

ในความคิดของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านไม่ใช่คนตามกระแส เธอใช้อยู่ไม่กี่ยี่ห้อ จนทำให้เขาจำได้

แต่ตอนนี้บรรดาเครื่องสำอางที่วางบนโต๊ะเครื่องแป้ง กลับไม่ใช่ยี่ห้อที่เธอใช้ประจำ และเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สไตส์เธอ

คนฉลาดเป็นกรดอย่างเขาหันมองเธอถามว่า:

“คุณฉูที่บอกว่าเป็นเพื่อนซื้อให้หรอ?"

ถึงจะเป็นแค่คำถาม แต่น้ำเสียงยืนยันชัดเจนว่าใช่

เย้นหวานหน้าเหวอ ทำไมเขาฉลาดขนาดนี้เนี่ย?

“ใช่ค่ะ” เธอไม่กล้าโกหก

หน้าโห้หลีเฉินเย็นชาขึ้น บรรยากาศดูเย็นฉับพลัน

เย้นหว่านรีบอธิบาย: “คุณอย่าคิดมากนะ ฉันพึ่งมาที่นี่ มีของใช้หลายอย่างไม่ได้เตรียมมา เขาเลยช่วยเหลือหาให้นิดหน่อยเอง ไม่ได้คิดอะไรเลย”

เย้นหว่านอดอุบอิบไม่ได้

ตอนแรกเธอไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่พอดูการกระทำของฉูรั่วไป๋ในคืนนี้แล้ว เธอถึงพึ่งรู้สึกว่า การที่ผู้หญิงรับของจากผู้ชายโดยไม่มีสาเหตุสำคัญอะไร มันไม่ถูกจริงๆ จะทำให้คนเข้าใจผิดได้

ดังนั้นตอนนี้โห้หลีเฉินเข้าใจผิดแล้วใช่ไหม?

สำหรับโห้หลีเฉิน มีหรือจะแค่เข้าใจผิด? เขาเหมือนมีไฟกองใหญ่สุมทรวงเลยทีเดียว

คู่หมั้นของเขา ผู้หญิงของเขาจะใช้ของที่ผู้ชายอื่นให้ได้ยังไง!

มือเรียวยาวยกขึ้นหยิบเครื่องสำอางทีละขวดโยนทิ้งถังขยะอย่างไม่สนใจราคาพวกมันเลย

เย้นหว่านเห็นดังนั้น รีบเข้าไปยุดข้อมือเขาไว้ “คุณโห้ คุณทำอะไรน่ะ? ของพวกนี้เงินทั้งนั้นนะ”

สิ้นเปลืองแย่...

ต่อให้เธอไม่ใช้ ให้คนอื่นเป็นของขวัญก็ได้นี่นา

โห้หลีเฉินเหลือบตาขึ้นสบตากับเธออย่างขึงขัง “เสียดายของหรือเสียดายคนให้?”

คืนนี้เขาดูอันตรายพิกล

เย้นหว่านตกใจดึงมือกลับ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ขืนยั่วโมโหเขาอีก เธอกลัวเขาจะ...

โห้หลีเฉินทิ้งขวดสุดท้ายเสร็จ หันมามองเธอและรอบห้อง ก่อนไปหยุดลงที่เสื้อผ้า พลางถาม:

“เสื้อผ้าพวกนี้ก็ด้วย?”

เย้นหว่าน: ...

เสื้อผ้าพวกนี้แบรนด์เนมทั้งนั้น ให้ทิ้งน่าเสียดายจะตาย เธอจะบอกว่าไม่ใช่ได้ไหม? ทีนี้สีหน้าเธอมีหรือจะรอดพ้นสายตาโห้หลีเฉินไปได้? ริมฝีปากบางยิ้มเย็น:

“ให้เวลาเธอสามนาที ทิ้งของที่เขาให้ในห้องนี้ให้หมด ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ”

ครั้งนี้เขาข่มขู่จริงๆ

ไม่เกรงใจยังไง มันทำให้คนหวาดหวั่นจริงๆ

เย้นหว่านรู้ฝีมือเขาดี โกรธขึ้นมาทีไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

ต่อให้รู้สึกเสียดายแค่ไหน เธอก็เดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้าพวกนั้นทิ้งถังขยะหมดเลย

ยังมีของใช้หลายอย่างในห้องเธอก็ทิ้งหมดด้วย

“ไม่มีแล้ว” พอทิ้งหมด เธอก็มารายงานกับเขา

โห้หลีเฉินสีหน้าอ่อนโยนลงเพราะรู้สึกพอใจกับท่าทีเธอ สายตาเขาจับจ้องที่ตัวเธออีกครั้ง: