สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 252

บทที่252 โดนใส่ร้ายจนร้องไห้

เย้นหว่านมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับตาอยู่ หัวใจที่กระวนกระวายก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เมื่อก่อนเวลาที่โห้หลีเฉินอยู่กับเธอนั้น จะเข้ามาใกล้อย่างแปลกประหลาดเสมอ ทำแบบนั้นแบบนี้กับเธอ วิธีนั้นมีความคลุมเครือและตื่นเต้น ทำให้จิตใจของเธอว้าวุ่น

แต่ว่าหลายวันมานี้ โห้หลีเฉินกลับเปลี่ยนไปจากสภาพปกติ เขารักษาระยะห่างที่เหมาะสมกับเธอเสมอ

แต่ว่าก็ไม่ห่างเหิน

ระยะห่างแบบนี้ทำให้เย้นหว่านรู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องตื่นเต้นมากเกินไป เธอรู้ดีว่า แบบนี้น่าจะเป็นระยะห่างที่ดีที่สุดระหว่างทั้งสองคน เป็นความสัมพันธ์ที่เหมาะสมที่สุด

แต่ว่าลึกๆ ของหัวใจของเธอนั้น กลับรู้สึกซึมเศร้าอย่างรางเลือน ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

แต่ว่าเธอก็กลับไม่รู้ว่าสรุปแล้วตัวเองอยากจะทำอะไรกันแน่

หลังจากที่ได้ผ่อนคลายอย่างมากแล้ว เย้นหว่านกลับรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย นี่มันทำให้เธอกระสับกระส่าย รู้สึกเหมือนตัวเองแปลกประหลาด

เธอไม่มองโห้หลีเฉินอีกต่อไป หันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง รับลมที่พัดเข้ามา เพื่อที่จะทำให้ตัวเองมีสติขึ้นมาหน่อย

และในขณะเดียวกัน เธอก็ส่งข้อความให้ฉูรั่วไป๋

ข้อความก็คือเธอติดต่อเขาไม่ได้ ก็จะไปก่อน ให้เขาไม่ต้องอ้อมมารับเธอที่โรงแรมแล้ว ให้รีบตามไปที่งานแฟชั่นโชว์เลย

และในตอนนี้เอง ฉูรั่วไป๋ก็กำลังฟกช้ำดำเขียวจนอยากจะตาย

ต่อให้ในฝันเขาก็นึกไม่ถึงว่า บนถนนที่ห่างจากคฤหาสน์ของเขาหลายๆ สาย จากถนนที่ไม่เคยมีสิ่งกีดขวางมาก่อน จะติดจนไม่สามารถฝ่าเข้าไปได้

รถเหล่านั้นที่โผล่ออกมาอย่างลึกลับอยู่เต็มถนนไปหมด แม้แต่ถนนข้างๆ ก็ติดจะตาย

ไม่รู้ว่ามันจะติดอีกนานแค่ไหน ฉูรั่วไป๋อยากจะทิ้งรถของตัวเองแล้ววิ่งไปแทน แต่ว่าตอนที่เขาเปิดประตูรถนั้น ทางข้างหน้าก็โล่งขึ้นเล็กน้อย รถคันข้างหน้าขยับไปข้างหน้าประมาณสิบกว่าเมตร

และด้านหลัง จู่ๆ ก็มีเสียงแตรที่ทำให้แก้วหูทะลุ

จะโล่งตอนไหนไม่โล่ง ดันมาโล่งตอนนี้

ฉูรั่วไป๋สาปแช่ง ก็เลยทำได้แค่ขึ้นรถ แล้วก็ขยับรถไปด้านหน้า

แต่ว่าเขาขับไปได้สิบกว่าเมตร ก็ต้องหยุดกลางคันอีกครั้ง

ด้านหน้ากลับเข้าสู่ความแออัดที่ไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

ฉูรั่วไป๋โกรธจนแทบจะกระอักเลือด

แต่ว่าทุกครั้งที่เขาตัดสินใจจะทิ้งรถและลงมาจากรถนั้น รถด้านหน้าก็จะขยับอีกนิดหน่อย รถทั้งสองคันมันต้องเคลื่อนที่ไปด้านหน้า เขาก็จำเป็นต้องไปข้างหน้าด้วยเหมือนกัน

ดังนั้น เขาอยากจะทิ้งรถก็ทำไม่ได้ จะขยับออกไป ก็ไม่ได้เหมือนกัน

เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็เสียเวลาไปเยอะมาก

เย้นหว่านยังรอเขาอยู่นะ!

ฉูรั่วไป๋กลัดกลุ้มใจอย่างมาก ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไปให้ทันเวลา เขาก็เลยทำได้แค่โทรหาเย้นหว่าน

สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ที่นี่ไม่มีสัญญาณ

“SHIT！”

ฉูรั่วไป๋ตีพวงมาลัยอย่างรุนแรง โกรธจนจะพ่นไฟ

วันนี้มันวันนรกอะไรเนี่ย?!

รถลัมโบร์กีนีหยุดอยู่ที่ประตูของงานแฟชั่นโชว์

พึ่งจะลงจากรถ เย้นหว่านก็เห็นประตูที่หรูหรา แล้วก็พนักงานต้อนรับหลายคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

พวกเขาไม่ใช่พนักงานของโรงแรม สวมใส่เสื้อผ้าตามเทรนด์ ดูแฟชั่น แขกที่เข้าไปด้านใน แต่งตัวดี พิเศษอย่างยิ่งตั้งแต่หัวจรดเท้า

ทุกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เห็นได้ชัดว่าทุกคนให้ความสำคัญและชื่นชอบแฟชั่นโชว์ในครั้งนี้

ถึงแม้ว่าเย้นหว่านจะเตรียมตัวมา แต่ตอนนี้ก็ยังรู้สึกแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด

เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอก็หันไปมองโห้หลีเฉินที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดว่า

“คุณโห้ คุณเข้าไปก่อนเถอะ พวกเราแยกกันไปน่าจะดีกว่า”

แม้ว่าที่นี่จะเป็นงานแฟชั่นโชว์ แต่ดูจากสถานะของโห้หลีเฉิน คนที่รู้จักเขาน่าจะไม่น้อยเลยทีเดียว

เธอแต่งตัวธรรมดาเกินไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเกิดว่าเดินข้างๆ เขา ก็ต้องโดนคนสังเกต วิพากษ์วิจารณ์