บทที่253 การคุ้มครองรักษาจากเขา
เย้นหว่านหันหน้ามา มองเจ้าหน้าที่ด้วยสีหน้าที่จริงจัง รู้สึกลำบากใจนิดหน่อย
เธอเห็นชนที่ชนแจกันดอกไม้จริงๆ แต่ว่าการที่พูดถึงคนอื่นลับหลังแบบนี้ เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เย้นหว่านคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็คลี่ยิ้มอย่างสุภาพ
“ฉัน……”ไม่รู้……
“เธอนั่นแหละค่ะ” ประโยคหลังยังพูดไม่ทันเสร็จ แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงแหลมๆ
เย้นหว่านมองไป ก็เห็นผู้หญิงที่สวมชุดราตรีสีทองคนเมื่อกี้
เจ้าหน้าที่เห็นหน้าเธอ ก็คลี่ยิ้มอย่างสุภาพ
“คุณไป๋ เรื่องจริงรึเปล่าครับ? ถ้าเกิดว่าจริง พวกเราก็ต้องเชิญคุณผู้หญิงท่านนั้นออกจากงานแฟชั่นโชว์ไป แต่ว่าถ้าเกิดว่าไม่ใช่ คุณไป๋คุณก็จะถูกเชิญให้ออกเพราะว่าใส่ร้ายคนอื่น ผู้อำนวยการฝ่ายแฟชั่นของเรา เข้มงวดกับงานแฟชั่นโชว์ในครั้งนี้มาก”
เย้นหว่านได้ยินสิ่งที่เจ้าหน้าที่พูด ก็ค่อนข้างแปลกใจ , ผู้อำนวยการฝ่ายแฟชั่นต้องเป็นชาวราศีกันย์แน่นอน ถึงได้ต้องการความเพอร์เฟคในทุกๆ เรื่อง ไม่อนุญาตให้ใครทำให้งานของเธอเป็นมลทิน
ในฐานะที่เป็นดีไซเนอร์ เธอเข้าใจ
เธอเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่คุณไป๋ที่สวมใส่ชุดราตรีสีทอง แล้วถามว่า “คุณไป๋ ขอให้คุณคิดดีๆ ก่อนจะตอบอีกครั้งนะคะ ท้ายที่สุดแล้วมันต้องรับผิดชอบนะ”
คุณไป๋มองเย้นหว่าน พบว่าดวงตาของเธอมีพลังอ่านทะลุชนิดหนึ่ง เหมือนกับว่าสามารถอ่านเธอได้
หรือว่า เธอเห็นงั้นเหรอ?
เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ว่าก็กัดฟันแน่น และพูดว่า “ใช่ค่ะ ฉันเห็นคุณ ไม่ยังงั้นคุณคิดว่าคุณผู้หญิงไป๋กรุ๊ปที่สง่าผ่าเผยอย่างฉัน จะใส่ร้ายคุณที่แต่งตัวธรรมดาๆ คนตัวเล็กๆ ที่ไม่มีใครรู้จักยังงั้นเหรอ? ”
เย้นหว่านไม่คิดเลยว่าจะมีคนหน้าด้านแบบนี้อยู่บนโลก แต่เธอก็เข้าใจความหมายของคำพูดของเธอด้วย เธอกำลังเอาภูมิหลังที่แข็งแกร่งของตัวเองมากดเธอ
เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวบ้าง แต่ว่าถ้าเกิดว่าเจ้าหน้าที่เชื่อเธอจริงๆ แล้วเชิญเธอออกไป สิ่งนี้มันจะกลายเป็นรอยด่างในชีวิตของเธอ ต่อไปถ้าอยากจะเข้าร่วมงานแฟชั่นโชว์ครั้งไหน ก็คงจะไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว
พอคิดแบบนี้ เธอก็จะเถียงเพื่อตัวเอง
คุณไป๋กลับพูดขึ้นมาอีกครั้ง “รีบเชิญเธอออกไปเถอะค่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงแบบนี้เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
เจ้าหน้าที่ได้จัดการเรื่องราวมาเยอะแล้ว เรื่องแบบนี้มันถือว่าเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา เขาก็พูดว่า
“ มีกล้องวงจรปิดอยู่ทั่วทุกมุมของสถานที่นี้ เดี๋ยวไปดูในห้องจอภาพก็รู้เองแหละครับ”
คุณไป๋หน้าซีดขึ้นทันที เธอลืมไป ว่าที่นี่มีคนควบคุมและคอยสังเกต!
แล้วทีนี้จะทำยังไงดี?
เย้นหว่านโล่งอก โชคดีที่เจ้าหน้าที่คนนี้อยู่ข้างกระบวนการยุติธรรม
และในขณะนี้ ก็มีเสียงที่จริงจังดังขึ้น :
“การแสดงยังไม่เริ่ม ก็เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วงั้นเหรอ? ”
เสียงที่ทรงพลัง แสดงให้เห็นอำนาจที่ยิ่งใหญ่
เย้นหว่านมองไป ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสูทที่ทันสมัย ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยออร่าของหญิงแกร่ง ผมม้วนลอน เสื้อคอV เผยให้เห็นเสื้อสีขาวที่อยู่ด้านใน นอกจากนี้ยังเผยให้เห็นเสน่ห์และความฉลาดของผู้หญิง
นี่คือผู้หญิงที่มีออร่าแห่งความงามและสติปัญญา
เย้นหว่านรู้จักเธอ เธอคือผู้อำนวยการฝ่ายแฟชั่นที่รับผิดชอบงานแฟชั่นโชว์นี้
สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ด้านข้างของเธอยังมีชายที่สูงศักดิ์ยืนอยู่ สวมใส่ชุดสูทและรองเท้าหนัง ออร่าไม่ธรรมดา แม้แต่ในงานแฟชั่นโชว์แบบนี้ก็ไม่ได้ลดรัศมีของตัวเองลงเลย
เย้นหว่านมองเขา รู้สึกเขินอายเล็กน้อย
ตอนจะแยกกันนั้นเธอสาบานว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง แต่ว่าพึ่งจะผ่านไปได้ไม่นาน ก็ก่อเรื่องแล้ว? แล้วอีกอย่าง เขายังเห็นอีกด้วย
ในใจของเขา ต้องคิดว่าเธอแย่มากแน่ๆ
เพราะการมาถึงของผู้อำนวยการแฟชั่นโชว์ว์และโห้หลีเฉิน เรื่องเล็กๆแบบนี้ ก็เปลี่ยนไปทันที
รอบข้าง มีคนยืนอยู่มากมาย
เจ้าหน้าที่บอกผู้อำนวยการแฟชั่นโชว์อย่างประหม่าว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง น้ำเสียงกระวนกระวาย
หลังจากฟังจบ คนรอบข้างก็มองมาที่เย้นหว่านอย่างดูถูก เห็นได้ชัดว่าเชื่อไปแล้วว่าเธอเป็นคนทำ
เย้นหว่านรู้สึกเหมือนว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตา ถูกทุกคนมองมาด้วยสายตาที่คมกริบ เธอรู้สึกตื่นตระหนก เพราะว่าเธอไม่ได้ทำ เธอก็เลยพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
“ผู้อำนวยการคะ ฉันขอโทษที่สร้างอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆให้งานแฟชั่นโชว์ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้นะคะ แต่ว่าคนที่ชนกับแจกัน ไม่ใช่ฉัน ฉันหวังว่าคุณจะดูกล้องวงจรปิดก่อน แล้วค่อยตัดสินใจอีกครั้ง”
“ดูกล้องวงจรปิดอะไรกัน ใครเป็นคนทำ ก็เห็นได้ชัดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”คุณไป๋พูดอย่างไม่อยากจะฟังข้ออ้าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...