สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 254

บทที่254 จูบปิดปาก 

หลังจากนั่งลงไปแล้ว  ถึงแม้ว่าเย้นหว่านจะไม่ชินกับการที่ต้องมานั่งข้างๆโห้หลีเฉินในที่ๆมีคนเยอะขนาดนี้ แต่ว่าเมื่อกี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าเธอกับเขาเป็นใคร ก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวไม่มีเหตุผลอะไรแล้ว 

แล้วอีกอย่างเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่คาดคิด เธอนั่งตรงนี้อย่างเชื่อฟังจะดีกว่า  

โห้หลีเฉินเห็นเย้นหว่านนั่งกับเขา แต่ว่าก็ไม่ยอมพูดกับเขา ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย 

ดูเหมือนว่า การจะดึงความสัมพันธ์ของเธอให้เข้ามา ต้องอาศัยความพยายามมากกว่านี้ 

เขาพูดอย่างนิ่งเรียบ  

“คืนนี้ฉันมีงานเลี้ยง เธอจะไปไหม?” 

จู่ๆเย้นหว่านก็ได้ยินว่าโห้หลีเฉินพูดกับเธอ ก็รีบส่ายหน้าทันที  

เธอกับเขา ควรจะรักษาระยะห่างถึงจะดี  

“นัดทีน่าส่วนตัว เธอไม่อยากจะอธิบายเรื่องเมื่อกี้ให้เธอรู้ แล้วเปลี่ยนความประทับใจที่ไม่ดีที่เธอมีต่อเธอยังงั้นเหรอ?”เสียงที่สง่างามของชายคนนี้ดังขึ้นอีกครั้ง   

เย้นหว่านมองเขาอย่างไร้หลักการใดๆ และพยักหน้าทันที 

“ไป ฉันต้องไปแน่นอนอยู่แล้ว” 

โห้หลีเฉินเห็นท่าทีที่มีชีวิตชีวาของเธอแบบนี้ ก็คลี่ยิ้มออกมา ไม่ได้พูดอะไรต่อ  

เย้นหว่านเดาความคิดเขาไม่ออก หรือว่าที่เธอปฏิเสธเขาตอนแรก เขาโกรธยังงั้นเหรอ? 

เธอคิดว่าปล่อยโอกาสที่หายากในรอบศตวรรษนี้ไปไม่ได้ เธอก็เริ่มพูดคุยกับเขาก่อนอย่างหาได้ยาก

“คุณโห้ ไม่คิดเลยนะว่าในอุตสาหกรรมแฟชั่นคุณก็มีเครือข่ายเยอะขนาดนี้ ผู้อำนวยการทีน่าก็เหมือนกับว่าจะเคารพคุณมาก การที่ได้รู้จักกับคุณ ถือว่าเป็นเกียรติสำหรับฉันเลย”

ที่จริงแล้ว  ถ้าทิ้งความสัมพันธ์ส่วนตัวเหล่านั้นไว้ การที่ได้รู้จักกับเขา ก็ถือว่าเป็นเกียรติของเธอจริงๆ

ไม่ยังงั้น เธอก็ไม่รู้ว่าต้องพยายามอีกกี่ปี บางทีอาจจะสิบปี หรืออาจจะครึ่งชีวิตเลยก็ได้ ถึงจะได้ก้าวเข้ามาในประตูงานแฟชั่วโชว์นี้  

โห้หลีเฉินไม่ค่อยได้ยินเธอออกปากชมเขาเท่าไหร่ ถึงแม้จะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำเพื่อมื้อเย็นในวันนี้อยู่ก็ตาม แต่ว่าก็อดใจเต้นไม่ได้ 

รู้จักคำว่าบันยะบันยังดี เขาก็ไม่ทำให้เธอทุกข์ใจอีกต่อไป พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า 

“การทำธุรกิจต้องอาศัยเครือข่ายอยู่แล้ว การจะได้รู้จักคนในวงการแฟชั่นก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าเกิดว่าเธอสนใจล่ะก็ ต่อไปก็อยู่ข้างๆฉันเยอะๆหน่อย จะได้รู้จักกับคนที่เธออยากเจออีกเยอะเลย” 

กล่าวเป็นนัยก็คือ อยู่ข้างๆเขา การที่ได้ไปกินข้าวด้วยวันนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร  

เย้นหว่านไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดดีแบบนี้ รีบพยักหน้าขอบคุณ 

“ขอบคุณนะ” 

โห้หลีเฉินฟังคำพูดที่ไม่สนิทสนมของเธอ สีหน้าที่ยากกว่าจะผ่อนคลายลง ก็เย็นขึ้นเล็กน้อย 

“ภายในเวลาสั้นๆสิบนาที เธอขอบคุณฉันมาสองครั้งแล้ว” 

เขากับเธอ ไม่ควรจะต้องเกรงใจอะไรกันขนาดนี้  

“เหรอ?” เย้นหว่านยิ้ม เสแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายลึกๆของเขา

เขาช่วยเหลือเธอ เธอขอบคุณ  มันก็เป็นเรื่องที่ควรจะทำอยู่แล้ว

ไม่นาน แสงไฟในห้องก็หรี่ลง งานแฟชั่นโชว์เริ่มขึ้นแล้ว  

เย้นหว่านถือโอกาสหันข้าง มองไปยังเวที

ไม่นาน  นางแบบที่สูงและปราณีตก็เดินออกมาทีละคน

บนร่างกายของพวกเธอ เป็นการออกแบบใหม่ล่าสุดและยิ่งใหญ่ที่สุด ทำให้เกิดเสียงฮือฮาในวงการแฟชั่นอีกครั้ง 

เย้นหว่านตกตะลึงกับผลงานแต่ละชิ้น มองดูอย่างตั้งใจมาก  

เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า  โห้หลีเฉินที่อยู่ด้านข้าง เอาแต่มองเธอ 

สำหรับโห้หลีเฉินแล้วนั้น เขาไม่ได้สนใจงานแฟชั่นโชว์อะไรเท่าไหร่ แต่เพราะว่าเย้นหว่าน แค่จ้องนิดเดียว ก็โดนเธอดึงดูดเข้าไปแล้ว   

ในตอนนี้ เห็นแค่เธอกำลังจ้องมองขึ้นไปบนเวทีอย่างตั้งใจ ในดวงตาสีเข้มที่สวยงามคู่นั้น สะท้อนให้เห็นผลงานที่แวววาว แสงที่เหมาะสม ดำเหมือนหินออบซิเดียน สว่างไสวเหมือนดวงดาว

เธอที่เรียบง่ายแบบนี้  ประทับตราในใจของเขา ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ 

เหมือนกับว่า เธอสวยงามกว่าอะไรทั้งหมดในที่นี้  

 เย้นหว่านดูอยู่นานมาก ก็รู้สึกคอแห้งเล็กน้อย เธอเอื้อมมือจะไปหยิบขวดน้ำตรงข้างเท้า แต่ว่าคลำไปคลำมา ก็หาไม่เจอ