สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 257

บทที่257 ผู้หญิงของเขาช่างน่าสนใจ

เย้นหว่านรีบสะบัดความคิดออกจากหัว ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมจะรับประทานอาหาร

กำลังจะคีบอาหาร เธอก็กลับสังเกตได้ว่าที่ตรงหน้าของโห้หลีเฉินมีอาหารที่เขาไม่ชอบวางอยู่หนึ่งจาน

โรงแรมถึงแม้ว่าจะเห็นอกเห็นใจส่งข้าวมาให้ทาน ซึ่งนั่นก็น่าจะเป็นของที่จัดเตรียมไว้ ไม่ได้สั่งอาหาร จึงไม่ได้ดูแลถึงความชื่นชอบ หรือรสชาติ แต่เย้นหว่านรู้ว่าโห้หลีเฉินคนนี้นั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะจุกจิก

ดังนั้นเธอจึงยื่นมือเข้าไปหยิบอาหารจานนั้นของเขาออกมาและวางไว้ในตำแหน่งที่ห่างที่สุด

จากนั้นก็เลือกหยิบเอาอาหารที่โห้หลีเฉินค่อนข้างชอบไปวางไว้ให้แทน

การเคลื่อนไหวของเธอนั้นมันดูเจริญตาและมีทักษะสูง

ทำให้โห้หลีเฉินต้องชะงักมือและมองไปที่เธอ

พอวางให้เรียบร้อยแล้ว เย้นหว่านก็ช้อนตาเห็นโห้หลีเฉินกำลังมองอยู่ เธอจึงตกใจเล็กน้อย เพิ่งจะมารู้ตัวในสิ่งที่ทำไป

เมื่อครู่เธอไม่ได้อยากที่จะเปลี่ยนกับข้าวให้กับโห้หลีเฉิน แต่มือมันไปเองอัตโนมัติิ

มันก็เหมือนกับนิสัยพิเศษของเธอเวลาที่ได้อยู่ใกล้เขานั้นแหละ

แต่มันก็ออกจะ…..น่าอายหน่อยๆ

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมา เย้นหว่านกะพริบตามองไปทางโห้หลีเฉินก่อนจะพูดอย่างกระอึกกระอักออกมาอยู่ไม่กี่คำ

“ขอโทษที มันเคยหน่ะ” เวลาเพียงสั้นนั้นมันไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

โห้หลีเฉินมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ แววตาวาววับ

เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ “ดีจริง”

ใบหน้าของเย้นหว่านแดงระเรื่อ ยิ่งรู้สึกไม่เป็นตัวเองเข้าไปอีก

เธอรีบหันสายตาเบนออกทันที เธอไม่กล้ามองโห้หลีเฉินอีกแล้ว จึงรีบก้มหน้าก้มตาลงเริ่มกินข้าว

โห้หลีเฉินมองไปที่หัวที่ก้มงุดๆ ของเย้นหว่าน ราวกับพอจะจินตนาการถึงความอับอายของเธอได้อย่างไรอย่างนั้น ริมฝีปากของเขาจึงอดที่จะกระตุกยิ้มขึ้นไม่ได้

ที่แท้เธอเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย

เขาที่อยู่ในอารมณ์ที่ดี อีกทั้งยังอาหารรสชาติดีพ่วงเข้าไปอีกก็หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบและกินอาหารอย่างสง่างาม

อาหารมื้อนี้ เป็นการรับประทานที่มีอารมณ์หลากเหลือหลาย

ถึงแม้ว่าอาหารจะอร่อย เย้นหว่านกลับกินอย่างไม่ลืมหูลืมตา พอกินเข้าไปอย่างไม่พักจนเสร็จเธอก็วางตะเกียบลง

“คุณโห้ ฉันกินเสร็จแล้ว คุณกินต่อเลยนะ ฉันขอตัวไปพักก่อนหล่ะ”

พูดจบเย้นหว่านก็หมุนตัวเดินก้มหัวงุดๆ ตรงไปยังโซฟาที่เธอได้จองเอาไว้

ในใจยังมีความหดหู่อย่างที่ไม่สามารถจะบรรยายได้อยู่ ไอ้เจ้ามือบ้า ความเคยชินบ้าๆ เกือบจะฆ่าคนตายอยู่แล้วไหมหล่ะ

โห้หลีเฉินเองก็วางตะเกียบลงก่อนจะเช็ดปากด้วยผ้าอย่างสง่างาม

ดวงตาของเขาประกายขัน จ้องมองไปยังเย้นหว่าน

เย้นหว่านมองหาผ้าห่มผืนบาง เพื่อปกปิดร่างกาย ก่อนจะนอนลงโซฟาและปิดตาลงพร้อมจะนอน

นอนห้องเดียวกันกับโห้หลีเฉินทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว

ราวกับความง่วงมันอันตรธานหายไปหมดสิ้น

เย้นหว่านพยายามข่มใจ ทำตัวให้พร้อมแก่การนอนหลับ แต่เธอยังไม่ทันจะนอนหลับ หูก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ข้างโซฟาเบาๆ

มันเป็นเสียงของคนนั่งลงมาบนโซฟา

โห้หลีเฉินมานั่งข้างๆ นี่ทำไมกัน?

เย้นหว่านเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมา อารมณ์ง่วงอะไรก็ไม่มีแล้ว ขนตาของเธอสั่นระริก อยากที่จะลืมตามองสักหน่อย

แต่กลับรู้สึกว่าถ้าหากเธอลืมตาขึ้นมาจะต้องตรงกับเขาอย่างแน่นอน แบบนี้มันจะไม่รู้สึกเขินๆ อย่างนั้นหรอ?

กวนใจเป็นบ้า

เย้นหว่านลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะแกล้งดิ้นพลิกตัวไปหันหน้าไปทางด้านข้างโซฟา

จากนั้นก็ค่อยๆ หรี่ตามองน้อยๆ แอบมองไปที่แหล่งกำเนิดเสียง

ดูเพียงเท่านั้น เธอก็ชะงักด้วยความประหลาดใจ

เธอเห็นเพียงแสงที่ส่องมาทางหน้าต่างเข้ามาตกกระทบที่ไหล่ของชายหนุ่ม ราวกับว่าร่างกายของเขาได้รับแสงแดดที่อ่อนโยน มันดูสวยงามราวกับความฝัน

เขาใส่เสื้อสีขาว คอเสื้อค่อนข้างกว้างมันจึงเปิดให้เห็นถึงความละเอียดอ่อนของกล้ามเนื้อและไหปลาร้า

เขานั่งขัดสมาธิท่าทางสบาย มือขาวเรียวยาวถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่