สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 270

บทที่ 270 เพราะผมทิ้งคุณไม่ลง

เขายืนอยู่ที่ระเบียงทางเดินหน้าลิฟต์ หลังพิงผนัง บนหน้าหล่อเหลาแบบลูกครึ่งใบนั้น ท่าทางหนักหน่วงพอสมควร

ดูขึ้นมา เหมือนมีเรื่องในใจ

ยากที่เย้นหว่านจะเจอฉูรั่วไป๋ในท่าทางแบบนี้ ทุกครั้งที่เจอเขามักเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สง่างามอย่างเอ้อระเหยลอยชาย

“คุณฉู”

เย้นหว่านเดินไปตรงหน้าเขาด้วยความเป็นห่วงอยู่บ้าง

ฉูรั่วไป๋ถึงได้สติกลับมา เงยหน้าก็มองเห็นเย้นหว่านและโห้หลีเฉินยืนเคียงบ่าเคียงไหล่

โห้หลีเฉินยืนตำแหน่งด้านข้างของเย้นหว่าน ระยะห่างเพียงน้อยนิด ร่างสูงใหญ่เหมือนปกคลุมเย้นหว่านไว้ เต็มไปด้วยความรู้สึกยึดครอง

อารมณ์ของฉูรั่วไป๋ยิ่งไม่ดีเข้าไปอีก

สายตาของเขาตกกลับบนตัวของเย้นหว่าน บนหน้าหล่อเหลาฉีกรอยยิ้มที่คุ้นเคย “พึ่งกินข้าวเสร็จ?”

“อืม คุณล่ะ ทำอะไรอยู่ที่นี่?” เย้นหว่านถาม

แน่นอนว่ามารอเธออยู่ที่นี่ไง

ถึงแม้ทิศทางการทานข้าวของโห้หลีเฉินและเย้นหว่านไม่เหมือนกัน ลิฟต์ที่ขึ้นก็ไม่เหมือน ปกติจะไม่เจอคน แต่หลายวันมานี้ฉูรั่วไป๋ไม่เจอเย้นหว่านมาทานข้าวที่ห้องอาหาร พอสอบถามก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร

เหมือนว่าทุกวันเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินจะทานข้าวกันตามลำพัง

ฉูรั่วไป๋อิจฉาในใจ กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก ทว่าต่อหน้ายังคงรักษารอยยิ้มไว้

“กินข้าวแล้ว เลยมาเดินเล่นเฉยๆ”

ฉูรั่วไป๋หาเหตุผลง่ายๆ มา

จากนั้นถามอีก “คุณล่ะ? หลายวันนี้ไม่เจอคุณเลย กำลังยุ่งอะไรอยู่ล่ะ?”

“ก็ยังกำลังอ่านหนังสือหัวข้อของPJ”

“อ่านเป็นยังไงบ้าง? เจอปัญหายากอะไรที่ไม่เข้าใจบ้างรึเปล่า”

ฉูรั่วไป๋ถามอย่างห่วงใย ขณะพูดยังอดกวาดตามองโห้หลีเฉินทีหนึ่งไม่ได้

เพียงแค่เรียนไม่กี่วัน เขายังคงไม่เชื่อว่าโห้หลีเฉินจะเก่งกาจจนสามารถเข้าใจหัวข้อPJได้กระจ่างจริงๆ ทั้งยังไม่มีปัญหาสักนิดเลย

เย้นหว่านส่ายหน้าแล้ว “ตอนนี้ยังไม่มีเลย”

ปัญหาของเธอล้วนถูกโห้หลีเฉินแก้ไขให้หมดแล้ว หลายวันนี้เย้นหว่านปรับมุมมองใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกว่าโห้หลีเฉินคนนี้ฉลาดเหนือธรรมชาติเกินไป

ที่แท้ระหว่างคนเรา นอกจากสถานะที่ห่างกัน ยังมีสติปัญญาที่เป็นเส้นแบ่งระหว่างสองสรรพสิ่ง

การคาดหวังของฉูรั่วไป๋ว่างเปล่า ผิดหวังเล็กน้อย

เขายิ้มพูดว่า “งั้นก็ดี ถ้ามีปัญหาอะไร สามารถมาหาผมได้ทุกเมื่อ”

“ได้”

เย้นหว่านพยักหน้า มองฉูรั่วไป๋อย่างละเอียดอีกที บนหน้าของเขามีรอยยิ้ม สายตาเปล่งประกายพัดผ่านพยับเมฆ มองความรู้สึกหงอยเหงาเศร้าซึมที่พิงผนังก่อนหน้านี้ไม่ออก

ถึงแม้กังวลอยู่บ้างว่าเขาจะเจอเรื่องอะไรไม่ดีหรือเปล่า แต่ฉูรั่วไป๋ก็ไม่ได้แสดงอะไรต่อหน้าเธอ เย้นหว่านจึงไม่กล้าถามอีก

เธอพูดคุยสองประโยคกับฉูรั่วไป๋ไปตามสบาย จากนั้นถึงบอกลา แล้วขึ้นลิฟต์ไป

ประตูลิฟต์พึ่งปิดลง รอยยิ้มที่มุมปากของฉูรั่วไป๋หดลงมาชั่วขณะนั้น ใบหน้ามืดครึ้มอย่างแรง

นิ้วมือของเขากุมเป็นหมัดแน่น กุมจนเสียงดังกรอบ

ในที่สุดโห้หลีเฉินก็ลงมือแล้ว ในคำพูดเขาสามารถรู้สึกถึงท่าทีที่เย้นหว่านมีต่อโห้หลีเฉินได้ ว่ากันตามแนวโน้มนี้ เรื่องที่พวกเขาสองคนคืนดีกันคงไม่ช้าก็เร็ว

ถึงตอนนั้นเดิมทีก็ไม่มีเรื่องอะไรของเขาแล้ว

“โห้หลีเฉิน เมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเรามาแข่งกัน ใครจะเก่งกว่ากัน”

ฉูรั่วไป๋กัดฟัน ในคำพูดล้วนเป็นความมั่นใจหวังว่าจะชนะ

หลายปีมานี้ เขารู้จักผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่เขาสนใจ แล้วไม่ได้มาครอบครอง

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นเขาหวั่นไหวต่อเย้นหว่านจริงๆ

เธอจะต้องเป็นของเขา

ฉูรั่วไป๋ตัดสินใจอยู่เงียบๆ รอหลังจากนั้นสักครู่ หยิบมือถือออกมา ส่งข้อความวีแชทไปหาเย้นหว่าน

ฉูรั่วไป๋: เสี่ยวหว่าน ตอนเย็นมีเวลาว่างมั้ย?

เย้นหว่านพึ่งกลับมาถึงห้องได้พักหนึ่ง กำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำ