สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 275

บทที่ 275 ราดน้ำสกปรกทั้งตัว

“คุณมีผู้หญิงที่ชอบแล้ว?”

เย้นหว่านเหมือนมองเห็นดวงอาทิตย์โผล่ออกมาทางทิศตะวันตกอย่างนั้น ประหลาดใจที่สุด เธอมองฉูรั่วไป๋ด้วยหน้าตาเต็มไปด้วยการรอคอย “รีบบอกมา เธอเป็นใคร?”

เท่าที่เธอรู้ ฉูรั่วไป๋คนนี้เป็นผู้ชายเจ้าชู้ แต่กลับเป็นผู้ชายที่ดีพอๆ กัน

ตอนที่เขาไม่ได้รักใครสักคน จะจีบสาวอย่างไม่มีหัวใจ ได้คนหนึ่งเปลี่ยนไปอีกคน แต่ผู้ชายแบบนี้ พอหลงรักใครสักคน จะจมลึกเข้าไป มอบทั้งใจออกไปรัก ประคบประหงมอีกฝ่ายในอุ้งมือ ให้ทั้งหมดใจและทั้งชาตินี้

หญิงสาวคนนั้นที่ฉูรั่วไป๋ชอบ จะต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมาก

ฉูรั่วไป๋จ้องมองเย้นหว่านด้วยสายตาริบหรี่ อารมณ์ในสายตาเกือบทะลักออกมา

เขาเม้มริมฝีปากบาง พูดเบามากๆ “ถ้าคุณรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร จะช่วยผมจีบเธอมั้ย?”

“แน่นอน!”

เย้นหว่านพยักหน้าอย่างไม่คิด ถือโอกาสตบๆ หน้าอกของตนเองรับประกัน “ฉันจะต้องใช้ทักษะทั้งหมดออกมา ช่วยคุณตามสาวคนนั้นมาให้ได้คุณแน่”

จากเสน่ห์ของฉูรั่วไป๋ ได้หญิงสาวคนไหนมาครองล้วนไม่ใช่ปัญหา

เย้นหว่านรู้สึกว่าอีกไม่นานเธออาจจะได้กินเลี้ยงงานมงคลแล้ว นึกขึ้นมาก็ถือว่าไม่เลว

ฉูรั่วไป๋หนุ่มเจ้าชู้แบบนี้กลับตัวแล้ว ความจริงชีวิตยังเต็มไปด้วยความหวัง

“นั่นคุณเป็นคนพูดเองนะ อย่าเสียใจทีหลังล่ะ”

ฉูรั่วไป๋เม้มมุมปาก แม้แต่รอยยิ้มยังจริงจังอยู่มาก

เย้นหว่านพยักหน้าด้วยความจริงใจ “แน่นอน! คุณรีบบอกฉันเร็ว สรุปคนที่คุณชอบเป็นใคร?”

ฉูรั่วไป๋จ้องมองเย้นหว่านด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างยิ่ง ราวกับชั่วขณะนั้น สายตาของเขาล้วนละลายเป็นน้ำ อบอุ่นและน่าหลงใหล

เขากดน้ำเสียงต่ำ พูดอย่างจริงจัง “คือ……” คุณ……

“คุณโห้!”

ในโถงใหญ่ ทันใดนั้นเสียงตะโกนที่ตื่นเต้นของผู้หญิงดังขึ้น

หลังจากนั้นทั้งโถงใหญ่ต่างคึกคักขึ้นมา ผู้คนค่อยๆ มองไปทางหน้าประตู ยิ่งเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“พระเจ้า เป็นคุณโห้จริงๆ ด้วย คาดไม่ถึงคุณโห้มาร่วมงานเลี้ยงด้วย!”

“หล่อจังเลย! ตาฉันจะบอดไปเพราะความหล่อแล้ว”

“คุณโห้รูปหล่อในตำนาน คิดไม่ถึงว่าตัวจริงจะหล่อถึงขั้นนี้เลย ช่างไร้เหตุผลสุดๆ ยังจะให้ผู้ชายคนอื่นอยู่ได้อีกเหรอ”

“หน้าตาดีงาม บุคลิกนั้นก็สูงส่งไร้ใครเทียบได้ ฉันอยากกระโจนเข้าไปคุกเข่าเลียขาเขาเลย”

ดวงตาของผู้คนพุ่งไปที่หน้าประตู แนบไปที่ตัวของโห้หลีเฉินอย่างอดไม่ไหว

ชั่วขณะนั้นเขาก็กลายเป็นจุดโฟกัสของทั้งงาน

ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยนี้ หัวใจของเย้นหว่านเต้นระรัว

เธอมองไปที่หน้าประตูโดยจิตใต้สำนึก ผ่านฝูงชนไป มองเห็นชายหนุ่มสูง190คนนั้น ยืนตระหง่านอย่างทระนงองอาจ ก้าวฝีเท้าที่หยิ่งยโสเดินเข้าไปทีละก้าว

ตาเขาไม่ได้มองด้านข้าง สูงศักดิ์ราวกับเป็นพระราชาที่ทำให้คนได้แต่เงยหน้าเคารพ

มองอยู่ไกลๆ แบบนี้ เย้นหว่านเหมือนเป็นคนอื่น ชั่วพริบตาเดียวเลื่อมใสในหน้าของโห้หลีเฉินไปหมด เหม่อมองเขาอย่างใจลอย ย้ายสายตาไม่ได้

ฉูรั่วไป๋ขมวดหัวคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาดูแย่อย่างยิ่ง

เมื่อสักครู่เขาเกือบพูดออกมาแล้ว คำพูดที่ช่วงเวลานี้เขาอยากบอก แต่พลาดไปแค่นั้น คำเดียวแค่นั้น

บนหน้าหล่อสง่างามของโห้หลีเฉินเย็นชาไม่มีท่าทางอะไร สายตาหยิ่งยโสยิ่งมองผ่านผู้คนเหมือนกับโทรจิตทันที ไม่ผิดสักนิด มันตกอยู่บนตัวของเย้นหว่าน

ที่ไกลๆ ตาสี่ข้างจ้องกันและกัน

เหมือนดอกไม้ไฟแตกอยู่ท่ามกลางอากาศกะทันหัน

หัวใจของเย้นหว่านเต้นจนหยุดลงแล้วชั่วขณะหนึ่ง คล้ายกับไฟดูด ชาไปทั้งตัว

โห้หลีเฉินจ้องมองเธออยู่ ริมฝีปากบางดูดีนั้นอ้าๆ พูดออกมาสองคำ

กั้นด้วยความไกล เย้นหว่านไม่ได้ยินเสียงของเขา กลับอ่านความหมายของเขาเข้าใจ