สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 276

บทที่ 276 มีฉันอยู่

พอโดนคนชี้หน้าด่า ทั้งยังโดนสาดน้ำสกปรกต่อหน้าผู้คน เย้นหว่านก็มีไฟเต็มท้อง อดกลั้นไม่ไหวแล้ว

เธอมองอานฉีเอ๋ออย่างเอือมระอา สอบถามว่า

“อานฉีเอ๋อ เธอไม่ได้ฉูรั่วไป๋ไป มีสิทธิ์อะไรต้องใส่ร้ายฉันแบบนี้? ฉันไปล่วงเกินเธอเมื่อไรกัน!”

“ใส่ร้ายเธอ? ฉันเพียงแค่พูดความจริงออกมาเท่านั้นเอง!”

อานฉีเอ๋อพูดด้วยความมั่นใจ ท่าทียืนหยัด

เย้นหว่านขมับเต้นขยับหน่อยๆ ปวดหัวอย่างแรง ส่วนสายตาล้อมรอบ เหมือนทิ่มมาทางเธออย่างแหลมคม ทำให้เธอลำบากเหลือทน อายจนไม่มีที่จะไปซ่อน

ทั้งที่เธอไม่ได้ทำเรื่องใด มีสิทธิ์อะไรเอาน้ำสกปรกพวกนี้มาสาดใส่บนตัวเธอ

และคำพูดที่เธอตอบโต้นั้น ฟังขึ้นมากลับไร้พลังอย่างคาดไม่ถึง

ไม่เพียงแค่เธอ แม้แต่ชื่อเสียงของโห้หลีเฉินยังพลอยถูกแปดเปื้อนไปด้วย ต่อไปคนเหล่านี้จะมองเธออย่างไร จะส่งผลกับโห้หลีเฉินอย่างไร

เย้นหว่านอดไม่ไหวอยากฉีกปากนั้นของอานฉีเอ๋อ แต่หมดพลังไม่รู้ว่าควรพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองอย่างไร

เธอปวดหัวอย่างหนัก รู้สึกถึงการดูถูก เจตนาอันเป็นศัตรูที่มาจากรอบทิศทาง

“ตึก”

รองเท้าหนังเหยียบลงพื้น ส่งเสียงเบาๆ ออกมา กระทั่งหยุดที่ข้างกายของเย้นหว่าน

ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มปรากฏตัวที่ข้างกายของเย้นหว่าน แขนของเขายื่นมา ดึงเย้นหว่านเข้าไปในอ้อมอกของเขา

รูปร่างของเขาสูงใหญ่ ส่วนเย้นหว่านเรียวเล็ก เหมือนเขากำลังหุ้มเย้นหว่านไว้ภายในอก ราวกับกางที่หลบพายุให้เธอขึ้นมา คุ้มครองเธออย่างแข็งแรง

ตัดขาดสายตาซึ่งเจตนาเป็นศัตรูของคนเหล่านั้น

กลิ่นอายที่คุ้นเคยกระโจนมาตรงหน้า เย้นหว่านหัวใจเต้นระรัวฉับพลัน พอหันหน้า ก็มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย

เป็นโห้หลีเฉิน

เขามองๆ เธอ พยักหน้าเล็กน้อย เสียงต่ำละมุนทำให้คนสบายอย่างน่าประหลาดใจ

“มีฉันอยู่”

ดังนั้นวางใจได้

สามคำที่แผ่วเบา เหมือนเป็นยากล่อมประสาท ทำให้อารมณ์ที่สับสนยากลำบากของเย้นหว่านนั้น ไม่นานก็สงบลงมาแล้ว

และเธอยิ่งเหมือนหาที่พึ่งเจอแล้ว ขอเพียงมีเขาอยู่ เธอไม่หวาดกลัวข่าวลือพวกนี้อีกแล้ว

ผู้คนที่ล้อมดูต่างมองเห็นโห้หลีเฉินเดินเข้ามากะทันหัน ภายใต้การมองของทุกคน กอดเย้นหว่านเข้าในอ้อมอกอย่างกำเริบเสิบสานขนาดนั้น

การกระทำที่เผด็จการนั้น กล่าวคำสาบานต่อความปรารถนายึดครอง และคุ้มครองแบบเต็มที่

ทุกคนตกใจ มองทั้งสองอย่างมหัศจรรย์ใจ

เมื่อสักครู่เย้นหว่านสร้างเรื่องแบบนั้นออกมา ถูกเปิดโปงต่อหน้าผู้คนว่าเหยียบเรือสองแคม สวมเขาให้โห้หลีเฉิน โห้หลีเฉินเสียหน้าแล้ว ไม่ใช่ควรเอือมระอาต่อเย้นหว่านเหรอ?

ทำไมถึงยังยืนออกมา กอดเธอไว้!

อานฉีเอ๋อยิ่งตกใจแทบไม่ไหว เป็นเหมือนท่อนไม้แข็งค้างอยู่ที่เดิม มองผู้ชายสูงศักดิ์ตรงหน้าคนนี้อย่างไม่อยากเชื่อ

และเพราะยืนใกล้ หล่อนยิ่งสามารถรู้สึกถึงออร่ายิ่งใหญ่ที่กดจนคนหายใจไม่ออกนั้นบนตัวชายหนุ่ม ราวกับเขาแค่บีบง่ายๆ ก็บีบหล่อนให้ตายได้เลย

อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ ถึงแม้เขาจะยังไม่ได้มองหล่อนสักแวบ ล้วนทำให้อานฉีเอ๋อหวาดกลัวจากในใจ

แม้กระทั่งเริ่มต้นเสียใจอยู่หน่อยๆ มาหาเรื่องเย้นหว่าน สาเหตุนี้ทำร้ายชื่อเสียงของเขาแล้ว

โห้หลีเฉินปลอบขวัญเย้นหว่าน จากนั้นย้ายสายตาออกมา เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว สายตาของเขาก็เปลี่ยนมาเฉียบบางหนาวสะท้าน เสี่ยงอันตรายเหมือนปลายมีดอันแหลมคม

อุณหภูมิรอบด้านลดลงราวกับติดลบชั่วขณะนั้น ทำให้ผู้ตัวหดลงโดยจิตใต้สำนึก

สายตาที่สูงส่งของโห้หลีเฉิน เดิมทีไม่สนใจมองผู้คนสักนิด แม้กระทั่งอานฉีเอ๋อก็เมินเฉยไปโดยตรง เขามองทางฉูรั่วไป๋ตรงๆ

สายตาที่คมกริบทิ่มบนตัวของฉูรั่วไป๋แล้ว

ฉูรั่วไป๋ค้างนิ่ง ร่างกายตึงแน่นฉับพลัน

เขามีความสามารถเยอะมาก และเคยรู้จักบุคคลที่เก่งกาจมาไม่น้อย แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าโห้หลีเฉินแบบนี้ ในใจยังผุดความหวาดกลัวอยู่บ้างเช่นกัน

ผู้ชายคนนี้ ปกติเย็นชาเพียงแค่นิ่งเฉย แต่ตอนที่เขาโกรธจริงๆ นั่นเป็นสายฝนหนาวเหน็บ หนาวจนเสียดกระดูก