สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 277

บทที่ 277 สบายใจ

“สบายใจได้”

โห้หลีเฉินเม้มเปิดริมฝีปากบาง พ่นสองสามคำออกมาเบาๆ จากในปาก

สองสามคำนี้ราวกับมีมนต์ขลัง ทำให้เย้นหว่านสับสนจนหัวใจจะเต้นออกมาจากลำคอ แวบหนึ่งก็ตกกลับไปแล้ว

แต่หน้าของเธอกลับแดงยิ่งขึ้น

โห้หลีเฉินไม่สนใจมองรอบข้าง ในดวงตาดูดีอย่างยิ่งคู่นั้นคล้ายมีเพียงแค่การมีตัวตนของเย้นหว่าน เขาอุ้มเธอไว้ ก้าวขายาวเดินไปด้านนอก

เหล่าแขกที่ล้อมไว้รีบหลบทางกว้างเส้นหนึ่งให้เขาอย่างรู้สึกตัวทันที

สายตาของทุกคนต่างมองตามพวกเขาอย่างเคารพยำเกรง ประหลาดใจ

เย้นหว่านไม่รู้สึกถึงสายตาที่ดูถูกเย้ยหยันสักนิดอีกต่อไป ข่าวลือพวกนั้นเปลี่ยนรูปการณ์จนถึงที่สุดเพราะผู้ชายคนนี้

เธอมองเขาอยู่ หัวใจเต้นเร็วกว่าเดิมอีกนิด

ราวกับมีอะไรตีฝ่าผนังหัวใจที่แข็งแกร่ง ขุดดินออกมา

ขอมีเพียงโห้หลีเฉิน ตอนที่เธอยากลำบากขนาดนั้น อะไรก็ไม่ถาม ยืดอกออกมาเพียงเพื่อเธอ สกัดกั้นทุกอย่างที่ทำร้ายเธอทั้งหมดทิ้ง และปกป้องเธอ

โห้หลีเฉินไม่ได้มองคนอื่นสักนิดตั้งแต่ต้นจนจบ อุ้มเย้นหว่าน ก้าวใหญ่ๆ ออกไป

ส่วนเขาอุ้มเธอเปิดเผยแบบนี้ สิ่งที่ถ่ายทอดให้แต่ละคนในงานคือความสำคัญที่เขามอบให้เย้นหว่าน หลงที่สุด นั่นคือความรักที่ทะนุถนอมเอาไว้ในอุ้งมือ

ผู้หญิงที่ถูกโห้หลีเฉินรักและทะนุถนอมเอาไว้ในอุ้งมือ ไม่ว่าบนโลกใบนี้ ยังมีคนที่ไม่ต้องการชีวิตคนไหนกล้ายั่วโมโหเขาอีก?

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา คนที่มีตาย่อมสามารถมองออก นั่นเป็นความสัมพันธ์อันเข้มข้นหวานซึ้งที่คนอื่นแทรกไปไม่ได้

คู่รักที่เป็นแบบนี้ จะมีอีกฝ่ายนอกใจกันได้อย่างไรกัน?

นั่นเดิมทีก็คือการพูดที่ไม่มีมูลความจริง

จะว่าไปฉูรั่วไป๋ก็ขอโทษยอมรับหมดแล้ว ดังนั้นเย้นหว่านจึงบริสุทธิ์ไร้มลทิน

อานฉีเอ๋อกำลังพูดเพ้อเจ้ออยู่ทั้งนั้น!

สายตาที่เอือมระอาและประณามของทุกคนมองไปทางอานฉีเอ๋อกันหมด เริ่มด่าหล่อนอย่างโจ่งแจ้งไปทันที

“อานฉีเอ๋อ เธอคิดว่าที่นี่เป็นที่ไหนกัน มาคุยเรื่อยเปื่อย ใส่ร้ายคุณโห้และคุณเย้น? เธอไปกินตับเสือดาวมาจริงๆ รึไง”

“จริงด้วย เธอเห็นพวกเราเป็นลิงแล้วจะมาหลอกกันรึไง ฉันว่าเธอต่างหากถึงเป็นพวกดัดจริตที่มีแผนการอยู่ลึกๆ คนนั้น”

“ไม่เคยเจอผู้หญิงที่น่ารังเกียจขนาดเธอเลย ตามผู้ชาย ใช้ลูกไม้ที่ต่ำทรามชั่วช้าขนาดนี้ เธอไม่คู่ควรที่จะอยู่ในวงการไฮโซตั้งแต่แรก เธอเป็นความอัปยศในวงการของพวกเราจริงๆ”

คำพูดแต่ละประโยคไม่ปิดบัง ทิ้งใส่ตัวของอานฉีเอ๋อเต็มๆ

ผู้คนโกรธเคืองต่อหล่อน ยิ่งไม่มีการซ่อนเร้นสักนิดเดียว

พวกเขายิ่งหงุดหงิด เพราะอานฉีเอ๋อผิดใจกับโห้หลีเฉิน นั่นคือพวกเขามีทรัพย์สินในบ้านมากแค่ไหน ล้วนไม่พอรอดตาย

อานฉีเอ๋อสีหน้าซีดเผือด คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนเป็นแบบนี้กะทันหัน

หล่อนคิดจะเปิดโปงเย้นหว่านที่เหยียบเรือสองแคม โห้หลีเฉินจะทอดทิ้งเธอ และฉูรั่วไป๋ยิ่ง จะสะบัดเย้นหว่านทิ้งไปด้วยเพราะขายหน้า

แต่ว่าทำไมโห้หลีเฉินผู้ชายที่สูงส่งแบบนั้น แม้แต่คำอธิบายก็ยังไม่ฟัง แล้วเลือกที่จะปกป้องเย้นหว่าน?

เขามีความเชื่อใจเย้นหว่านขนาดนั้นเลย?

ในใจอานฉีเอ๋อทั้งแค้นทั้งเกลียด อับอายจนไม่มีที่ให้หลบ ยิ่งหวาดกลัวอย่างรุนแรง โห้หลีเฉินปกป้องเย้นหว่านอย่างไม่สนใจคนอื่น แม้กระทั่งเหตุนี้ทำให้ฉูรั่วไป๋กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และหมายความว่าหล่อนก็ผิดใจผู้ชายสูงส่งคนนั้นไปด้วย

ค่าชดใช้ที่ล่วงเกินโห้หลีเฉิน อานฉีเอ๋อล้วนไม่กล้าคิดเลย

แม้กระทั่งหล่อนไม่ทันสนใจคำด่าของคนเหล่านี้ ลนลานจนดึงข้อมือของฉูรั่วไป๋ไว้

“รั่วไป๋ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ คุณเห็นแก่ที่เคยมีความสัมพันธ์กับฉัน ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย? ช่วยขอร้องคุณโห้ให้ฉันหน่อยก็พอ”

สีหน้าของฉูรั่วไป๋เย็นเฉียบ ทั้งตัวบนล่างเผยกลิ่นอายที่เย็นชืด

แต่ไหนแต่ไรเขาอ่อนโยนเป็นสุภาพบุรุษ แต่ในเวลานี้กลับไม่มีท่าทีแบบปกติสักนิด ทั้งตัวมืดครึ้มอย่างรุนแรง

เขามองอานฉีเอ๋ออย่างเย็นยะเยือก แต่ละคำแต่ละประโยค ราวกับเป็นภาษาหยาบที่แทรกออกมาจากร่องฟันที่กัดแน่น