สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 285

บทที่ 285 ถึงบ้านแล้ว

เธอมองท่าทางที่จริงจังนั้นของโห้หลีเฉิน หัวใจยิ่งเต้นสับสน

ผู้ชายคนนี้ ทำไมมักจะทำเรื่องที่คลุมเครือแบบนี้ ยั่วเย้าเธอจนจะไม่ไหวแล้วนะ

ไม่ได้ ไม่ได้ ดูต่อไปแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องอดใจไม่ไหวอยากกระโจนใส่เขาแน่

เย้นหว่านรีบย้ายสายตาหนี ไม่กล้าไล่โห้หลีเฉินไปอีก ได้แต่ไปเก็บของอย่างอื่นของเธอ

ข้าวของของเธอไม่มากนัก ยังมีความช่วยเหลือของโห้หลีเฉินด้วย ไม่นานเท่าไรก็เก็บเสร็จแล้ว

ถึงแม้โห้หลีเฉินจะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทว่าความสามารถติดตัวมาแต่เกิดเต็มร้อย พอทำออกมาดูเข้าท่า

หลังทานอาหารกลางวัน ทุกคนรวมตัวกันที่โถงใหญ่ เตรียมพร้อมเดินทาง

ตอนที่เย้ยหว่านมาถึงโถงใหญ่ เพื่อนร่วมงานคนอื่นล้วนเอากระเป๋าเดินทางมาถึงแล้ว ส่วนทีมงานของเมืองเจียงต่างมารอส่งพวกเขากันหมด

แต่เย้นหว่านกลับไม่เห็นฉูรั่วไป๋

ดวงตาเธอประกาย หมดหวังอยู่บ้าง หลังจากผ่านเรื่องเมื่อเช้ามา เกรงว่าฉูรั่วไป๋คงไม่อยากมาส่งแล้ว เป็นไปได้ว่าคงไม่อยากเจอเธออีก

หลังจากการกล่าวลาซึ่งกันและกันของคนทั้งสองเมือง อาลัยอาวรณ์จนไม่อยากกันอย่างไร ก็ต้องออกไปแล้ว

คนของโห้ถิงกรุ๊ปล้วนขึ้นรถบัสคันนั้นแบบตอนมา ตอนที่เย้นหว่านมาก็นั่งคันนี้มา เธอคิดจะตามขึ้นไป

พึ่งเดินมาสองก้าว กลับถูกโห้หลีเฉินจับข้อมือไว้

“นั่งรถของฉัน”

น้ำเสียงของเขาไม่ง่ายที่จะปฏิเสธ

ในเวลาเดียวกัน เว่ยชีขับรถแลมโบกินีมีระดับรุ่นลิมิเต็ดคันนั้นมา จอดตรงหน้าของรถบัสอย่างมั่นคง

นี่คืออยากปฏิบัติต่อเธอเป็นพิเศษต่อสาธารณชนสินะ

เย้นหว่านถูกคนมากขนาดนั้นมองอยู่ จึงเขินอายนิดๆ

“ความจริงฉันกับทุกคนนั่งรถบัสกลับไปด้วยกันก็ได้นะ”

โห้หลีเฉินไม่ให้ทางเลือกเธอปฏิเสธอีก ดึงเธอไว้ เดินไปทางแลมโบกินีโดยตรงอย่างเผด็จการ

จากนั้นผลักกระเป๋าเดินทางไปด้านหน้า เว่ยชีรีบรับเข้ามาอย่างฉับไว นำกระเป๋าเดินทางของทั้งสองคนวางใส่ท้ายกระโปรงรถ

วางกระเป๋าเดินทางเรียบร้อย คนยังโดนเขาจับไว้ เย้นหว่านไม่ตามไปขึ้นรถไม่ได้แล้ว

แต่พอเธอเงยหน้าก็เห็นสายตาที่อิจฉาของเพื่อนร่วมงานเหล่านั้น ชั่วขณะนั้นแก้มยิ่งแดงขึ้น รีบมุดศีรษะเข้าไปในรถ แล้วหลบขึ้นมา

เธอยังไม่คุ้นชินที่จะมีเรื่องคลุมเครือแบบนี้กับโห้หลีเฉินต่อหน้าผู้คนจริงๆ

โห้หลีเฉินตามหลังขึ้นรถมา ร่างสูงใหญ่นั่งมาด้านข้างของเย้นหว่าน ตำแหน่งนั้นเป็นระยะห่างที่ใกล้มากๆ เสื้อผ้าของทั้งสองเกือบติดด้วยกัน

เย้นหว่านรีบขยับตัวไปทางหน้าต่าง ดึงระยะห่างกับเขาออกนิดๆ ขนาดนั้น

แก้มของเธอยังคงแดงอย่างรุนแรง หันหน้าไว้ มองทางนอกหน้าต่างแบบตรงๆ

โห้หลีเฉินมองท่าทางนี้ของเย้นหว่านแล้วไม่ถือสา เม้มริมฝีปากสั่งการ “ออกรถ”

“ครับ คุณผู้ชาย”

เว่ยชีสตาร์ทรถ ขับไปข้างหน้าด้วยความคงที่

ส่วนคนที่รถบัสด้านหลังยังขึ้นกันไม่ครบหมด แต่เห็นได้ชัดมากว่าโห้หลีเฉินไม่ได้มีความหมายอยากรอพวกเขา

ในสายตาของเขาคนที่สนใจ แต่ไหนแต่ไรมีเพียงเย้นหว่านคนเดียวเท่านั้น

เย้นหว่านมองไปทางด้านนอกจากกระจกรถ มองเห็นโรงแรมที่พักมาอยู่นานช่วงหนึ่งแห่งนี้ นับวันยิ่งไกลออกไป

ส่วนคนที่เมืองเจียงเหล่านั้น นับวันยิ่งเปลี่ยนไปเป็นตัวเล็กลง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่ได้มองเห็นฉูรั่วไป๋เลย

อารมณ์ของเธอเก็บกดอยู่บ้าง และตกต่ำ เป็นเพราะเศร้าอาลัยสถานที่ที่พักมานานขนาดนี้อยู่บ้าง และเสียใจอยู่บ้าง ตอนที่จากไป แม้แต่คำร่ำลายังไม่ทันได้พูดกับฉูรั่วไป๋สักคำ

ช่วงเวลานี้ฉูรั่วไป๋ช่วยเหลือเธอมากมายจริงๆ ดีต่อเธอมาก เธอเห็นเขาเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ คนหนึ่งด้วยใจจริงมาตั้งแต่แรก

น่าเสียดาย……

โห้หลีเฉินมองสีหน้าเย้นหว่านในสายตา ขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในใจไม่ค่อยสบายเท่าไร

เขาพูดเสียงทุ้ม “ในเมื่อปฏิเสธเขาไปแล้ว ยังเสียใจอะไร?”

น้ำเสียงของเขามีความอิจฉาพอสมควรอย่างเลี่ยงไม่ได้

สำหรับเขาอารมณ์แบบนี้ของเย้นหว่าน หมายถึงยังสนใจต่อฉูรั่วไป๋ตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาไม่ชอบให้ในใจของเธอมีตำแหน่งของผู้ชายคนอื่น ไม่ได้เลยสักนิดเดียว