สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 286

บทที่ 286 ถอนหมั้นเถอะ

นี่คือความรู้สึกที่เกิดขึ้นตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมา เป็นความกดดันที่เมืองแห่งนี้มอบให้เธอ

ตอนหลบอยู่ที่เมืองเจียง เธอยังสามารถปลอบใจตนเองสักหน่อย เรื่องวุ่นวายพวกนั้น ล้วนจะไม่มารบกวนเธอชั่วคราว เธอไม่ต้องไปคิดเรื่องพวกนั้นชั่วคราว

แต่กลับมาถึงเมืองหนาน นั่นไม่เหมือนกัน เรื่องพวกนั้นวางอยู่ต่อหน้า บังคับเธอให้ไปเผชิญหน้า

เธอถูกไล่ออกจากประตูบ้าน เป็นลูกสาวที่ไร้พ่อแม่ไม่มีที่ให้ยืน ไม่มีสถานะตำแหน่งที่จะพูดได้สักนิด ถึงแม้ตระกูลโห้ไม่ได้สนใจสถานะเท่าเทียมกันมากขนาดนั้น แต่เธอที่เหมือนเด็กเร่รอนแบบนี้ ไม่คู่ควรตระกูลโห้ตระกูลร่ำรวยแบบนั้นอย่างเด็ดขาด

ถึงแม้แต่งงาน สถานะของเธอก็จะกลายเป็นจุดแปดเปื้อนบนตัวโห้หลีเฉินที่สมบูรณ์แบบ

และเธอเองยิ่งเป็นคนที่ไม่สะอาด คืนนั้นเรื่องที่ถูกขืนใจในโรงแรมเป็นฝันร้ายในชีวิตของเธอ เป็นความทรงจำที่ล้างไม่ออกไปทั้งชีวิตเธอ

โห้หลีเฉินคนที่สมบูรณ์แบบอย่างนั้น ต้องการผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบที่สุดมาครองคู่ อยู่ต่อหน้าเขา เธอคงน้อยเนื้อต่ำใจ

ในปากเย้นหว่านออกขมๆ ในใจหนักหน่วงอัดอั้นอย่างรุนแรง

เดิมทีชอบเขาแล้ว อารมณ์พวกนั้นในใจของเธอยิ่งขยายใหญ่อย่างไร้ขีดจำกัด

ชอบเขาแล้ว เธอก็ไม่ใช่เบิกบานดีใจ แต่ว่ายิ่งน้อยเนื้อต่ำใจ อ่อนแอ รู้สึกอับอายอย่างไม่มีที่ให้หลบ

ชอบผู้ชายที่รักไม่ได้คนหนึ่ง นั่นเป็นความผิดพลาดของเธอ

“คุณโห้”

เย้นหว่านเดินเข้ามาที่ห้องโถงคฤหาสน์ พอได้ยินเสียงของเธอ เขาหยุดฝีเท้าลง มองทางเธอ

ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอดทน “มีอะไรเหรอ?”

เย้นหว่านมองเขาอยู่ กัดฟันแล้ว กดอารมณ์ที่สับสนไว้ เอ่ยปากเสียงต่ำ

“คุณโห้ ไม่ต้องขนกระเป๋าเดินทางของฉันแล้ว ฉันอยู่ที่บ้านคุณมานานขนาดนี้ ควรย้ายออกไปได้แล้ว”

โห้หลีเฉินบิดๆ คิ้ว แววตาแฉลบความไม่พอใจผ่านไป

ท่าทีของเขาแน่วแน่ “ไม่จำเป็น เธอพักอยู่ที่นี่ ไม่ต้องเห็นเป็นคนนอกกับฉัน”

อย่างไรเสียอีกไม่นานพวกเขาก็จะแต่งงานกัน เขากับเย้นหว่านเคยพักที่นี่ เขาคิดจะนำที่นี่สร้างเป็นเรือนหอในอนาคต

เย้นหว่านส่ายหน้า ท่าทีกลับยืนหยัดมาก

“ตอนนี้ฉันพักที่นี่คงไม่สะดวก”

เธอเดินเข้าไป ยื่นมืออยากเอากระเป๋าเดินทางเข้ามา ขณะเดียวกันก็พูดว่า “ฉันยังมีของบางอย่างอยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจะเก็บเอาไปด้วย”

“ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ เธอพักอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรไม่สะดวก”

ฝ่ามือโห้หลีเฉินกุมที่จับของกระเป๋าเดินทาง ไม่ได้ปล่อยออก

เขามองเธอไปตรงๆ ขมวดคิ้วไว้เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจเท่าไร

เขาพาเธอกลับมาจากที่ห่างไกล และไม่ใช่ให้เธอย้ายออกไปพัก

เหมือนรู้สึกได้ว่าท่าทีของตนเองแข็งกร้าวอยู่บ้าง นิ่งครู่หนึ่ง โห้หลีเฉินถึงพูดต่อไปอีก “ถ้าเธอกังวลตอนที่แต่งงาน จะรับตัวเธอออกไปจากที่นี่ไม่ค่อยสะดวก เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ก่อนแต่งงาน ฉันจะจัดการที่บ้านเธอให้เรียบร้อย เธอค่อยกลับไปที่บ้านได้ ถ้าเธอไม่ยอมกลับบ้าน ก็สามารถพักอยู่ที่นี่ได้ ฉันรับเธอกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลโห้”

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ล้วนไม่กระทบต่อสถานการณ์ที่รับตัวเย้นหว่านจากที่นี่ และส่งกลับมาที่นี่อีก

เมื่อก่อนโห้หลีเฉินไม่สนใจประเพณีดั้งเดิมแบบนี้มาก่อน แต่เพราะหลังจากที่อยากแต่งงานกับเย้นหว่าน สำหรับเขา พิธีการแต่งงานพวกนี้ ล้วนใกล้เข้าใจจนจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญไปแล้ว

เพื่อแต่งงานกับเธอ เขาเตรียมพร้อมทุกอย่างไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรก

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างตกตะลึง คาดไม่ถึงสักนิดว่าจะได้ยินโห้หลีเฉินพูดขนาดนี้

นี่ไม่เหมือนกับที่เธอจินตนาการเอาไว้โดยสิ้นเชิง!

เธอมองเขาอย่างตกใจ ถามว่า “พวกเราไม่ใช่จะไม่แต่งงานกันเหรอ?”

โห้หลีเฉินสายตาอึมครึม “ฉันเคยพูดตั้งแต่เมื่อไรว่าจะไม่แต่งงาน”

เย้นหว่านแปลกใจ มองโห้หลีเฉินอย่างตกตะลึงมาก

เธอพูดอย่างเหม่อลอย “ตอนที่อยู่เมืองเจียง หลังจากวันนั้น พวกเราต่างฝ่ายต่างเหินห่างกัน ไม่ใช่รู้กันแบบลับๆ แล้วเหรอว่ากลับมาจะถอนหมั้น?”

หลังจากนั้นมา ถึงแม้โห้หลีเฉินจะยังดูแลเธอ ปกป้องเธอ แต่กลับไม่เคยทำเรื่องคลุมเครือที่สัมผัสแตะเนื้อต้องตัว

นี่สำหรับเย้นหว่านแล้ว นั่นคือความหมายว่าจะถอนหมั้น

คิ้วของโห้หลีเฉินขมวดอย่างแรง เขานึกไม่ถึงว่าการให้อภัยของเขา ถูกผู้หญิงคนนี้เข้าใจเป็นแบบนี้

เข้าใจว่าถอนหมั้น?