สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 333

บทที่ 333 เสี่ยวหว่าน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ

น้ำฝนตกกระทบบนร่ม เสียงซู่ซู่ซู่ดังกึกก้อง แสบแก้วหูนั้น

จู่ๆเย้นหว่านก็ตัวแข็งทื่อ ไม่นานภายในสมองก็ปรากฏภาพเงาด้านหลังของโห้หลีเฉินขึ้นมา

ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น แต่เมื่อเธอเห็นท่าทางของชายคนนั้นอย่างชัดเจนแล้วนั้น แสงในดวงตาของเธอก็หรี่ลงทันที

ไม่ใช่เขา

ใช่สิ เธอได้พูดกับเขาอย่างชัดเจนแล้วว่า แยกทางกันไปแล้ว ทำไมเธอถึงอยากให้เขาจะมาหาเธอด้วยล่ะ

ไม่จำเป็นต้องมาหาอีกต่อไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพบปะกันอีกต่อไป

ราวกับว่าทรวงอกที่ทรมานของเย้นหว่านใกล้ระเบิดออกมาแล้ว รีบหันศีรษะไปก้มหน้ามุดศีรษะลงไปยังระหว่างหัวเข่าทั้งสองตรงกลาง ร้องไห้เงียบๆอย่างทรมานอีกครั้ง

นิ้วมือของเย้นหว่านจับแขนของตัวเองไว้แน่น ใช้แรงเยอะมากๆ เพื่อทำให้เล็บหยิกแขนจนเจ็บ ดูเหมือนว่าจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก ถึงจะสามารถบรรเทาการหายใจไม่ออกในใจได้เล็กน้อย

ป่ายฉีขมวดคิ้วแน่น มองเธออย่างเจ็บปวดใจ

เขาย่อตัวลง จับมือของเย้นหว่านไว้บนมือของตัวเองแน่น ค่อยขยับนิ้วของเธอทีละนิ้วให้แยกออกจากกัน

เสียงทุ้มต่ำและอ่อนโยน “เสี่ยวหว่าน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

เย้นหว่านร่างกายตึงแน่นและไม่ขยับตัว เธอไม่อยากไปไหนสักที่ สำหรับเธอแล้ว ที่ไหนก็เต็มไปด้วยความมืด ล้วนแต่ทำให้คนมีความเจ็บปวดที่หายใจไม่ออก

ถ้ารู้ว่าการสูญเสียใครสักคนไปจะทรมานขนาดนี้ ตอนนั้นเธอคงไม่หวั่นไหวแน่นอน

"ถ้าเธออยากหยิก ก็หยิกฉันเถอะ จะสนุกกว่านี้"

ป่ายฉีบังคับให้มือของเย้นหว่านวางอยู่บนไหล่ของเขา และกดนิ้วของเธอแรงๆ

เย้นหว่านตกตะลึง อยากจะดึงมือเธอกลับ แต่ป่ายฉีถือโอกาสดึงเธอขึ้นจากพื้น

“นายอย่ามายุ่งกับฉัน...”

เย้นหว่านพูดด้วยเสียงร้องไห้ อยากที่จะผลักป่ายฉีออกไป

"ฉันจะเปียกฝนเป็นเพื่อนเธอ อยากร้องไห้ ก็กอดฉันและร้องไห้ไปพลาง"

น้ำเสียงป่ายฉีแข็งแกร่งเป็นพิเศษ และเขาอดไม่ได้ที่จะอุ้มเย้นหว่านขึ้นมา

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสายฝน ก็ได้กระหน่ำใส่พวกเขาทั้งสองคนอย่างไม่มีอุปสรรคใดๆ เสื้อผ้าสะอาดของป่ายฉี ก็ถูกทำให้เปียกภายในชั่วพริบตา ก็เริ่มสะสมน้ำฝนบนเส้นผม

เย้นหว่านมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง น้ำเสียงสะอึกสะอื้น "นายไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันร้องไห้อีกสักพักก็หายแล้ว นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้"

ป่ายฉีไม่ทำตาม อุ้มเย้นหว่านเดินไปตามข้างถนนตรงหน้า

"ถ้าไม่อยากตากฝนแล้ว ก็บอกฉันมา ฉันจะพาเธอกลับบ้าน"

ข้างๆ มีรถคันหนึ่งก็ขับตามเขาอยู่ด้านหลังอย่างช้าๆ

สายฝนเย็นๆที่ตกมาบนร่างกาย เจ็บปวดเล็กน้อย และหนาวมาก ในขณะนี้เย้นหว่านรู้สึกว่า มีการปลอบใจและความอบอุ่นเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

เธอร้องไห้และพูดว่า  "ทำไมทุกครั้งที่จนตรอกมากที่สุด  จะต้องถูกนายเห็นทุกครั้งกันด้วยนะ"

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะเก็บไว้เป็นความลับเอง"

ป่ายฉียิ้ม ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยน้ำฝน แต่ว่ารอยยิ้มนี้ กลับทำให้รู้สึกดูดี และทำให้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

เย้นหว่านแยกไม่ออกว่าน้ำบนใบหน้าคือน้ำตาหรือน้ำฝน ใจยังคงเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็รอจนถึงมีโอกาสที่จะหายใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนาแน่น/ เสียงสะอึกสะอื้น ดูเหมือนจะตะโกน เพื่อเป็นการเตือนตัวเอง

“มันจบแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างควรกลับสู่สภาพเดิมแล้ว”

แต่ละคนกลับมาใช้ชีวิตของตัวเอง ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์กันอีกต่อไปแล้ว ไม่ผูกความสัมพันธ์กันอีกต่อไป

——

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และฝนที่เม็ดใหญ่เหมือนเม็ดถั่วก็ตกลงมาอย่างหนัก ราวกับจะท่วมในเมืองหนาน

โห้หลีเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของโรงพยาบาล มองไปยังสายฝนตรงหน้า ดวงตามืดมน และซับซ้อนไปทั้งแถบ

เย้นหว่านเธอวิ่งออกไปแบบนี้ จะเปียกฝนไหม？

สุขภาพของเธอไม่ดี เป็นหวัดง่าย ตัวร้อน เป็นตั้งนานก็ยังไม่หาย

เขาอยากจะกางร่มเดินไปหาเธอตามจิตใต้สำนึก เพื่อไม่ให้เธอเปียกฝน

แต่ในขณะที่เท้าของเขาก้าวลงไปหนึ่งก้าว ก็นึกขึ้นได้ว่า เงาด้านหลังตอนที่เธอไปอย่างเด็ดขาดนั้น หลังจากผ่านเสียงนั้นไปก็ไม่เห็นอีกต่อไปแล้ว และบอกลาอย่างเด็ดเดี่ยวทีละคำนั้น

เธอไม่ได้อยากจะจะมีความสัมพันธ์ใดๆกับเขาอีกต่อไปแล้ว