สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 334

บทที่ 334 ฟ้าส่งพี่เย้นมาคนหนึ่ง

“นายก็ต้องปล่อยฉันก่อน ฉันถึงจะให้ยาเธอได้ เฮีย”

เช่นนี้เย้นโม่หลินถึงจะปล่อยคอเสื้อป่ายฉีออก โดยที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆป่ายฉีด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

ดูเหมือนว่ายิ่งมองเย้นหว่านก็ยิ่งรู้สึกทรมาน เขาก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะต่อยป่ายฉีสักหมัด

ป่ายฉีใช้ความเร็วที่สุดในชีวิตนี้ เพื่อทำการรักษาเย้นหว่าน นี่ถึงจะมองไปที่เย้นโม่หลินอย่างหดหู่

“เฮีย ฉันเป็นหมอ ทำไมทำเหมือนฉันเป็นนักโทษอย่างนั้นล่ะ？”

โมโหผิดคนแล้วหรือเปล่า?

เย้นโม่หลินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา "นายทำให้เธอป่วยก็สมควรตาย"

ป่ายฉีตอกหน้าหงายกลับไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะไร้ซึ่งคำที่จะพูดตอบ

ไม่ได้ไปรับเย้นหว่านให้เร็วกว่านี้ แถมยังปล่อยให้เธอเปียกฝนจนเป็นหวัด ก็เป็นความผิดของเขาจริงๆนั่นแหละ

เย้นโม่หลินก้าวไปข้างหน้าผลักป่ายฉีออก และตัวเองนั่งบนข้างเตียงคนไข้ เขาก้มศีรษะมองเย้นหว่านที่กำลังหลับอยู่ และใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมบนใบหน้าหล่อเหลาก็เปลี่ยนเป็นเหมือนน้ำที่อ่อนโยน

เขายืดนิ้วเรียวยาวออกมา และค่อยๆลูบคิ้วที่คดเคี้ยวซ้อนกันเป็นจีบของเย้นหว่าน

"ไม่เป็นไรนะ ต่อจากนี้ไปฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด จะไม่มีใครทำให้เธอบาดเจ็บได้อีก"

ป่ายฉีที่ยืนอยู่ข้างๆ มุมปากกระตุกขึ้นตรง

ดุร้ายเหี้ยมโหดต่อเขา แต่อ่อนโยนต่อเย้นหว่านทำให้คนทนมองไม่ได้ การปฏิบัติที่แตกต่างเช่นนี้ทำให้ปวดใจมากเกินไป

จู่ๆก็รู้สึกอิจฉาเย้นหว่านนิดหน่อยแล้วเป็นอะไรไปนะ?

เย้นหว่านฝันเป็นเวลายาวนาน

ในความฝัน ดูเหมือนว่าได้ใช้ชีวิตอันยาวนาน แต่ทว่าดูเหมือนว่าจะสั้นและหายวับไป เธอยังไม่ทันที่ใช้เวลาอย่างมีความสุขกับโห้หลีเฉิน ก็ได้หลุดออกจากมือของเธอไปหมดแล้ว

เธออยากคว้าไว้ แต่ก็คว้าอะไรไม่ได้

มองฝ่ามือที่ว่างเปล่าของตัวเอง ในใจของเย้นหว่านก็รู้สึกทรมานและระเบิดความเจ็บปวดในหัวใจน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไร้เสียง

ขนตาของเธอสั่น เธอจึงลืมตาขึ้น

ด้านหน้าคือเพดานอันหรูหราที่มีการแกะสลักอย่างประณีต แสงสว่างทั้งเป็นเส้นหนึ่งแถบ ทำให้แสบตา

ความเศร้าโศกทั้งหมดเมื่อสักครู่นี้ เป็นเพียงแค่ความฝัน

เธอจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า และใช้เวลาสักพัก เธอถึงกลับมามีสติจากความฝันได้

เธอขยับร่างกาย และกำลังจะลุกขึ้นนั่ง

ในเวลานี้ แขนข้างหนึ่งก็ยืดไปถึงหลังเธอ ให้แรงเธอ เพื่อพยุงเธอขึ้น

เย้นหว่านประหลาดใจ เงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นที่สุด ด้วยความคุ้นเคยเล็กน้อย

หลังจากกลับไปคิดอยู่พักหนึ่ง ก็จำได้ว่านั่นคือเย้นโม่หลิน เจ้าของคฤหาสน์ที่เคยพบเจอเมื่อสองวันก่อน

"คุณเย้น？ ทำไมคุณ..." ถึงมาอยู่ที่นี่ได้...

เย้นหว่านมองเขาอย่างตกตะลึง ด้วยใบหน้าปิดบังความจริง และไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ที่เพิ่งจะเจอกันเพียงครั้ง และไม่คุ้นเคย จะมาอยู่นั่งข้างเตียงของเธอ

"เธอตัวร้อน ฉันไม่สบายใจ ก็เลยมาดูแลเธอที่นี่"

เย้นโม่หลินตอบอย่างใจเย็น พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่หล่อเหลา อย่างอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษ

“เธอรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง？ยังทรมานอยู่ไหม？”

ในคำพูดนั้น มีความห่วงใยอย่างแท้จริง

“ดีขึ้นเยอะแล้ว”

เย้นหว่านส่ายศีรษะ เธอไม่ได้รู้สึกทรมานในร่างกายมากเท่าไหร่ สิ่งที่ทรมานก็คือหัวใจ เหมือนทับกับอะไรสักอย่าง อึดอัด และไร้เรี่ยวแรง

ราวกับมองจิตใจของเย้นหว่านออก เย้นโม่หลินจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายใจ ก็ร้องไห้ออกมา จะดีขึ้น"

เย้นหว่านตะลึง มองไปที่เย้นโม่หลินด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

เขารู้ว่าเธออกหักแล้วทรมานเหรอ?

เมื่อเห็นท่าทางห่วงใยของเขา เย้นหว่านก็ส่ายศีรษะ "ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของคุณนะคะฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"

ในขณะที่พูด เย้นหว่านก็เม้มมุมปากอย่างสุภาพ และยกยิ้ม