สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 335

บทที่ 335 คุณพ่อ คุณแม่ กำลังรอเธออยู่

ความสุขสุดขีด ทว่าผสมกับความไม่น่าเชื่อมากเกินไป

เย้นหว่านพูดว่า "ในเมื่อคิดว่าฉันเหมือน ก็ให้ป่ายฉีใช้DNAของฉันไปตรวจพิสูจน์ตั้งแต่ตอนแรกก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องให้เขา...ทำแบบนั้นกับฉัน"

เธอไม่สามารถเชื่อมโยงสิ่งที่ป่ายฉีขีดข่วนเธอ กับตัวตนของเธอได้

เย้นโม่หลินทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "คนของพวกเรา ร่างกายพิเศษนิดหน่อย"

ขณะที่พูด เขาหยิบมีดผ่าตัดที่แหลมคมจากด้านข้าง แต่ว่ามีดผ่าตัดเล่มนั้นแปลกใหม่นิดหน่อยแตกต่างจากมีดผ่าตัดธรรมดาเล็กน้อย

เย้นโม่หลินถอดเสื้อสูทออก และปลดกระดุมทีละเม็ด ค่อยๆเผยให้เห็นทิวทัศน์สีขาวบริเวณทรวงอกขนาดใหญ่ของเขา

แก้มของเย้นหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอก็รีบเคลื่อนสายตาไปทางอื่น

"คุณจะทำอะไร?"

กำลังพูดถึงตัวตนของเธออยู่ดีๆ จู่ๆถอดเสื้อผ้าทำไมกัน

เย้นโม่หลินยิ้ม "เธอหันมามองสิ"

ดูกล้ามหน้าอกของเขาน่ะเหรอ?

เย้นหว่านหน้าแดงมากขึ้นไปอีก "คุณใส่เสื้อผ้าของคุณก่อน"

"เสี่ยวหว่าน เชื่อฉันเถอะ เธอดูก็จะเข้าใจทุกอย่างแล้ว"

เย้นโม่หลินใช้น้ำเสียงเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน

น้ำเสียงของเขาดูเหมือนมีพลังวิเศษ ทำให้เย้นหว่านเกือบจะติดอยู่ในความชั่วร้ายของเขาโดยไม่รู้ตัว และเชื่อเขา

เธอค่อยๆหันหน้าไปอย่างช้าๆ และในพริบตาเดียวเธอก็เห็นผิวสีขาว กล้ามเนื้อทรงพลังขนาดใหญ่ จนกระทั่งสามารถเรียกได้ว่าเป็นร่างกายชายที่ยอดเยี่ยม

จู่ๆก็มีพี่ชายปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่หน้าตาหล่อเหลา แถมยังมีรูปร่างที่ฮอตระเบิดขนาดนี้อีกด้วย

อยากจะน้ำลายไหล

ไม่สิ ทำไมเธอถึงถูกความดึงดูดเพศชายทำให้หันเหกันล่ะ? เธอจะต้องดูหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาไม่ใช่เหรอ

เย้นหว่านรีบหลบสายตา ทว่าต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่า เย้นโม่หลินหยิบมีดผ่าตัด มากรีดหน้าอกของเขา

เลือดสด เปื้อนหน้าอกสีขาวภายในทันที

"คุณทำอะไรน่ะ?!"

เย้นหว่านตกใจ และรีบเอนตัวไปคว้ามีดผ่าตัดในมือของเขาโดยทันที

เย้นโม่หลินไม่ได้สนใจบาดแผลบนหน้าอกของตัวเอง และมีรอยยิ้มที่พอใจมากบนใบหน้า

“เธอเป็นห่วงพี่ชายของเธอเป็นแล้ว”

แน่ใจหรือว่าเป็นพี่ชายแท้ๆแต่ไม่ใช่คนโรคจิต?

เย้นหว่านพูดไม่ออก ดึงกระดาษทิชชูหลายๆแผ่น อยากที่จะแปะบนหน้าอกของเขาที่มีเลือดไหลอย่างไม่หยุด

ทว่าเย้นโม่หลินรีบคว้าข้อมือของเย้นหว่านได้เร็วกว่า

“เธอดูแผลของฉันให้ดี”

มันเต็มไปด้วยเลือดสดที่น่ากลัว มีอะไรให้น่าดูเหรอ?

เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจเต็มท้อง แต่ก็ยังคงมองไปครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ที่มอง เธอก็ตกตะลึงไปแล้ว

เห็นแค่ว่าข้างๆบาดแผลที่ดูธรรมดาๆ ทว่ากลับมีเส้นเลือดบางๆ ที่เหมือนใยแมงมุมที่แพร่กระจาย

"นี่มันคืออะไร?"

เธอตกใจมาก และทันทีที่เธอพูดจบ เส้นเลือดสีแดงนั้นก็หายไปอีกครั้ง ราวกับภาพลวงตา

เย้นหว่านตกตะลึง ฉากนี้ มันคุ้นเคยเป็นพิเศษ

เธอจำได้ว่าหลังจากที่ถูกป่ายฉีกรีด เธอรู้สึกคันที่แผล เช็ดเลือด และเห็นเส้นเลือดสีแดงหายวับไปบนทางถนน

ตอนนั้นเธอยังคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา

ตอนนี้เส้นเลือดสีแดงปรากฏบนบาดแผลของเย้นโม่หลินเช่นนี้ ทว่ามันกลับหายไปอย่างรวดเร็วเธอกลัวว่านี่เป็นภาพลวงตาของเธอเองจริงๆ และถามอย่างรวดเร็วอีกว่า:

"เมื่อสักครู่นี้คุณเห็นอะไรไหม？ตรงข้างๆแผลของคุณมีเส้นเลือดสีแดงปรากฏขึ้น และตอนนี้มันก็หายไปแล้ว"

"อืม ฉันเห็นแล้ว"