สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 336

บทที่ 336 เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง

จิตใจของเย้นหว่านมีความซับซ้อน และยังไม่ได้มีความรักที่อบอุ่นที่เริ่มก็จบลงแล้ว จู่ๆก็ส่งพี่ชายลงมา ทำให้เธอตั้งตัวรับไม่ทัน

นี่เป็นการยืนยันสิ่งที่จูเหลียนอีงพูดในห้องพักคนไข้ยิ่งขึ้นไปอีกว่าเป็นความจริง เพราะเธอเป็นลูกสาวที่หายไปของตระกูลเย้น และเป็นน้องสาวของเย้นโม่หลิน ดังนั้นเธอจึงได้รับการคัดเลือกจากตระกูลโห้

ตั้งแต่แรก เรื่องนี้คือการหลอกลวง เอารัดเอาเปรียบ

เย้นหว่านไม่รู้สึกถึงความรู้สึกที่ออกมาจากโรงพยาบาลในวันนั้นอีกต่อไป ร้องไห้เจ็บปวดอย่างขมขื่น แต่ทว่าเธอก็ยังไม่สามารถมีชีวิตชีวาขึ้นได้ อารมณ์หนักหน่วง ราวกับว่าท้ายที่สุดเธอถูกปกคลุมด้วยเมฆดำอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและยิ้มได้ เป็นเรื่องที่เปลืองแรงอย่างหนึ่ง

ใบหน้าของเย้นหว่านแทบไม่มีสีหน้าใดๆ เธอเม้มริมฝีปาก เปิดผ้าห่มเพื่อลุกจากเตียง

ก่อนที่เท้าของเธอจะแตะพื้น ร่างสูงใหญ่ของเย้นโม่หลินก็เข้ามาใกล้ๆ เอื้อมมือไปโอบกอดตัวเธอ ราวกับจะอุ้มเธอขึ้นมา

“เธอสุขภาพยังไม่ค่อยดี อยากจะไปไหน ทำอะไร พี่จะพาเธอไป”

กลิ่นอายบนตัวของชายหนุ่มหอมมากๆ สง่างามและให้ความรู้สึกใกล้ชิด แต่สำหรับเย้นหว่านแล้ว มันกลับแปลกมากเป็นพิเศษ

เธอผลักเขาออกไปอย่างอึดอัดเล็กหน่อย "ฉันไปเองได้"

ขณะที่พูด เย้นหว่านจึงลุกจากเตียงด้วยตัวเอง

ดูเหมือนเธอจะมีไข้ ร่างกายอ่อนแอ ไม่มีแรงเดิน แต่เธอก็ยังกัดฟัน เดินไปที่ห้องน้ำทีละก้าว

เย้นโม่หลินยืนดูอยู่ที่เดิม ขมวดคิ้วมองยังร่างดื้อรั้นของเย้นหว่าน

ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยเล็กน้อย น้องสาวยังคงห่างเหินกับเขามากๆ ไม่ยอมให้เข้าใกล้

หลังจากที่เย้นหว่านอาบน้ำในห้องน้ำเสร็จ เดินออกมาก็เห็นเย้นโม่หลินที่นั่งรออยู่บนโซฟา

เขาสวมชุดสบายๆในบ้านอย่างเรียบง่าย ท่าทางผ่อนคลายอิสระ แต่เขาก็ไม่สามารถปิดบังนิสัยเฉพาะตัวระดับสูงลงได้

นิสัยโดยกำเนิดของเจ้าชายเช่นนั้น ไม่ว่าจะสบายๆแค่ไหน ก็ไม่สามารถซ่อนมันได้

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะคิดว่า ในวันธรรมดาๆเย้นโม่หลิน เป็นคนแบบไหน? เขาเป็นพี่ใหญ่ที่อ่อนโยนและจิตใจดีแบบนี้เหรอ?

"ออกมาแล้วเหรอ?"

เมื่อเย้นโม่หลินมองเห็นเย้นหว่าน ก็ยิ้มและลุกขึ้นยืน

เขาเดินไปตรงหน้าของเย้นหว่าน มองไปที่ผมเปียกของเธอ และขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ฉันเป่าให้เธอไหม？"

เย้นหว่านปฏิเสธตามจิตใต้สำนึก "ไม่ต้อง ปล่อยให้มันแห้งเองตามธรรมชาติก็พอ"

"ไม่ได้ สุขภาพของเธอยังไม่หายดี ตอนนี้เปียกนิดหน่อยก็ไม่ได้"

น้ำเสียงของเย้นโม่หลินอ่อนโยน แต่ท่าทางของเขากลับอันธพาล เขาพูดต่อว่า "ถ้าเธอไม่ชิน ก็เรียกให้ช่างทำผมมาเป่าผมให้"

แค่เป่าผม ต้องหาช่างทำผมมืออาชีพมาด้วยเหรอ?

เย้นหว่านรีบส่ายมือ“ไม่ต้องหรอก”

"ฉันและช่างทำผม เธอเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง"

เย้นหว่าน "..."

“ฉันจะเป่าผมเอง”

เธอจนปัญญา เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพิ่งจะหยิบไดร์เป่าผมเตรียมตัวจะเป่าผม ในตอนนี้ มีคนนำไดร์เป่าผมไปจากมือเธอ

เป็นชายชาวต่างชาติคนหนึ่ง บนใบหน้ามีหนวดเครา แต่ตรงหว่างคิ้วดูอ่อนโยนและสุภาพ

น้ำเสียงของเขาเหมือนกับผู้หญิงที่สวยและนิ่มนวลมากขึ้นไปอีก “คุณผู้หญิงครับ ผมเป็นช่างทำผมมืออาชีพในยุโรป โปรดให้ผมรับใช้คุณด้วยนะครับ”

ภาษาจีนที่เขาพูดค่อนข้างเงอะงะเล็กน้อย และเชื่องช้า แต่คำพูดของเขาค่อนข้างชัดเจน

เย้นหว่านมองผ่านกระจก ไปที่ชาวต่างชาติคนนี้ด้วยความประหลาดใจ เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมยังเป็นช่างทำผมมืออาชีพในยุโรปด้วย คิดไม่ถึงว่าจะมารับใช้ในบ้าน และเข้ามาทำงานในห้องนอนแล้ว?

"ในคฤหาสน์หลังนี้ มีคนทำงานอาชีพบริการทั้งหมด เธออยากทำอะไร พวกเขาจะมารับใช้เธอทันที"

เย้นโม่หลินอธิบายเบาๆ

สำหรับเขา นี่เป็นเรื่องปกติมากๆ แต่สำหรับเย้นหว่าน กลับรู้สึกว่ามุมปากกระตุก（น่าแปลกใจ）ซึ่งงงมากๆ-จริงๆเลย!

สำหรับช่างทำผมมืออาชีพนี้ เย้นหว่านจะไม่ปฏิเสธ ปล่อยให้เขาทำผมของตัวเองตามสบาย

แม้ว่า นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้ด้วยตัวเอง