สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 343

บทที่ 343 การไม่แยแสของโห้หลีเฉิน

“คุณชายเย้น ฉันมายื่นใบลาออกค่ะ”

เย้นหว่านเดินไปที่หน้าโต๊ะทำงานของเย้นเหวินหนานโดยตรง ยื่นใบลาออกที่อยู่ในมือออกไปอย่างมีมารยาท

เย้นเหวินหนานขมวดคิ้ว ไม่ได้รับใบลาออกไว้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส “คุณไม่จำเป็นต้องลาออก เย้นหว่าน เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวสามารถแยกแยะได้”

ถึงแม้เย้นเหวินหนานไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ก็แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขารู้เรื่องของเย้นหว่านกับโห้หลีเฉิน

แต่สำหรับเย้นหว่านแล้ว อยู่ในบริษัทนี้ ดูเหมือนตั้งแต่แรกก็ไม่เคยแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวเลย

เธอที่เป็นดีไซน์เนอร์ตกอับ สามารถมาทำงานที่โห้ถิงกรุ๊ป เดิมทีก็เป็นเพราะทางรัดที่โห้หลีเฉินให้แก่เธออยู่แล้ว

แต่ตอนนี้เรื่องงานแต่งของพวกเขาล้มเหลว และเธอก็ยังเคยหลงรักโห้หลีเฉินด้วย

ตัวเธอเองยังไม่ได้เดินออกมาจากปมของการอกหัก แล้วจะเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉินที่บริษัทได้ยังไง?

เย้นหวานส่ายหัว“ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ ว่าจะลาออกจริงๆ”

เย้นเหวินหนานถอนหายใจและลุกขึ้นมา เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาถึงที่ข้างกายของเย้นหว่าน

เขาพูดอย่างชี้แนะด้วยความจริงใจ “เย้นหว่าน ถึงแม้ผมไม่รู้ระหว่างคุณกับโห้หลีเฉินมันยังไงกันแน่ แต่ผมดูออก พวกคุณต่างก็มีใจให้กัน

ความรักระหว่างคนหนุ่มสาว ย่อมมีอุปสรรค ความขัดแย้งและเลิกลากันอยู่แล้ว แต่ผมหวังว่าคุณจะเผชิญหน้าอย่างมีเหตุผล ให้โอกาสคุณและเขาสักครั้ง”

เขายิ่งดูออก หลายวันนี้โห้หลีเฉินดูเหมือนไม่มีปัญหา แม้กระทั่งยิ่งทำงานอย่างกระตือรือร้น แต่เขากลับเปลี่ยนไปแล้ว ตั้งแต่หัวจรดเท้ามีออร่าที่เย็นชามืดมนปกคลุมอยู่

ท่าทีที่เย้นเหวินหนานกับฉินฉู่เหมือนกัน ต่างก็รู้สึกว่าโห้หลีเฉินมีใจให้เธอ เขาชอบเธออยู่

เธอในเมื่อก่อนก็ยังนึกว่าเป็นแบบนี้เลย

แต่สุดท้ายก็แค่การแสดงของโห้หลีเฉินดีเกินไป ทำให้ทุกคนเกิดความเข้าใจผิด

เขาไม่เคยชอบเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนหลอกใช้ทั้งนั้น

นี่ต่างกับความขัดแย้งระหว่างคู่รักกัน มันเป็นเรื่องของหลักการ คือช่องว่างที่ก้าวข้ามผ่านไม่ได้ ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ไม่มีความเป็นไปได้ใดๆอีกแล้ว

เย้นหว่านเผชิญหน้ากับเย้นเหวินหนาน สีหน้าจริงจัง โน้มตัวให้เขา90องศา

“คุณชายเย้น ขอบคุณในความหวังดีของคุณค่ะ และช่วงนี้ขอบคุณมากสำหรับการดูแลฉันในด้านงานค่ะ”

ขอบคุณ และเป็นการอำลาที่เฉียบขาด

เย้นเหวินหนานรู้เขาพูดเยอะกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

เขาถอนหายใจอย่างจนปัญญา ได้แต่รับใบลาออกที่อยู่ในมือของเย้นหว่านมา

เขากลับพูดเสริมอีกคำ“ใบลาออกนี้ตอนนี้ผมยังไม่อนุมัติ ถือว่าให้คุณลาพักร้อนยาวๆ วันไหนคุณคิดได้แล้ว อยากกลับมา ก็ต้อนรับทุกเมื่อครับ”

กลับมาเหรอ? เย้นหว่านค่อนข้างเหม่อลอยคงจะไม่กลับมาอีกแล้วมั้ง

เธออำลากับเย้นเหวินหนานด้วยมารยาท นี่ถึงได้เดินออกไปข้างนอก

เพิ่งเปิดประตูออฟฟิศ กำลังจะเดินออกไป กลับตะลึงงันที่เห็นร่างเงาใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าห้อง

จู่ๆเธออึ้งค้างไว้

คือโห้หลีเฉิน เธอมองเขาอย่างเอ๋อๆ ความคิดทั้งหมดว่างเปล่าในพริบตา ในสายตาและในใจมีแค่ใบหน้าของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ เหมือนกับว่าเป็นใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ได้เจอมาหลายศตวรรษแล้ว

เขาใส่ชุดสูทที่สง่าผ่าเผย ก็ยังสง่าและดูมีราศีมากอีกเช่นเคย ใบหน้านั้นหล่อเหลาจนทำให้คนตะลึง ดวงตาที่คมลึกเหมือนดั่งน้ำพุลึกที่หมุนวนยังไงอย่างงั้น จะดูดคนเข้าไป

โห้หลีเฉินเห็นเธอ ดูเหมือนก็แปลกใจมาก

อึ้งไปครู่นึง ดวงตาลุ่มลึกเหมือนเหวลึกที่ไร้ก้นบึ้ง ลึกจนทำให้คนหลงใหล แต่ก็รู้สึกกลัว

ทั้งสองยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่อย่างนี้ ราวกับเวลาได้หยุดนิ่งไว้ในนาทีนี้

ยาวนาน แต่ก็แปลกประหลาด

ด้านหลังของโห้หลีเฉินมีชายวัยกลางคนหลายคนที่สวมใส่ชุดสูทติดตามอยู่ พวกเขาเห็นเย้นหว่าน ต่างก็ได้ทักทายด้วยรอยยิ้ม

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเย้น”