สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 344

บทที่ 344 เธอจะจากไปในเร็วๆนี้แล้ว

เย้นหว่านไม่สบายใจ ใบหน้ารักษาสีหน้าที่สงบอย่างยากลำบาก เธอกำลังอยากพูดพอเป็นพิธีแล้วจากไป กลับเห็นเนื้อหาในกรอบรูปอย่างเหนือความคาดหมาย

ในนั้นเป็นโครงการสวนสนุกโครงการนึง มีซุปเปอร์โมเดลชื่อดังอย่างแอนนาเป็นพรีเซนเตอร์

นี่เป็นพรีเซนเตอร์ที่ก่อนหน้านั้นโห้ถิงกรุ๊ปไม่มี ดูท่าแล้วคงจะจ้างมาใหม่

คนๆนั้นเห็นเย้นหว่านสงสัย เลยรีบอธิบายขึ้นมาอย่างขยัน

“นี่เป็นโปสเตอร์ของโครงการสวนสนุกหลินไห่ค่ะ เพิ่งทำออกมา กำลังจะเอาไปแขวนค่ะ ช่วงนี้เพราะโครงการใหม่ของสวนสนุก ทุกคนในบริษัทต่างก็ยุ่งจนหัวฟู ทำงานถึงขั้นวิ่งเลยค่ะ”

“ใช่ค่ะ ท่านประธานเสนอออกมาอย่างกะทันหัน ทุกคนล้วนทำโอทีเร่งงาน แม้แต่ท่านประธานเองก็แทบจะพักอยู่ที่บริษัท ยุ่งจนไปไหนไม่ได้เลยค่ะ”

เย้นหว่านประหลาดใจ โห้หลีเฉินแทบจะพักอยู่ที่บริษัท?

ดูท่าเขาคงใส่ใจกับโครงการสวนสนุกนี้สุดๆ ตอนนี้กะจิตกะใจทั้งหมดอยู่ที่งานหมด เรื่องของเธอไม่มีรับผลกระทบใดๆกับเขาเลย

ก็ใช่ สำหรับเขาแล้ว เขาก็แค่ทำแผนแต่งงานครั้งนี้ล้มเหลว ในแวดวงธุรกิจ พ่ายแพ้กับโครงการครั้งนึง ยังมีโครงการใหม่ๆนับไม่ถ้วน

ไม่เหมือนเธอ กลับไม่สบายใจเพราะเหตุนี้ หมดสภาพมาเป็นเวลานานขนาดนี้ ราวกับโลกทั้งใบได้พังลงมายังไงอย่างงั้น

เหมือนคำพูดคำนั้นที่พูดกันทั่วไปในเน็ต ใจไม่หวั่นไหวก็ย่อมไม่เจ็บ

เย้นหว่านยิ้มอย่างประชดประชัน เธอหัวเราะเยาะตัวเอง

——

ลาออกจากงาน เย้นหว่านก็ไม่มีงานทำอย่างสิ้นเชิงแล้ว วันๆอยู่แต่คฤหาสน์ของเย้นโม่หลิน อย่างกับมอดตัวนึง

เย้นโม่หลินก็ไม่อนุญาตให้เธอทำงานตอนกลางคืนอีก ทุกคืนเขาจะมาที่ขอบเตียงเธอ เล่านิทานก่อนนอนให้เธอฟัง

เย้นหว่านก็ได้คุยเงื่อนไขกับเขา ขอแค่เธอนอนหลับแล้ว เขาก็จะต้องกลับไปพักผ่อน ถึงแม้เย้นโม่หลินไม่วางใจ แต่ก็เปลี่ยนความคิดของเย้นหว่านไม่ได้

ชีวิตแบบนี้ ก็ถือว่าใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่นอยู่

ส่วนเรื่องกลับยุโรป ถึงแม้เย้นโม่หลินไม่ได้เอ่ยขึ้นมาอีก เย้นหว่านกลับรู้ว่าเขารอเธออยู่ตลอด

กับยุโรปที่ไม่รู้ พ่อแม่ที่ไม่รู้นั้น เย้นหว่านเต็มไปด้วยความแปลกใจและกระวนกระวายใจ

เธอค่อนข้างลังเล และตัดสินใจไม่ได้

บาทีเธอเองก็รู้ดี ถ้าจากไปปุ๊บ ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็อาจจะไม่กลับมาเมืองหนานแล้ว จะอำลากับคนและเรื่องของที่นี่ตลอดกาล

ถึงที่นี่จะไม่มีสิ่งที่เธอห่วงหาอาลัยอาวรณ์แล้วก็เถอะ แต่ยังไงซะก็เป็นที่ๆใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปี อำลาก็ต้องใช้เวลาและความกล้าหาญอยู่

“เสี่ยวหว่าน พี่พาเธอไปที่ๆนึง”

เช้าวันนี้ หลังทานอาหารเช้าเสร็จ เย้นโม่หลินก็ได้เรียกเย้นหว่านที่เตรียมตัวกลับห้องนอนตัวเองไว้

หลายวันมานี้ เย้นโม่หลินหาสารพัดข้ออ้าง เดินเล่น ช็อปปิ้ง พาสุนัขไปเดินเล่น ก็จะดึงเย้นหว่านออกมาจากห้องนอนและไปเดินเล่นสักพัก

เย้นหว่านก็ชินแล้ว เธอได้พยักหน้า

ที่เหนือความคาดหมายคือ สถานที่ๆเย้นโม่หลินพาเธอมาครั้งนี้ คือสวนสนุกที่มีชื่อเสียงที่สุดในเรื่องความสนุกของเมืองหนาน

แถมวันนี้ยังเป็นสุดสัปดาห์ สวนสนุกมีคนเยอะมาก และคึกคักมากเป็นพิเศษ

เย้นหว่านสงสัย“พี่พาฉันมาที่นี่ทำไมคะ? ฉันไม่อยากเล่นเครื่องเล่น”

ช่วงนี้สภาพจิตใจของเธอสงบมาก เหมือนยัยแก่อายุห้าหกสิบ ไม่มีอารมณ์พลุ่งพล่านใดๆเลย

สถานที่อย่างสวนสนุกแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเธอเลย

เย้นโม่หลินยื่นมือจับมือเล็กๆของเย้นหว่านไว้ ดึงเธอเดินไปข้างหน้า

เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “บ้านคนอื่น สมัยเด็กล้วนเป็นพี่ชายที่พาน้องสาวมาเล่นสวนสนุก เมื่อก่อนพี่ไม่มีโอกาสนี้ ได้แต่อิจฉาคนอื่น ตอนนี้กว่าจะได้น้องสาวคืนมาไม่ใช่ง่ายๆ เธอก็ให้พี่ได้สมใจหน่อย โอเคมั้ย?”

เย้นหว่านเม้มปาก เหตุผลนี้อีกแล้ว แต่เธอยังไม่สามารถปฏิเสธได้อีก

หลายปีมานี้เธอไม่มีญาติพี่น้อง เย้นโม่หลินก็ไม่มีน้องสาวเช่นกัน หัวใจดวงที่ร้อนรนดั่งพี่ชายดวงนั้น ก็ต้องการๆชดใช้และปลอบโยนเหมือนกัน

เย้นหว่านจึงตามใจเขา

“แต่ รอเดี๋ยว”

เย้นหว่านดึงเย้นโม่หลินไว้ จากนั้นได้มองดูรอบๆ แล้วเห็นร้านสะดวกซื้อร้านนึง

“พี่รอฉันแป๊บนึงนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”

ระหว่างพูด เย้นหว่านก็ได้วิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อ