สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 390

บทที่ 390 ของฉันได้กอดเธอ มันถึงจะไม่ใช่ความฝัน?

โห้หลีเฉินมองไปทางด้านหลังของห้องโถง ด้านหลังสวนที่มีหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานคือหอคอย

ตอนนี้เย้นหว่านอาจจะยังอยู่

เขาเม้มริมฝีปากเสียงของเขาเบาลงเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

"ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องการฉันจริง ๆ "

เพราะเธอไม่ต้องการเขาจึงปล่อยเธอไปและเพราะเธอต้องการเขาจึงไม่ลังเลที่จะไล่ตามเธอ

กงจืออวีมองตรงไปที่โห้หลีเฉิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวแม้แต่กับเขายิ่งมองมันก็ยิ่งเพลินตา

ความตั้งใจนี้เพียงพอแล้วที่เธอจะให้โอกาสเขา

"ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง ฉันให้โอกาสคุณได้ แต่เราจะไม่บังคับ เสี่ยวหว่านการตัดสินใจทั้งหมดขึ้นอยู่กับเธอ"

กงจืออวีพูดอย่างแผ่วเบา

เย้นโม่หลินตกใจมากเมื่อพูดแบบนี้ "แม่ยอมได้ยังไง?!"

โห้หลีเฉินอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว แม่ตอบตกลงเร็วมาก ปล่อยโห้หลีเฉิน? เธอไม่ได้ดูหน้าตาที่หล่อเหลาของโห้หลีเฉินและทำให้มาตรฐานของเธอลดลงจริง ๆ หรอกนะ?

กงจืออวีส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เสี่ยวโม่ปล่อยให้เสี่ยวหว่านจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เธอจะหนีปัญหาแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องดี"

“แต่....” เย้นโม่หลินยังไม่พอใจ

"ถ้าเขาจัดการเสี่ยวหว่านได้ ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าพวกเขาผูกพันซึ่งกันและกัน เพื่อความสุขของเสี่ยวหว่านเราไม่สามารถเอาชนะได้"

กงจืออวียิ้มและปลอบโยนลูกชายของเธอ

เย้นโม่หลินเก่งทุกอย่างและเก่งมากในการทำทุกอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่มันทำให้เขารำคาญมาก นั่นคือด้านความรักของเขานั่นเท่ากับศูนย์ ตั้งแต่เล็กจนโตเขาแทบไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อผู้หญิง

ดังนั้นในเรื่องนี้เขาคงจะไม่เข้าใจเหมือนกงจืออวีและเขาก็ไม่เข้าใจว่าเย้นหว่านต้องการอะไรจริง ๆ

เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของกงจืออวี เย้นโม่หลินก็จ้องมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างดุเดือดและมองไปที่เย้นเจิ้นจื๋อที่ไม่ได้พูด

“พ่อก็เห็นด้วย?”

เย้นเจิ้นจื๋อส่ายหัวและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันจะต่อต้านแม่แกได้ไหม?"

เย้นโม่หลิน “..........." เขาลืมไปได้อย่างไรว่าพ่อของเขา มีภรรยาที่เข้มงวดในเรื่องครอบครัวแบบนี้

โห้หลีเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากก้นบึ้งของหัวใจก้มตัวลงเล็กน้อยสุภาพและไม่ถ่อมตัว

"ขอบคุณลุงกับคุณป้า"

ด้วยความยินยอมของพวกเขามันจึงสะดวกสำหรับเขาที่จะเข้าไปในห้องของเย้นหว่าน

กงจืออวีโบกมือและพูดว่า "เอาล่ะ ดูนายรีบอยากเจอเสี่ยวหว่านขนาดนี้ ฉันจะให้คนพาไปที่นั่น"

"ไม่ ผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน"

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม พยักหน้าแล้วเดินจากไป ขายาวไปที่สวนด้านหลัง

ก้าวของเขายอดเยี่ยมมากแสดงถึงความกระตือรือร้น

ใบหน้าของเย้นโม่หลินไม่มีความสุขและหยุดอยู่ตรงหน้าโห้หลีเฉินเพียงก้าวเดียว

เตือนด้วยเสียงเบา ๆว่า "ถ้าคุณกล้าโกหกเสี่ยวหว่าน ฉันจะทำให้คุณตายอย่างอนาถ"

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ชาย”

ริมฝีปากของโห้หลีเฉินเม้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาจากนั้นเขาก็ข้าม เย้นโม่หลินและจากไปอย่างรวดเร็ว

เย้นโม่หลินแข็งทื่อราวกับว่าคำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหูของเขาพี่ชาย!

เขาเรียกพี่ชาย?!

ไอ้สารเลว! นี่เขาเพิ่งเข้ามาในห้องได้ไม่นาน เขาก็ได้น้องสาวของเขาไป น้องเขยคนนี้ฉันไม่ต้องการมันอย่างแน่นอน

โห้หลีเฉินจากไป แต่สายตาของเย้นเจิ้นจื๋อยังคงมองไปที่ด้านหลังของเขา

กงจืออวีถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ?”

เย้นเจิ้นจื๋อส่ายหัว "ฉันแค่อยากรู้ว่า เขาพบที่นี่ได้อย่างไร ฝีมือของเด็กคนนี้ร้ายกาจจริง"