สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 391

บทที่ 391 สารภาพรัก!

เสียงทุ้มต่ำและคำพูดที่คลุมเครือทำให้หัวใจของเย้นหว่านหยุดชะงักและแม้แต่หายใจก็หายไป

เขากำลังทำอะไร?!

“นายมาได้ยังไง?”

เย้นหว่านสับสนและอ้าปากค้างพยายามเบี่ยงเบนสถานการณ์ที่น่าอับอายในตอนนี้

ขาของเธอยังอ่อนแรงและเธอไม่มีแรงแม้แต่จะยืนขึ้นเธอทำได้แค่อาศัยโห้หลีเฉิน แต่การอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ทำให้เธออึดอัดและสับสนอย่างมาก

โห้หลีเฉินจับเธอให้อยู่ในท่าที่สบาย แม้กระทั่งกระชับแขนของเขาเล็กน้อยและวางเธอไว้บนร่างของเขาอีกครั้ง

ในขณะนี้หัวใจที่ว่างเปล่าของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ

เขามองเธอด้วยสายตาหนักอึ้งและพูดทีละคำว่า "มาหาเธอ"

มาหาเธอ?

เย้นหว่านตกตะลึงการคาดเดาในใจของเธอได้รับการยืนยันจากปากของเขา แต่เธอกลับรู้สึกไม่ใช่เรื่องจริงเป็นเพียงแค่ความฝัน

เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาตระกูลเย้น เธอไม่รู้ว่าเขาใช้กี่วิธีเพื่อมาตามหาเธอ

เพราะอะไร?

จิตใจของเย้นหว่านขุ่นมัวและความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในทันที แต่ในขณะเดียวกันจิตใจของเธอก็ขาวโพลนและไม่กล้าที่จะมั่นใจในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

เธอมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่าเสียงของเธอนุ่มนวลและต่ำมาก "นายมาหาฉันต้องการอะไร"

“ฉันต้องการอะไร เธอยังมองมันไม่ออกอีกหรือไง”

โห้หลีเฉินก้มศีรษะลงเล็กน้อยใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็พุ่งเข้าหาเย้นหว่านทันที

ลมหายใจร้อนพ่นบนใบหน้าของเธออย่างคลุมเครือ ราวกับว่าเขาจะจูบริมฝีปากของเธอได้ทุกเมื่อ

เย้นหว่านเกร็งไปทั่วดวงตาเบิกกว้างหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงเมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้มือ ลมหายใจที่ร้อนระอุของเธอแทบทำให้การป้องกันของเธอพัง

ด้วยความสับสนในใจ เธอผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัวและพูดด้วยความตื่นตระหนก

"ฉันไม่รู้นายปล่อยฉัน"

เธอต้องการที่จะหลบหนีโดยสัญชาตญาณ

ตอนที่เธออยู่ที่เมืองหนาน เธออยากอยู่กับเขาหมดทั้งใจ มอบทั้งหัวใจให้เขา แต่ตอนนี้เธอยังจำสิ่งที่คุณย่าโห้พูดกับเขาได้อย่างชัดเจน

เขาไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกการแต่งงานกับเธอเป็นสิ่งที่ดีกับเขา เพราะเธอเป็นลูกสาวของตระกูลเย้น

เธอกลัว ที่เขาพยายามพบเธอทุกทาง เขาทำก็เพียงเพราะฐานะของเธอและความคลุมเครือทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงตาของความคิดที่ปรารถนาของเธอ

โห้หลีเฉินกระชับแขนรอบเอวของเย้นหว่านและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

เขามองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำและเสียงของเขาก็อธิบายอย่างช่วยไม่ได้

“ถ้าฉันสนใจเกี่ยวกับฐานะของเธอ ตอนที่เธออยู่ในเมืองหนานตอนเธอยังไม่มีที่พึ่งใด ๆ ฉันจะบังคับให้เธอแต่งงานกับฉัน”

เขาต้องการบังคับเธอแต่งงาน เธอไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อต้าน

การดิ้นรนของเย้นหว่านหยุดลงและโต้กลับด้วยความตื่นตระหนก "นั่นเป็นเพราะถูกฉันได้ยินเข้า คุณถึง..."

เธอก็ยินยอมที่จะหย่าอย่างเรียบง่ายและยอมให้เธอออกจาก เมืองหนาน

ท้ายที่สุดโห้หลีเฉินก็เป็นคนที่หยิ่งผยองและเขาจะไม่ทำอะไรเพื่อบังคับแต่งงานกับเขาโหดเหี้ยม”

“ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้ยิน เธอจะสารภาพรักกับฉันไหม?”

เสียงของโห้หลีเฉินต่ำลงเล็กน้อย แต่มีความอบอุ่นอ่อนโยนอยู่ในนั้น

เย้นหว่านตกตะลึงแก้มของเธอขาวและแดง

จากนั้นเธอก็นึกถึงบ้านของโห้หลีเฉินได้ เธออกหักและจากไปโดยไม่สนใจสิ่งที่เกี่ยวกับโห้หลีเฉินและลืมบ้านทั้งหมดด้วยซ้ำ

แต่มันก็เป็นบ้านของโห้หลีเฉินมาโดยตลอดและจะไม่มีใครเข้าไปทำความสะอาดในเวลาปกติ เขาจะเห็นมันก็ต่อเมื่อโห้หลีเฉินเดินผ่านไป

ดังนั้น เขาเห็นหรือยัง?

เย้นหว่านรู้สึกอายและส่ายหัวด้วยความลำบากใจ "ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร อย่าเข้าใจฉันผิดเกี่ยวกับบ้าน ฉันแค่จะฉลองการปลดประจำการของคุณไม่มีความหมายอื่นใด"