สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 391

บทที่ 391 สารภาพรัก!

เสียงทุ้มต่ำและคำพูดที่คลุมเครือทำให้หัวใจของเย้นหว่านหยุดชะงักและแม้แต่หายใจก็หายไป

เขากำลังทำอะไร?!

“นายมาได้ยังไง?”

เย้นหว่านสับสนและอ้าปากค้างพยายามเบี่ยงเบนสถานการณ์ที่น่าอับอายในตอนนี้

ขาของเธอยังอ่อนแรงและเธอไม่มีแรงแม้แต่จะยืนขึ้นเธอทำได้แค่อาศัยโห้หลีเฉิน แต่การอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ทำให้เธออึดอัดและสับสนอย่างมาก

โห้หลีเฉินจับเธอให้อยู่ในท่าที่สบาย แม้กระทั่งกระชับแขนของเขาเล็กน้อยและวางเธอไว้บนร่างของเขาอีกครั้ง

ในขณะนี้หัวใจที่ว่างเปล่าของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ

เขามองเธอด้วยสายตาหนักอึ้งและพูดทีละคำว่า "มาหาเธอ"

มาหาเธอ?

เย้นหว่านตกตะลึงการคาดเดาในใจของเธอได้รับการยืนยันจากปากของเขา แต่เธอกลับรู้สึกไม่ใช่เรื่องจริงเป็นเพียงแค่ความฝัน

เขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาตระกูลเย้น เธอไม่รู้ว่าเขาใช้กี่วิธีเพื่อมาตามหาเธอ

เพราะอะไร?

จิตใจของเย้นหว่านขุ่นมัวและความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในทันที แต่ในขณะเดียวกันจิตใจของเธอก็ขาวโพลนและไม่กล้าที่จะมั่นใจในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

เธอมองไปที่เขาอย่างว่างเปล่าเสียงของเธอนุ่มนวลและต่ำมาก "นายมาหาฉันต้องการอะไร"

“ฉันต้องการอะไร เธอยังมองมันไม่ออกอีกหรือไง”

โห้หลีเฉินก้มศีรษะลงเล็กน้อยใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็พุ่งเข้าหาเย้นหว่านทันที

ลมหายใจร้อนพ่นบนใบหน้าของเธออย่างคลุมเครือ ราวกับว่าเขาจะจูบริมฝีปากของเธอได้ทุกเมื่อ

เย้นหว่านเกร็งไปทั่วดวงตาเบิกกว้างหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงเมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้มือ ลมหายใจที่ร้อนระอุของเธอแทบทำให้การป้องกันของเธอพัง

ด้วยความสับสนในใจ เธอผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัวและพูดด้วยความตื่นตระหนก

"ฉันไม่รู้นายปล่อยฉัน"

เธอต้องการที่จะหลบหนีโดยสัญชาตญาณ

ตอนที่เธออยู่ที่เมืองหนาน เธออยากอยู่กับเขาหมดทั้งใจ มอบทั้งหัวใจให้เขา แต่ตอนนี้เธอยังจำสิ่งที่คุณย่าโห้พูดกับเขาได้อย่างชัดเจน

เขาไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกการแต่งงานกับเธอเป็นสิ่งที่ดีกับเขา เพราะเธอเป็นลูกสาวของตระกูลเย้น

เธอกลัว ที่เขาพยายามพบเธอทุกทาง เขาทำก็เพียงเพราะฐานะของเธอและความคลุมเครือทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงตาของความคิดที่ปรารถนาของเธอ

โห้หลีเฉินกระชับแขนรอบเอวของเย้นหว่านและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

เขามองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำและเสียงของเขาก็อธิบายอย่างช่วยไม่ได้

“ถ้าฉันสนใจเกี่ยวกับฐานะของเธอ ตอนที่เธออยู่ในเมืองหนานตอนเธอยังไม่มีที่พึ่งใด ๆ ฉันจะบังคับให้เธอแต่งงานกับฉัน”

เขาต้องการบังคับเธอแต่งงาน เธอไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อต้าน

การดิ้นรนของเย้นหว่านหยุดลงและโต้กลับด้วยความตื่นตระหนก "นั่นเป็นเพราะถูกฉันได้ยินเข้า คุณถึง..."

เธอก็ยินยอมที่จะหย่าอย่างเรียบง่ายและยอมให้เธอออกจาก เมืองหนาน

ท้ายที่สุดโห้หลีเฉินก็เป็นคนที่หยิ่งผยองและเขาจะไม่ทำอะไรเพื่อบังคับแต่งงานกับเขาโหดเหี้ยม”

“ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้ยิน เธอจะสารภาพรักกับฉันไหม?”

เสียงของโห้หลีเฉินต่ำลงเล็กน้อย แต่มีความอบอุ่นอ่อนโยนอยู่ในนั้น

เย้นหว่านตกตะลึงแก้มของเธอขาวและแดง

จากนั้นเธอก็นึกถึงบ้านของโห้หลีเฉินได้ เธออกหักและจากไปโดยไม่สนใจสิ่งที่เกี่ยวกับโห้หลีเฉินและลืมบ้านทั้งหมดด้วยซ้ำ

แต่มันก็เป็นบ้านของโห้หลีเฉินมาโดยตลอดและจะไม่มีใครเข้าไปทำความสะอาดในเวลาปกติ เขาจะเห็นมันก็ต่อเมื่อโห้หลีเฉินเดินผ่านไป

ดังนั้น เขาเห็นหรือยัง?

เย้นหว่านรู้สึกอายและส่ายหัวด้วยความลำบากใจ "ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร อย่าเข้าใจฉันผิดเกี่ยวกับบ้าน ฉันแค่จะฉลองการปลดประจำการของคุณไม่มีความหมายอื่นใด"

"สามคำที่เขียนอยู่บนลูกโป่ง ฉันเก็บมันไว้อย่างดี"

เสียงทุ้มลึกของโห้หลีเฉิน ทะลุคำโกหกของเย้นหว่าน

ลูกโป่งทั้งสามใบนั้นเป็นคำสารภาพที่เป็นความลับและลึกซึ้งที่สุดสำหรับเขา

ไม่คาดคิดชายคนนี้ไม่เพียงค้นพบแผนผังของบ้าน แต่ยังค้นพบอย่างละเอียดอีกด้วย

แก้มของเย้นหว่านแดงไปหมด

เธอแทบจะกระโดดด้วยความตื่นตระหนกรู้สึกอับอายมาก ถูกคนอื่นหลอกใช้และรู้ความคิดของเธอ

เธอเหมือนเป็นเรื่องตลก

“ตอนนี้ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับนายอีกแล้ว นายปล่อยฉันไป!”

เย้นหว่านใช้ความพยายามมากพอที่จะผลักดันโห้หลีเฉินออกไป

เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองเขา เธอหันกลับกำลังจะวิ่งลงไปชั้นล่าง

แต่ทันทีที่เธอวิ่งไปได้สองก้าวชายคนนั้นก็อาศัยขายาวของเขา มาหยุดตรงหน้าเธอทันทีร่างสูงนั่นเหมือนภูเขาที่ไม่สามารถข้ามได้ ขวางทางที่เธอต้องการจะไป

เย้นหว่านรู้สึกอับอายและรำคาญและอารมณ์ทั้งหมดของเธอกลายเป็นความโกรธที่น่าอับอาย

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วตะโกน "ใช่ ฉันชอบนาย ฉันตั้งใจจะสารภาพกับคุณ! ฉันโง่มากเพราะฉันหลงคิดไปเอง นายพอใจหรือยัง?

โห้หลีเฉินตอนนี้นายมาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะฉันหรือไม่? ฉันทำให้นายขุ่นเคืองตรงไหน นายมีความสุขไหมที่เห็นฉันทรมาน?"

โห้หลีเฉินสั่นเล็กน้อย

เมื่อมองไปที่ปากเล็ก ๆ ที่ปิดเข้าหากันและฟังว่าเธอชอบเขาจากปากเธอ มันเป็นความสุขที่รุนแรงเกือบจะทำให้เขาบินไปที่ก้อนเมฆ

อารมณ์ทั้งหมดพุ่งไปที่จุดสุดยอดของหัวใจ โห้หลีเฉินอดไม่ได้ที่จะโค้งตัว มุมปากก้มลงไปข้างหน้าและจูบเย้นหว่าน

จูบของเขามอบให้มาอย่างดุเดือด ด้วยความตื่นเต้นและความสุขอย่างท่วมท้นและเขากอดเธออย่างแน่นราวกับว่าจะขย้ำเธอถึงกระดูก

การจูบอย่างกะทันหันทำให้เย้นหว่านปิดตา

ทำไมเขาถึงจูบเธออีก!

ความอับอาย ความโกรธและความกระสับกระส่ายที่อธิบายไม่ได้ปั่นป่วนอยู่ในอกของเธอจิตใจของเธอสับสนวุ่นวาย เธอกัดปากเขาอย่างรุนแรง

"ซีด……"

โห้หลีเฉินเจ็บ มีกลิ่นเลือดคละคลุ้งระหว่างริมฝีปากและฟัน

เย้นหว่านถือโอกาสเอนหลังและแยกตัวออกจากเขา โดยคิดว่าเธอจะได้เห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของโห้หลีเฉิน แต่ไม่คาดคิดว่าจะเห็นว่ามุมปากที่เปื้อนเลือดของเขาลุกขึ้นพร้อมกับโค้งที่น่าอัศจรรย์

สายตาของเย้นหว่านต่างสับสน

เธอกัดเขาแล้วเขาก็ยิ้ม

ไม่ได้เจอกันมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง โห้หลีเฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก หรือว่าเขาจะเป็นบ้าไปแล้ว?

"เย้นหว่าน"

โห้หลีเฉินกอดเย้นหว่านแน่นลดศีรษะลงเล็กน้อยและจ้องมองเธออย่างจริงจัง

เสียงของเขาต่ำและริมฝีปากที่เปื้อนเลือดบาง ๆ ของเขาก็ปิดเข้าหากันมีเสน่ห์และน่าหลงใหลเหมือนดอกป๊อปปี้ที่ดึงดูดคน

“เธอไม่ได้คิดไปเอง เป็นฉันที่ตั้งแต่แรกก็ตกหลุมรักเธอแล้ว”

เสียงที่สง่า แต่ละคำ ตกเข้าไปอยู่ในหัวใจของเย้นหว่าน

ทำให้เธอตกใจ

เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เพียงแต่สงสัยว่ามันเป็นภาพหลอนหรือไม่และเธอจะได้ยินคำพูดที่เหลือเชื่อเช่นนี้

โห้หลีเฉินชอบเธอ? โห้หลีเฉินบอกว่าชอบเธอตั้งแต่แรก?

นี่มันไม่จริงใช่ไหม……

"ฉันรู้ว่าต้องมีเหตุผลที่คุณย่าเลือกเธอ แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของตระกูลเย้นและฉันไม่เคยคิดที่จะใช้ฐานะเธอเพื่อหาเงิน มิฉะนั้นฉันจะไม่เซ็นการแต่งงานหลอก ๆ กับเธอหนึ่งเดือน”

เขาจ้องมองเธออย่างอดทนและอธิบายอย่างอ่อนโยน

"ทุกสิ่งที่ฉันทำกับเธอ ฉันทำมาจากใจ ฉันอยากแต่งงานกับเธอ เพียงเพราะฉันชอบเธอ"