สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 437

บทที่ 437 เป็นอดีตไปแล้ว

ในขณะที่เย้นโม่หลินกำลังจะปฏิเสธนั้น กู้จื่อเฟยกลับดึงชายแขนเสื้อของเขา แล้วกระตุกขึ้นพร้อมทำท่าทางขี้อ้อนราวกับแมวเหมียวน้อย

“พี่เย้น ฉันอยากกินเค้กสตรอเบอรี่ ที่ไหนมีคะ พี่พาฉันไปหน่อยได้ไหม”

แขกต้องการทานอาหาร เขาในฐานะเจ้าบ้าน เขาจะพูดอะไรได้อีก

คำพูดปฏิเสธของเย้นโม่หลิน จึงติดอยู่ในลำคอ

กู้จื่อเฟยคนนี้ ทำไมถึงได้ช่างเซ้าซี้นัก

เขาขมวดคิ้วขึ้น มองเย้นหว่านเดินจากไปอย่างไม่สบายใจ ลังเลอยู่สักครู่ ถึงได้พยักหน้าขึ้น

“อยู่ทางโน้น เดี๋ยวผมจะพาคุณไป”

เย้นโม่หลินพลางพูดพลางสาวเท้าก้าวเดินนำ

เพราะถึงอย่างไรการพาไปเดินหาเค้กก็คงจะใช้เวลาไม่กี่นาที จึงได้พากู้จื่อเฟยไปเดินหาแต่โดยดี แต่เย้นโม่หลินกลับคิดไม่ถึง เมื่อเจอเค้กสตรอเบอรี่แล้ว เธอยังต้องการสลัด ทาร์ต น้ำผลไม้ฯลฯ…..

เป็นครั้งแรกจริงๆที่เธอเห็นผู้หญิงที่ทานเก่งขนาดนี้

เย้นหว่านถูกโห้หลีเฉินจูงมือพามาถึงที่ซุ้มอาหาร

ทุกคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงต่างสวมหน้ากาก และโดยปกติมักจะชวนกันดื่มแชมเปญมากกว่า ไม่ค่อยจะทานอาหารกันสักเท่าไร

ดังนั้นโซนนี้ถึงไม่ค่อยมีใครแวะเวียนมา

เย้นหว่านมองกู้ซึงด้วยความสงสัย “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม หรือว่าคุณหิวคะ”

กู้ซึงเพียงเม้มริมฝีปากบางโดยที่ไม่พูดอะไร จากนั้นกวาดสายตามองไปที่โต๊ะวางอาหาร หยิบจานมาหนึ่งใบ แล้วตักสปาเกตตีใส่ลงจาน

เสร็จแล้วก็ยื่นไปให้กับเย้นหว่าน “ทานซิ”

น้ำเสียงเชิงออกคำสั่ง สื่อความหมายในเชิงว่าห้ามปฏิเสธ

เย้นหว่านมองอย่างตะลึงงัน จู่ๆเขาให้เธอทานสปาเกตตีในงานเลี้ยงทำไมกัน อีกอย่างไม่ต้องพูดถึงว่าชอบหรือไม่ชอบทาน การทานสปาเกตตีในงานเลี้ยงแบบนี้ ทำให้เสียภาพลักษณ์และดูไม่สง่างาม

อย่างน้อยเธอก็เป็นคุณหนูบ้านตระกูลเย้น ยังต้องการที่จะรักษาภาพการเป็นกุลสตรีที่ดีต่อหน้าเขา

“ตอนนี้ฉันยังไม่หิวค่ะ”

เย้นหว่านส่ายหน้า

กู้ซึงหยีตามองเย้นหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอย่างไม่ค่อยพอใจว่า

“คุณทานอาหารเย็นแล้วรึ”

เย้นหว่านส่ายหน้า ที่นี่เป็นงานเลี้ยงที่สามารถหาอาหารทานได้ แต่ว่าเธอไม่ค่อยอยากอาหาร และก็ไม่คิดที่จะทานด้วย อีกอย่าง สวมชุดราตรีแบบนี้ ถ้าทานอาหารเข้าไป หน้าท้องก็จะพุงป่องขึ้น รูปร่างแลดูไม่งาม

สีหน้าของกู้ซึงก็ยิ่งไม่พอใจ “คุณผอมลงไปเยอะเลยนะ”

“เหรอ”

เย้นหว่านจ้องมองเขา หัวใจราวกับถูกบางอย่างทิ่มแทง

เธอคลับคล้ายมองเห็นแววตาของเขาประกายแสงแห่งความเป็นห่วง

ยังไม่ทันที่เธอจะมองเห็นอย่างชัดเจน กู้ซึงก็ไม่สนใจคำปฏิเสธ วางจานลงในมือของเย้นหว่าน แล้วก็หยิบส้อมด้วยนิ้วมือที่เห็นข้อต่อกระดูกได้อย่างชัดเจน จากนั้นได้ม้วนเส้นสปาเกตตี

เขาแผดเสียงดังขึ้น “คุณจะทานเองหรือว่าจะให้ผมป้อน”

คนมากมายเช่นนี้ จะมาป้อนอะไรกัน อายคนแย่

เย้นหว่านหน้าแดง หยิบส้อมที่อยู่ในมือของเขาแล้วตักขึ้นมาใส่ปากด้วยความขุ่นเคือง

ถึงแม้ว่าการทานอาหารที่นี่จะค่อนข้างอึดอัด แต่ข้างในจิตใจกลับเต็มไปด้วยน้ำผึ้ง ที่หวานหยดย้อย

แม้แต่สปาเกตตีที่ปกติแล้วไม่ค่อยชอบทานเท่าไหร่ ก็กลายเป็นชอบทานซะอย่างนั้น

กู้ซึงเห็นเย้นหว่านทานอย่างเชื่อฟัง สีหน้าของเขาถึงได้ดูดีขึ้นมา

เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า : “ต่อไปวันละสามมื้อ และให้ทานตรงตามเวลา”

พักนี้เย้นหว่านเป็นไข้ได้ป่วยหนักลง อารมณ์จึงไม่ค่อยดี และก็ยิ่งไม่ค่อยอยากอาหาร จึงทำให้ทานอาหารไม่ค่อยตรงเวลา แล้วก็ทานได้น้อย