สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 438

บทที่ 438 กลางคืนไร้ผู้คน ฉันกำลังรอคุณ

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหยูซือห้านขาวซีดขึ้น เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจ “คุณรู้ได้อย่างไร”

เรื่องของตระกูลเย้นกับตระกูลหยู เป็นความลับมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยิ่งไม่มีทางที่จะพูดกับคนนอกอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าจะถอนหมั้นแล้ว แต่เรื่องนี้ คนที่อยู่เมืองหนานอย่างกู้ซึงไม่มีทางที่จะรู้ได้

กู้ซึงคนนี้ เป็นแค่เพียงคนธรรมดาในเมืองหนานจริงหรือ

ดวงตาของหยูซือห้านยิ่งดูยิ่งฉายแววคมกล้าราวกับคมดาบที่เหมือนจะมองกู้ซึงให้ทะลุปลอดโปร่งถึงเนื้อใน

หัวใจของเย้นหว่านตกลงไปในตาตุ่ม กำมือแน่นด้วยความกลัว เธอรู้สถานะที่แท้จริงของกู้ซึง หยูซือห้านก็มีชั้นเชิงที่ไม่ธรรมดา ถ้าหากว่าเขาเกิดสงสัยขึ้นมา เรื่องต้องแย่แน่ๆ

เย้นหว่านกระวนกระวาย ลนลานหาเหตุผลขึ้นมาพูด แต่กลับรู้สึกว่าแขนของกู้ซึงได้โอบมาที่ไหล่ของเธออย่างแนบชิด

เขาโอบกอดเธอแล้วพูดติดตลกว่า : “แน่นอนว่าเย้นหว่านเป็นคนบอก”

น้ำเสียงนั้น ราวกับเย้นหว่านต้องการบอกให้เขาทราบ เพราะกลัวว่าเขาเข้าใจผิดก็ไม่ปาน

ทันใดนั้นสีหน้าหยูซือห้านถึงกับแย่จนดูไม่ได้

เรื่องแบบนี้เย้นหว่านยังบอกกับคนที่เพิ่งรู้จักกันอย่างกู้ซึงอย่างนั้นรึ

ถ้าบอกว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับกู้ซึงแม้แต่นิดเดียว อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ!

หยูซือห้านรับรู้ถึงความไม่ปลอดภัย รู้สึกถึงการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของกู้ซึงคนนี้ จะต้องมาเป็นคู่แข่งของเขาอย่างแน่นอน

“เสี่ยวหว่าน พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่”

ขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดอยู่นั้น จู่ๆกู้จื่อเฟยก็โผล่มาจากข้างๆแล้วได้เดินเข้ามา ยื่นมือไปดึงเย้นหว่านมายืนข้างๆ ช่วงระยะห่างจึงได้เว้นไปจากหยูซือห้านฉับพลัน

เดิมทีเธอกำลังหาเหตุผลที่จะรั้งเย้นโม่หลินไว้ เพื่อให้เย้นหว่านมีโอกาสอยู่กับกู้ซึงสองต่อสอง แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะเห็นหยูซือห้านเดินเข้ามา กลัวว่าหยูซือห้านจะจับพิรุธได้ เธอจึงรีบวิ่งเข้ามาทันที

“มาหาของกินนิดหน่อย”

เย้นหว่านตอบกลับ และก็ส่งสายตาให้กับกู้จื่อเฟย แล้วพูดขึ้น : “เธอบอกว่าอยากจะไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้หลังบ้านของฉันไม่ใช่เหรอ ไปสิ ฉันจะพาเธอไปเดิน”

“ ใช่ๆ” กู้จื่อเฟยรีบตอบเห็นด้วยขึ้นทันใด แล้วก็มองกู้ซึงแวบหนึ่ง “พี่ของฉันก็ไม่เคยไปเดิน พวกเราไปด้วยกันนะ”

ถ้าได้อยู่ด้วยกันกับกู้ซึง เย้นหว่านย่อมเต็มใจเป็นที่สุด

เย้นโม่หลินที่อยู่ข้างๆหน้าขรึมแล้วพูดขึ้นว่า : “ผมก็ไปด้วย”

เย้นหว่าน : “.....”

พี่ตามมาด้วยจะไม่สะดวกนะ แม้แต่คำกระซิบก็คงจะไม่ได้คุยแล้ว

ทั้งสี่คนจึงตกลงกันตามนี้ โดยเย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยเดินหน้านำ จูงมือกันเดินมุ่งหน้าไปที่สวนดอกไม้หลังบ้าน

เย้นโม่หลินกับกู้ซึงต่างมองหน้ากันครู่หนึ่ง แล้วก็เดินตามไป

ส่วนหยูซือห้านตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ไม่มีคนสนใจเขา ราวกับเขาเป็นแค่เพียงอากาศ

“เพล้ง”

เสียงดังคมชัด แก้วไวน์ในมือของหยูซือห้านได้แตกลง

ไวน์ในแก้วได้ไหลผ่านมือของเขาลงสู่พื้น

เขาใช้ชีวิตอย่างผู้ดีมีเกียรติจนโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครหน้าไหนทำกับเขาแบบนี้ เย้นหว่าน! เจ้าตัวแสบ!

ถึงแม้ว่าจะสลัดตัวหยูซือห้านทิ้งไปได้ แต่กลับยังมีเย้นโม่หลินที่ตามติดต้อยๆ

เย้นหว่านเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้กับพวกเขา เดินกันทั้งหมดสี่คน จึงไม่ได้คุยกับกู้ซึงสองต่อสองตั้งแต่นั้นมา

หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกแล้ว กู้จื่อเฟยที่มาจากแดนไกล และยังเป็นเพื่อนสนิทของเย้นหว่าน เป็นธรรมดาที่ต้องพักเป็นแขกอยู่ที่บ้านตระกูลเย้น

เนื่องจากเธอกับเย้นหว่านที่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกัน จึงจัดห้องนอนให้ติดอยู่ข้างๆกับเย้นหว่าน คนในบ้านตระกูลเย้นต่างก็ไม่คัดค้าน

เพียงแต่ สำหรับที่พักของกู้ซึง…..