สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 439

บทที่ 439 โห้หลีเฉิน

เย้นหว่านนั่งรออย่างมีความหวังอยู่ในห้อง และได้นั่งเปลี่ยนท่าไปแล้วเจ็ดแปดท่า นอกประตูห้องก็ยังไม่ได้การเคลื่อนไหวใดๆ หน้าต่างก็ยิ่งไม่มีคนมาเคาะ

เธอขมวดคิ้วขึ้นด้วยความเซ็ง ทำไมเขาถึงไม่มาหาเธอ

หรือว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาหาเธออยู่แล้ว

ความคิดนี้ทำให้เย้นหว่านรู้สึกเซ็ง และก็ยิ่งกระวนกระวาย เธอมีคำพูดที่ยังอัดอั้นอยู่ในใจ รอแทบไม่ไหวแล้วที่จะบอกกับเขา

รอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว

เย้นหว่านลังเลสักพัก แล้วตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดออก

แล้วแง้มมองไปด้านนอกที่มืดสนิท ไม่มีแม้แต่เงาของคน

เหมาะเจาะเลย

เธอปิดไฟห้องของตัวเอง จากนั้นก็ปิดประตูลง แล้วค่อยๆเดินไปที่ห้องฝั่งตรงกันข้าม

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เธอยกมือขึ้นเพื่อจะเคาะประตู แต่ขณะที่มือจะกระทบกับประตูนั้น เธอก็ชะงักขึ้น

เสียงเคาะประตูยามดึกดื่นค่อนข้างดังและกังวาน

ครั้นแล้วเธอจึงลองบิดลูกบิดของประตู คิดไม่ถึงว่า ประตูไม่ได้ล็อก เธอบิดครั้งเดียวก็เปิดออกได้แล้ว

ในห้องที่ไฟเปิดอย่างสว่างไสว ข้างโต๊ะน้ำชานั้น กู้ซึงกำลังนั่งอยู่โดยที่สวมชุดคลุมอาบน้ำ ถือแก้วไวน์ในมือ แล้วโบกมือกวักเรียกเย้นหว่าน

“มานี่สิ”

ท่าทางที่สุขุมใจเย็น ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเธอจะต้องมาหา

บนโต๊ะยังมีน้ำผลไม้อยู่แก้วหนึ่ง ที่เหมือนกับว่าเตรียมไว้สำหรับเธอ

เย้นหว่านรู้สึกวาบหวามในใจ แต่ก็รู้สึกเขิน รู้สึกเหมือนเขากำลังรอเธอมาหา แต่ว่าทำไมเขาถึงไม่ไปหาเธอล่ะ

ราวกับว่าอ่านความคิดเธอออก กู้ซึงยิ้มขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ :

“ในบ้านหลังนี้ มีสายตาที่แอบดูเขาอย่างลับๆอยู่ไม่น้อย ผมเป็นผู้ชาย ถ้าไปที่ห้องของคุณยามดึกดื่น ไม่ถึงหนึ่งนาที คนในบ้านตระกูลเย้นก็จะแตกตื่นทันที

เมื่อถึงเวลานั้น ต่อให้เขามีหนึ่งร้อยปากก็ไม่สามารถที่จะแก้ต่างได้ อีกทั้งยังถูกตั้งข้อหาแล้วก็ล่ามด้วยกุญแจมืออีก

เย้นหว่านครุ่นคิดดูแล้วก็มีเหตุผล

เธอรู้สึกเก้อเขินจนหน้าแดงก่ำ สาวก้าวเดินไปหาเขา “คุณช่างคิดได้อย่างรอบคอบ”

เธอกำลังเดินมาถึงด้านหน้าของกู้ซึง กู้ซึงก็เอื้อมมือไปดึงเธอให้นั่งลงที่ตักของเขา

ลมหายใจของชายหนุ่มได้แผ่กระจายขึ้น

ร่างของเย้นหว่านถูกบีบรัดแน่น แต่เธอก็ให้เขากอดได้อย่างตามใจ

แก้มของเธอแดงระเรื่อ สายตาที่จ้องมองเขาด้วยความถวิลหา

“เกิดอะไรขึ้นกับหน้าของคุณ”

เธอยื่นมือไปแตะที่ผิวหน้าของเขาเบาๆ ใบหน้านี้ดูไม่คล้ายกับเขาเลย

กู้ซึงปล่อยให้เธอจับตามใจชอบ แล้วสายตาก็จับจ้องมองที่เธอด้วยความรักความคิดถึง

“ก็แค่ติดหนังปลอมเท่านั้น ทำเช่นนี้แล้วถึงจะมาเจอคุณได้”

เป็นหนังปลอมเหรอ ทำไมปลอมได้เหมือนจริงมากๆเช่นนี้ ถ้าไม่ได้ยินจากปากของเขา เย้นหว่านก็คงไม่สังเกตเห็น

หนังปลอมนี้เปลี่ยนแปลงแม้กระทั่งรูปหน้าของเขา ฝีมือช่างสุดยอดจริงๆ

เย้นหว่านได้เบาใจลง เป็นหนังปลอมก็ดี เพราะสามารถเอาออกได้ ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดอย่างน่ากลัวว่า เขาไปศัลยกรรมมาหรือเปล่า

“โห้หลีเฉิน”

เย้นหว่านจ้องมองเขา แล้วขานเรียกชื่อของเขาอย่างแผ่วเบา ด้วยน้ำเสียงสะอึกและเศร้าใจ

“หือ”

โห้หลีเฉินที่ใบหน้าภายใต้กู้ซึงได้ส่งเสียงเบาๆ แล้วมองดูเย้นหว่านด้วยความอดทน “ทำไมเหรอ”

เย้นหว่านจับเสื้อของเขาไว้ แล้วพูดๆหยุดๆ ผ่านไปสักพัก ถึงได้พูดขึ้นเบาๆว่า :

“คุณจะจากไปอีกหรือเปล่า”

ตอนนี้เขามาที่นี่ด้วยสถานะของกู้ซึง ถึงแม้ว่าจะได้พบกับเธอแล้ว แต่ว่าสถานะนี้ไม่อาจจะอยู่ได้นาน และเธอมักจะรู้สึกว่าไม่ค่อยปลอดภัย