สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 442

บทที่442 สองมาตรฐาน

สัมผัสได้ว่าเย้นโม่หลินกำลังวิเคราะห์ตัวเองกับกู้ซึงอยู่ เย้นหว่านถูกมองจนขาดความมั่นใจ

ตอนนี้เธอไม่กล้าให้เย้นโม่หลินรู้ตัวตนที่แท้จริงของกู้ซึง ไม่ยังงั้นความไม่พอใจเก่าๆ ยังไม่ทันหายไป ความเข้าใจผิดใหม่ๆ ก็จะเกิดขึ้นอีกแล้ว

เธอไม่กล้าอยู่ใกล้กู้ซึงมากเกินไป ก็รีบขยับไปด้านข้างนอกหน่อย แล้วก็ละสายตาออกจากกู้ซึงด้วย

แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่อง “มา พวกเราเริ่มเล่นไพ่กันเถอะ”

เย้นโม่หลินมองดูไพ่ในมือ ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ค้างแข็ง

เมื่อกี้เย้นหว่านกับกู้ซึงต่างก็ต่อประโยคกัน เพราะว่าเล่นไพ่เกมนี้ไม่เป็น เลยทำให้หยูซือห้านเสียหน้าอย่างมาก

ถึงแม้ว่าเขาเห็นแล้วจะรู้สึกดี แต่ว่าตอนนี้……

ตัวเขาเองก็เล่นไพ่เกมนี้ไม่เป็นเหมือนกัน ก็จะเป็นมือใหม่ที่อ่อนกว่าเด็กสามขวบอย่างที่พวกเขาพูดกันไม่ใช่เหรอ?

เย้นโม่หลินถือไพ่ด้วยนิ้วที่แข็งทื่อ ลังเลอยู่หลายวินาที หลังจากนั้น ก็โยนไพ่ลงที่เตียง

“ในเมื่อทำให้หยูซือห้านโกรธจนออกไปได้แล้ว ก็ไม่ต้องเล่นแล้ว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วนะเสี่ยวหว่าน เธอควรนอนได้แล้ว”

เย้นหว่านเม้มปาก เรื่องที่เย้นโม่หลินทำเพื่อเธอนั้น เธอก็ตระหนักดีอยู่แล้ว

เมื่อกี้ที่ลากกู้จื่อเฟยมาเล่นไพ่ ก็เพราะว่าจะหาเหตุผล ข้ออ้างเพื่อมาที่ห้องของกู้ซึงในกลางดึกแบบนี้

แต่ว่าตอนนี้เห็นทั้งสี่คนนั่งล้อมวงกันอยู่บนเตียง ดูกลมกลืนกันมาก

ถ้าเกิดว่าสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเย้นโม่หลินกับโห้หลีเฉินได้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สามารถพบเจอได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องมันมาได้

ดังนั้น เย้นหว่านก็ยิ้มแล้วก็ดึงเย้นโม่หลินที่กำลังจะลุกขึ้นให้กลับมา

“พี่ ที่จริงตอนนี้ก็ยังไม่ดึกเลยนะ ต่อให้ฉันกลับไปตอนนี้ก็นอนไม่หลับหรอก อาศัยช่วงเวลาที่เรารวมตัวกันได้ทั้งที พี่ก็เล่นกับพวกเราสักหน่อยเถอะดีไหม? ”

น้ำเสียงที่ออดอ้อน มีรสชาติของความอ่อนหวานแล้วก็เง้างอด

ทำให้คนที่ได้ยินจิตใจอ่อนยวบ

เย้นโม่หลินนั้นไม่ว่าเย้นหว่านจะขออะไรก็ยอมเสมอ ก็ทนปฏิเสธไม่ได้ บวกกับเรื่องที่ก่อนหน้านี้ได้ไล่โห้หลีเฉินออกไป ทำให้เย้นหว่านไม่สนิทกับเขา ไม่ง่ายเลยกว่าที่ตอนนี้เย้นหว่านจะเป็นคนมาหาเขาเอง……

เขาปฏิเสธไม่ลงจริงๆ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เย้นโม่หลินก็พยักหน้า “ก็ได้ แต่ว่า……”

หยุดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็พูดอย่างขืนๆ “พี่เล่นเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดไม่เป็น”

พอเห็นว่าเย้นโม่หลินยอมตกลงแล้ว เย้นหว่านก็กำลังจะดีใจ แต่ว่ายังไม่ทันจะคลี่ยิ้ม ก็กลับแข็งทื่ออีกครั้ง

เย้นโม่หลิน พี่ชายที่ความสามารถมากมายของเธอนั้น เล่นเกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดไม่เป็นยังงั้นเหรอ?

มิน่าล่ะเมื่อกี้เขาถึงอยากจะกลับ

เย้นหว่านรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ตอนที่กำลังจะพูดว่าให้เล่นเกมอื่นที่ทุกคนสามารถเล่นได้ดีกว่า ตอนนี้เอง ก็ได้ยินกู้จื่อเฟยพูดว่า

“เกมไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดเป็นเกมที่คนจีนชอบเล่นกัน พี่เย้นโตมาจากเมืองนอก เล่นไม่เป็นก็ถือว่าปกติ น่าจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมันเลยใช่ไหมไหม? ”

เพียงประโยคเดียว ก็ขจัดความเก้อเขินที่เย้นโม่หลินเล่นไม่เป็นได้จนหมดสิ้น

เย้นโม่หลินมองกู้จื่อเฟยอย่างแปลกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะออกปากกู้หน้าให้เขา

ก่อนหน้านี้ตอนที่หยูซือห้านถูกโจมตีจนหน้าเสีย พวกเขาก็เอาแต่มองดูเรื่องตลก ตอนนี้พอมาถึงตาเขา เธอกลับออกตัวกู้หน้าให้เขา หาเหตุผล นี่คือคำว่าสองมารตรฐานที่เคยได้ยินกันรึเปล่า?

เขาค่อนข้างรู้สึกแปลกใจ แต่ว่าความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

“เกมไพ่นี้ง่ายมาก พี่เย้น เดี๋ยวฉันบอกสองรอบพี่ก็เล่นเป็นแล้ว”

กู้จื่อเฟยถือไพ่ไว้ในมือ แล้วก็ขยับมานั่งข้างๆ เย้นโม่หลิน

กลิ่นหอมจางๆ บนตัวของผู้หญิง พอขยับเข้ามาใกล้ ก็พุ่งเข้ามาที่อวัยวะสัมผัสของเย้นโม่หลิน

เขาอึ้งไปช้าๆ แล้วก็หันหน้าไปมองกู้จื่อเฟยที่นั่งอยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ครึ่งฝ่ามือ

ระยะห่างเพียงเท่านี้ นอกจากแม่กับเย้นหว่าน คนอื่นยังไม่เคยมีใครเข้าใกล้เขาขนาดนี้มาก่อน

เย้นโม่หลินอยากจะขยับออกในทันที กู้จื่อเฟยกลับขยับเข้ามาตรงหน้าเขาพร้อมกับไพ่ในมือ แล้วก็อธิบายให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงที่เบาและว่องไวว่าแลนด์ลอร์ดต้องต่อสู้ยังไง